Wazig

Hij slenterde verbaast op een onbekende plek. Hij wist niet juist wat er gebeurde. Maar hij wist wel dat de groep van Jenzo er iets mee te maken had! Hij liet zich tegen de boom naar de grond glijden. Zijn hoofd had een grote schaaf wonde. Hij had niet echt pijn. Hij zag niet zo goed meer. Dat zal zo wel over gaan. Hij kneep zijn ogen dicht. Als hij die klunels ooit eens vast krijgt. Hij heeft dat groepje te veel kansen gegeven. Hij zal ze moeten vermoorden. Hij zuchte. Zijn ogen bleven dicht.

Milla liep door het bos en keek rond. Ze hoorde wat en snoof even de lucht op. Ze rook duidelijk een vampier, nog wel een bekende. Ze liep verder en zag toen Obaj. Ze zag de schaafwonde en rende erheen. "Obaj?" vroeg ze voorzichtig en keek hem aan. Haar hand gleed even voorzichtig over de wonde heen.

Verbaast keek hij op. Hij herkende haar meteen. Hij kent haar niet perfect maar kom. "Um.. Milla.." Fluisterde hij stil en stond wankelend op. Hij wist dat ze bezorgt was. "Het is in orde... het is maar een schaafwondje" Loog hij. De wonde was erg diep. Hij vond het niet zo leuk als iemand ongerust word. Toch kon hij niet helemaal recht blijven staan. Zijn benen knikten de hele tijd.

Milla keek hem aan en snoof. "Obaj dit is niet zomaar een schaafwondje" zei ze en keek hem strak aan. Ze voelde even voorzichtig aan de wonde en duwde hem neer. Ze ging bij hem zitten en trok wat van haar shirt. Ze bond het rond zijn hoofd en stond op. Ze trok hem recht en ondersteunde hem. "Beter?" vroeg ze voorzichtig en keek hem aan.

Hij deed langzaam wat ze gezegt had. Hij had geen keus. Na dat ze eindelijk klaar was hief hij zijn schouders op. "Ja gaat beter." Hij keek koppig rond. Op zoek naar het groepje... maar die waren er niet. Hij zuchtte stressen en keek dan naar haar. "Bedankt.. toevalig dat je hier was.." Hij zuchtte weer en kneep even zijn ogen. Hij spande zijn spieren op zodat hij niet zwakjes meer leek.

Milla keek hem aan. "Kom op ik weet dat je je zwak voelt, ik heb dat ook wel eens en je moet niet doen alsof dat niet waar is" zei ze en glimlachtte. Ze liet hem tegen een boom aanstaan en stak haar handen in haar zakken. "Wie deed dat?" vroeg ze dan en keek hem aan.

Hij zuchtte. Toen hij hoorde dat ze vroeg wie het gedaan heeft. Begon hij al te twijfelen. "Ik geloof die kerels die me eerder lastig vielen toen ik nieuw was... Toen stond jij er bij.. Maar ik kan me vergissen door de klap die ik gekregen heb." Hij keek erg kwaad en onzekker. Maar hij had erg het gevoel dat zei het waren.

Milla keek hem aan en snoof. "Laten ze je nog neit met rust?" vroeg ze en keek even rond. "Wacht maar als ik ze te pakken krijg" zei ze kil en snoof. Ze keek dan weer naar Obaj en zuchtte kort. "Het gaat toch echt he?" vroeg ze weer.

Hij keek rustiger. Hij wilde eigenlijk zelf die jongens een lesje leren maar zegt er niets op. Hij glimlachte zacht. Toen ze vroeg of hij nu echt in orde was knikte hij langzaam. "Ga maar ik red me wel." Hij bleef aan de boom leunen. Zijn blauwe ogen hielden zowat de omgeving in het oog. Hij voelde hoe zijn bloed langzaam naar zijn nek gleed. Ach hij kan niet sterven dus dat is niet zo erg. Alleen was zijn blik niet zo scherp meer. Hij keek nog op om te zien of Milla nog van plan was weg te gaan of niet.

Milla keek hem aan. "Echt niet, ik laat je zo neit achter" zei ze en keek hem aan. Ze zag het bloed en slikte. De geur drong diep in haar neusgaten en ze stapte even achteruit. Ze kneep haar ogen kort dicht en snoof. Ze mocht er nu niet aan denken, hij was een vriend. Milla zweeg en keek hem stil aan.

Hij merkte een vreemd gevoel. Hij zag haar achter uitstappen. Hij trok zijn wenkbrouwen op en snoof. "Je wilt nou toch niet zeggen dat mijn bloed lekker ruikt?" Hij grijnsde er bij. Hij was een vapier dus het klopte niet zo als iemand anders hem leeg wil zuigen. Toch spande hij zijn spieren op.

Milla keek hem aan. "Ik kan er alleen niet tegen als ik bloed soms zie, als het erg is toch" zei ze en zweeg kort. Ze voelde een hevige pijn in haar buik en snoof. Ze kneep er even op en zuchtte even. stom kind dacht ze kwaad.

Hij merkte een beweging. Die leek een pijn te hebben ontvangen. Hij bekeek Milla met moeite en zag dat er iets aan haar veranderd was. Ze had een dikke buik. Zijn ogen bleven even hangen en keek daarna weg. Hij zegt beter niets. Dat is vast vervelend. Hij zelf was ook al heel wat veraderd. Hij is nu meer bitter en had geen medelijden meer met mensen. Het bloed maakte hem steeds slecht. Niet tegen zijn soortgenoten. Maar wel mensen begon hij langzaam alleen maar als maaltijd te zien. Hij besefte dat er een stilte klonk. "Tja ik weet wel dat mijn bloed aantrekelijk lijkt..." Hij grapte een beetje een glimlachte aardig.

[Ik post dus niet meer met Milla omdat ze dus dood is xD Dan weet je dat even ]

[aaah wat erg zeg nou oke Topic uit]