Rondlopen

Damien keek hem aan en hoorde weer hun zwaarden tegen elkaar knallen. Hij haalde zijwaarts uit naar hem. Dan dook hij ook weg weg voor de tegen aanval en keek in de ogen van de jongen voor zich. Dat gaf hem meteen een gevoel van eer,de woorden van de jongens deden er niet toe,hij hanteerde het zwaard als een van de beste en zou hem daar dus mee kunnen verslaan. Een kleine grijns was er te zien op zijn gezicht. "Wel kom dan op,mislukkeling"riep een jongen naar Yafuri. Damien keek even kort naar hem en gebood hem te zwijgen.

Yafuri zag vanuit zijn ooghoeken het zwaard van Damien op hem afkomen en hij sprong snel omhoog en landde achter Damien waarna hij weer naar hem uit haalde met zijn zwaard. Yafuri had de woorden wel gehoord maar lette er niet op, al zijn gedachten stonden op Damien gericht. Zijn blik en mond bleef dan ook emotieloos staan, dit zou net zolang door gaan tot dat de pillen waren uitgewerkt. Daarom waren de jongens van de groep ook in de buurt van Yafuri. Als de pillen waren uitgewerkt en zij merkten het dan moesten ze Yafuri nieuwe pillen geven.

Céline probeerde nog steeds om weg te komen maar de jongen had haar opgetilt en goed vast. Ze zuchtte en keek naar het gevecht. Ze hoopte echt dat Damien zou winnen. Ze beet op haar lip en keek toe. Verder was ze erg stil want iets tegen deze jongens beginnen zou ze best niet doen..

Damien ontweek de slag van zijn broer en snoof even. Hij sprong op en zwaaide naar zijn schouder dan sprong hij krachtig over hem en sloeg zijn zwaard tegen zijn rug. Hij keek hem even aan en begon dan om hem heen te cirkelen. Damien hield zijn blik op haar gericht en snoof kort. Enkele mannen keken richting Céline en zouden naar haar toe moeten,maar ook zij moesten de regels van het zwaard duel apreciëren en dat zouden ze dan ook doen.

Yafuri keek op toen hij over hem heen sprong en naar zijn schouder uit haalde. Hij stapte snel opzij maar ineens kreeg hij een slag in zijn rug. Een schok ging dan ook door zijn lichaam en hij slikte even. Yafuri keek hijgend naar Damien toen hij om hem heen begon te cirkelen. Yafuri beet op zijn kiezen en hij rende ineens weer op Damien af. Hij bleef achter elkaar door naar hem uit halen. Op zijn rug verscheen dan ook langzaam aan een plek van bloed maar Yafuri zou door gaan zolang hij kon.

Céline bleef kijken en lette niet meer op de rest. Het boeide haar ook niet meer dat ze opgetilt was. Céline zuchtte even en keek verder. Ze zag het bloed op de rug van Yafuri en vond het een goed teken. Hopend op Damien als winnaar...

Damien keek hem aan en grijnsde even. Toen de jongen op hem afkwam wild slagend met zijn wapen raakte hij hem ook op zijn andere schouder. Damien dook dan onder hem door en sloeg met zijn zwaard naar zijn been en scoot dan weg van hem en grijnsde even. Hij scheurde een stuk van zijn hemd af en bond het snel om de wonde heen zodat hij niet al te veel bloed zou verliezen.

Ineens kreeg Yafuri een klap op zijn schouder en vervolgens ook tegen zijn been. HIj zakte even door en hij merkte toen dat Damien een stuk van zijn hemd had afgescheurd en het om zijn wonden wou binden. Yafuri duwde hem ruw bij zich weg en ging weer in een vecht houding staan met zijn zwaard stevig vast. Hij hoefde geen hulp van iemand anders. Hij sprong dan op Damien af en in een snelle beweging stak hij ineens het zwaard door een van de schouders van Damien.

Damien keek hem kwaad aan en snoof even. Toen opeens voelde hij het zwaard door zijn schouder gaan. Hij gromde kwaad en vermande zich,zelf stak hij het zwaard door Yafuri zijn maag en draaide er is goed aan. Dan legde hij zijn voet tegen Yafuri en duwde hem weg bij hem,zijn zwaartd hield hij tuurlijk vast zodat hij het in zijn hand kon houden. Hij voelde het zwaard van Yafuri uit zijn schouder gaan en legde zijn hand daar even op. Dan vocht hij maar met het zwaard in de andere hand. Hij stond wankelend op en keek hem kwaad aan.

