Het huisje van Milla

"Sorry Milla,maar dat wapen daar kan ik niets aan veranderen"zei hij tegen haar. Hij knielde bij haar neer en keek naar de wonden. Hij stond dan op en liep naar de keuken en deed op een doek wat water en liep weer naar haar. Hij drukte het op de wonde en keek haar even kort aan. Als je goed keek naar zijn mond merkte je dat die open was,maar dat er geen vampieren tanden zichtbaar waren. "Je weet dat mijn ouders me dicht aan het hart lagen,ik heb nooit iemand van de familie vermoord,maar die wapens gebruik ik aleen voor zelf verdediging"zei hij wat zachter tegen haar.

Milla voelde de wonde prikken en stapte achteruit. Ze snoof en beet op haar lip waardoor ze haar bloed proefde. Ze zag dat hij geen vampiertanden had. Was hij dan mens? Dat kon toch niet? Ze zou het later wel eens aan hem vragen. Ze keek hem stil aan terwijl ze de wonde voelde prikken..

Zero stond op en keek haar even aan. Hij veegde even de opkomende tranen weg. Man,acteren kon hij als de beste. Hij keek even rond en zette zich dan neer in de zetel,zijn houding was gespannen,net zoals zijn blik die strak naar voor keek. Hij had zich zwak opgesteld en dan nog wel voor een vampier.

Milla zag de tranen en ging bij hem zitten. "Ik weet hoe je je voelt" zei ze zacht. "Ik mis mijn moeder vreselijk sinds vader me eruit gezet heeft maar ik weet dat een dode moeder nog erger is" zei ze zacht en keek hem aan. Ze had ook niet door dat hij acteerde..

"Ookal heeft je vader je buiten getrapt,hij houd van je dat weet ik. Jij kan je moeder nog zien,zij leeft nog. Ik heb haar gesproken en ze doet jou en je zus de groeten en ze hoopt dat jullie het goed hebben hier"zei hij tegen haar en liet een diepe zucht weer klinken. De hoofdpijn hield nu ook niet meer op,hij keek even naar de plafond maar niets hielp. De pijn bleef toenemen,en daar was niets van geacteerd.

Milla keek hem aan en hoorde wat hij zei. Tranen sprongen in haar ogen en ze wendde snel haar blik af. Haar moeder...Haar lieve moeder dacht ze en staarde naar de grond terwijl tranen over haar wangen gleden. Ze zuchtte en keek naar haar handen die iets trilden.

Zero sloeg zijn arm om haar heen en streek zacht over haar schouder. "Sorry ik had niet mogen beginnen over je moeder"zei hij tegen haar. Hij stond op en knielde dan voor haar neer. "Geloof me,ik zou alles willen terug draaien bij jou en je ouder en bij de mijne,maar dit kan ik niet,weet aleen dat waar ze ook zijn,ze over jou waken"zei hij tegen haar en legde zijn handen op de hare. Zijn handen waren koel,aan dat aleen al zou je zeggen dat hij een vampier was,maar dat was hij dus niet. Hij was het eigenlijk wel,maar hij had het niet door.

Milla voelde de arm en keek weg. Ze keek hem dan even aan en staarde naar zijn handen op de hare. "Vader houd niet van me" zei ze zacht en keek hem kort aan. Ze dacht aan haar ouders en sprong recht. Ze rende meteen naar boven en ging op haar bed liggen. Al snel maakten de tranen haar kussen nat..

Toen ze naar boven rende stond hij op en stapte de trap op. Hij wandelde dan naar haar kamer en keek haar aan. "Maar je weet dat je moeder van je houd."zei hij tegen haar en liep dan naar binnen maar bleef in de doorgang staan. Hij keek even naar de grond en dacht aan de vampier die hem van zijn ouders had ontnomen. Dan liep hij naar Milla toe en zette zich op het bed. "Je moeder maakt het goed,niemand heeft haar pijn gedaan in de tijd dat je weg was."zei hij zacht en streek over haar haar.

Milla snikte even en bleef met haar hoofd op het kussen. Ze wist heus wel dat ze van haar hield maar ze mistte haar zo hard. Ze voelde de streek over haar haar en negeerde het. Ze trilde iets en ze bleef liggen met haar armen rond het kussen. Ze haatte haar vader nu echt wel...

Zero keek haar aan en zuchte diep. Hij stond dan op en liep de deur uit. Hij liep naar zijn kamer en duwde de deur uit. Hij smeet ze luid toe,met natuurlijk het weer opengaan van de deur. Hij sloeg hard op de muur en legde dan zijn hoofd er tegen. Hij haate de vampieren nu echt,maar hij was zijn taak aan het uit elkaar laten vallen. Of het was hun vermoorden of het was vermoord worden. Hij snoof en sloeg nogmaals hard op de muur.

Milla zweeg en hoorde hoe hij de deur dichtgooide. Ze hoorde hoe hij op de muur sloeg en zuchtte. Ze stond voorzichtig op en keek door de kier. Ze veegde nog wat tranen weg en zuchtte nog eens diep, niet wetend wat te doen nu.