Yafuri voelde ineens het zwaard in zijn maag en zijn ogen werden groot. Zijn ogen werden ineens weer fel zwart en een schittering was er weer in te zien. Yafuri vloog naar achteren en hij klapte op de grond. Hij kneep zijn ogen dicht en legde zijn hand op de wond. Een straaltje bloedje gleed langs zijn mond. ''De pillen zijn uitgewerkt we moeten snel nieuwe geven!'' riep een jongen maar een andere hield hem tegen nog voor dat hij naar Yafuri toe kon gaan. ''Laat die zwakkeling, we hebben niets aan zo'n kleine etter. Nu hij zo is hebben wij de kans om een van de goeie van de groep te worden..'' zei de jongen grijnsend. ''kom mee..'' zei hij tegen de groep en ze verdwenen in de schaduwen van de bosjes. Yafuri probeerde recht te komen maar het ging niet door de pijn in zijn wonden. Onder hem verscheen dan ook een plasje bloed. Hij snakte dan ook naar adem en hij hield zijn hand op de nog meest bloedende wond in zijn buik.

Céline werd ook losgelaten en viel op de grond. Ze zag dat er vele vampiers naar haar keken alsof ze hun prooi was. Ze slikte en krabbelde snel recht. Ze keek even naar de jongen op de grond en bleef staan. Ze wist niet of ze nu wel veilig daar kon zijn. Ze zweeg en bleef staan.

Damien keek naar de mannen die weg gingen en zakte zelf toen ook in. Céline was tenminste veilig. Hij moest naar Yafuri,hij kon hem niet laten sterven,ookal had hij dat liever wel gedaan nu. Hij scheurde een heel groot stuk van zijn shirt af en tilde zijn hand op. Hij drukte de doek op de wonde en tilde hem op om hem naar een bank te brengen. Daar aangekomen legde hij hem neer en zakte vervolgens weer in. De mannen kwamen naar hem toe en hielpen hem. "Help hem"zei hij fel tegen hun en keek even naar Céline die weer vrij was. Hij drukte zijn hande op de wonde en keek dan naar zijn broer.

Céline keek toe en bleef staan. Ze zuchtte even en ging tegen de muur aan staan. Ze keek even naar Damien en dan naar de mannen die Yafuri hielpen. Ze zag vanuit haar ooghoeken vele vampiers kijken en dichterbij komen maar negeerde het. Ze zuchtte weer en keek naar Damien en Yafuri.

Yafuri voelde dat hij opgetild werd maar al wou hij er wat tegen doen hij kon toch niks. Niet zo lang die pijn maar bleef door gaan. Hij voelde vervolgens dat hij weer neer werd gelegd en hij opende zijn ogen half. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Damien en grijnsde lichtjes. ''Dus je bent m'n broer..'' zei hij met een licht grijnsje, maar dit keer was het gewoon een vriendelijk grijnsje en hij sloot zijn ogen daarna weer. Hij liet zijn zwaard los zodat die op de grond viel en hij opende zijn ogen weer half en richtte zijn blik weer even op Damien. ''Verzorg jullie leider eerst maar, ik houd het nog wel even uit..'' zei hij droog en lichtjes wat schor.

Damien keek hem aan en glimlachte even. Aan zijn wonde zou hij niet sterven,hij daar in tegen wel. "Ik ben je broer inderdaad"zei hij tegen hem. Dan keek hij naar zijn mannen en schudde zijn hoofd,zijn arm zat helemaal onder het bloed en zijn zwaard lag naast hem op de grond,maar zijn mannen liesten de zwaarst gewonde eerst helpen. Hij zelf richte zijn blik weer op Céline en knikte naar haar als teken dat ze hier heen mocht komen.

Céline zag het en liep er naartoe. "Gaat het?" vroeg ze voorzichtig en keek hem aan. Ze keek even kort naar de andere jongen en zweeg. Ze was beter niet hierheen geweest want dn was er niets gebeurd. Céline zuchtte even en keek de twee weer aan.

Yafuri hoorde zijn woorden en hij merkte dat de jongens door gingen met hem te verzorgen. Yafuri raakte er wel lichtjes geirriteerd van dat ze allemaal aan hem zaten maar hij moest het maar toe laten. Hij hoorde toen wat Damien zei tegen het meisje en hij keek even naar haar toen ze naar hun toe kwam. Hij zag dan weer haar open hals en hij draaide zijn hoofd van hen weg. Hij is en bleef een mensen bloeddrinkende vampier dus dat zou ook niet zomaar stoppen, daarom kon hij normale mensen ook niet zomaar aankijken. Hij sloot zijn ogen dan weer even en na een tijdje waren de jongens klaar met zijn wonden te verzorgen. Yafuri ging voorzichtig wat rechtop zitten en hij keek naar de wond in zijn buik waar nu verband om heen zat. ''leuk..'' zei hij emotieloos en hij keek dan voor kort naar Damien.

Damien keek haar aan en haalde zijn schouders op. Hij werd dan recht geduwd door jongens en die verzorgden zijn schouder en zijn arm,dan vertrokken ze ook na een tijd. Hij zette zich dan tegen de bank en keek zijn broer even aan. "Beter dat dan jou dood"zei hij tegen hem en hij grijnsde even. Hij keek naar Céline en duwde zich dan recht tegen de bank. "Als het je niet zo goed zint je mag vertrekken,die gasten zorgen wel dat niemand je hier wat aan doet"zei hij tegen haar.

Céline keek even naar Yafuri en dan naar Damien. "Ik blijf wel even" zei ze zachtjes en glimlachtte licht. Ze had haar capuchon nog steeds op en zweeg. Ze keek van Damien naar Yafuri en af en toe stil naar de vampieren verderop. Ze zuchtte even en keek weer rustig en stil naar de twee.

Yafuri keek naar hem en keek even heel droog. ''Dat is wel waar eigenlijk, als die pillen niet waren uitgewerkt had je me dan vermoord?'' vroeg Yafuri aan hem en hij keek hem dan ook even strak aan. Hij voelde dan ook even aan zijn schouder en merkte dat daar ook verband zat. Hij hoorde toen de woorden van Damien en hij snoof even geirriteerd toen hij het antwoord van Céline daarna hoorde. Hij had eigenlijk gehoopt dat Céline weg zou gaan. Een mens in de buurt was voor hem nou niet echt het beste gezelschap. Zeker niet als hij honger had, de mensen van de groep gaven Yafuri dan ook niet vaak eten zodat hij mensen kon aanvallen waar de groep last van had.

"Nou,als ik de kracht er voor had wel"zei hij tegen hem en grijnsde even. Dan keek hij kort naar Céline en duwde zich nog rechter. Hij wou dat hij zijn broer op de een of andere manier kon bekeren maar dat lag niet in zijn macht meer. Hij legde zijn hand weer op zijn verband en streek daar even over. Hij mocht van geluk spreken het zwaard van hem had geen zenuwen geraakt.

Yafuri keek droog naar hem. ''Fijn dat wou ik nou echt horen..'' zei hij op sarcastische toon en hij zuchtte dan ook eens diep. ''Ik weet dat je me wil veranderen broer..'' zei hij daarna wat zachter en hij keek strak voor zich uit. Yafuri wist diep van binnen, ookal had hij gehoord wat de jongens had gezegt. Dat de leider van de groep weer naar hem opzoek zou gaan. De leider van de groep was niet iemand die zomaar iemand liet gaan die hij waardevol vond voor de groep. Dat wis Yafuri maar al te goed. Maar hij wilde geen pillen meer, door die pillen ging alles onbewust en dat wist hij nu zeker.

Céline keek naar de twee en zweeg. "Ik ga maar weer denk ik" zei ze en glimlachtte zwakjes. "Nogmaals bedankt ik ben trouwens Céline" zei ze maar en knikte naar de twee. Ze keek even naar de andere vampieren en liep dan weg. Ze zorgde ervoor dat ze niet gevolgt zou worden en liep weg..

Damien keek hem aan en grijnsde even. "Ik wil je veranderen daar heb je gelijk in,maar dat ligt niet in mijn macht,ik kan praten met mijn leider of hij je wil helpen."zei hij tegen hem. Als hij dat voorstel deed kon hij even goed uit die groep worden gezet,maar dat hij voor hem over. Hij keek naar Céline en knikte dan nog even,nu kon hij weer normaal ademen in zijn bijzijn allesins.

Yafuri haalde opgelucht adem toen het meisje, dat Céline scheen te heten, weg ging. ''Die is weg..'' zei hij droog en hij keek voor kort naar haar terwijl ze weg liep en hij richtte zijn blik daarna weer op Damien. ''Begrijp me niet verkeerd maar het is nogal moeilijk om een mens in mijn buurt te hebben als je begrijpt wat ik bedoel'' zei Yafuri droogjes en hij luisterde naar wat Damien zei over zijn baas. ''Ik denk niet dat jou baas mij zal helpen, bovendien heb ik geen zin om problemen te krijgen. Straks kom ik daar en dan flipt die baas van je en dan kan ik weer gaan vechten zeker'' zei Yafuri emotieloos en hij grinnikte dan ook even want hij had er nogal een droge gedachten bij.