Zero keek naar de grond en leunde met zijn hoofd tegen muur. Zijn ogen stonden vol woede,maar ook was er verdriet in te bespeuren. Hij nam zijn wapen vanonder zijn kopkussen en deed de raam open. Hij zou gaan moorden uit haat,iets wat niet goed was want dan kon dit ook zijn dood gaan worden. Hij ging op de reling van de raam zitten en wou er net door springen.

Milla zag het en schrok. Ze rende de kamer binnen en hield hem tegen. "Zero rustig!" riep ze geschrokken en hield hem vast. Ze duwde hem van het raam weg en ging ervoor staan. "Doe rustig" zei ze iets zachter en had geen idee hoe kwaad hij was en wat hij eigenlijk wilde gaan doen...

"Milla,laat me gaan nu"zei hij tegen haar. Zijn wapen had hij stevig in zijn hand,zijn hoofd gonsde gewoon. Het leek wel of hij in brand stond. "Ga uit mijn weg"zei hij wat harder tegen haar. Hij begon langzaam maar zeker te trillen,zijn wapen was op haar gericht,ze moest weg gaan anders knalde hij haar neer.

Milla keek hem aan en schrok toen hij op haar richtte. "Zero" zei ze zacht en ze bleef staan. "Je had gezegt dat je niet op mij zou richten" siste ze naar hem. Ze balde haar vusiten en keek hem aan. Als hij nu wat zou doen dan was ze echt kwaad..

Zag ze nu niet dat hij zichzelf niet was. "Ga uit mijn weg nu"zei hij met een trillende stem,hij balde zijn vuisten en zijn ogen vormde zich tot spleetjes. Hij gloeide nu echt,door het feit dat ze zo dicht stond moest ze dit zeker voelen. Zijn temperatuur schommelde van heel warm naar ijskoud,hij was aan het veranderen zonder daar besef in te hebben.

Milla voelde het en slikte. Er was duidelijk iets mis. Ze duwde hem op het bed en pakte zijn armen. "Beheers jezelf Zero" zei ze snel en keek hem aan. Ze moest hem tegenhouden. Ze snoof even en keek hem aan. "Word rustig" zei ze iets zachter en keek haar neef aan.

Zero was buiten zichzelf getreden en voelde zich dan op het bed geduwd worden. Ze zei hem te beheersen en rustig te worden,maar de jongen had geen macht meer overzichzelf. Hij keek haar aan en dan drukte hij zich af tegen de muur zijn hoofd ging naar achter en daardoor ging zijn mond open,zijn tanden waren al begonnen met groeien. Zijn ogen sperde wijd open en zijn ademhaling was heel onregelmatig.

Milla hield hem nog steeds vast en snoof. "Ik laat pas los als je rustig word, al is het tot deze nacht" siste ze en hield hem goed vast. Wat was er toch aan de hand met haar neef? Ze drukte zijn armen naast hem op het bed en keek hem aan.

Dan begon hij opeen heel hard te trillen hij omklemde het laken en wou zich vrijwerken. Het wapen was nog steeds in zijn hand opeens suisde er een kogel recht naar boven,normaal had die niemand geraakt. Het zilveren kruit viel op zijn hand en het branden als het ware. "Laat me gaan,ik wil niet dat er dode vallen"zei hij met een zachte stem. Dit was totaal niet gepland.

Milla keek hem aan. "Als ik je laat gaan vallen er zeker doden" zei ze en hield hem vast. Ze schrok toen hij schoot en keek naar de kogel. Ze snoof en sloeg het weg. Ze keek dan weer naar hem en hield hem nog steeds vast. "Ik laat neit los" zei ze zelfverzekerd en keek hem aan.

Zero keek haar aan en balde zijn vuisten. "Wil je dood ofzo"zei hij fel tegen haar. Er was iets goed fout met hem,nu had hij wel tanden,maar nog steeds trilde hij. "Milla,ik moet,laat me los"zei hij en zijn ademhaling verzwaarde dan ook. Nu haate hij zichzelf erg hard,hij was iets geworden wat hij nooit wou zijn.

Milla keek hem aan. "Ik laat niet los Zero!" riep ze en keek hem strak aan. Ze zag de tanden en schrok wel. Ze drukte haar handen goed op zijn armen en snoof. Ze zou zeker en vast neit loslaten.

Uiteindelijk stopte hij met trillen maar hij was nog niet normaal geworden. Hij wist zijn voeten op de grond te zetten. Dan wist hij zich nog recht te krijgen hoor. Hij sprong op en wou naar zijn wapen rijken,maar hij raakte er niet door haar handen die zijn armen omknelde. Hij had nog zijn dolk hij bewoog zijn arm een beetje naar haar en de dolk schoot dan naar zijn hand en hij stak die in haar maag. Hij had een kille blik in zijn ogen.