Should i tell her?

Hakuren had vandaag vrij. Hij zag dit als zijn kans om wat met Serane te gaan doen. Het was klaarlichte dag dus last van vampieren zouden ze niet hebben. Hakuren had de hand van Serane vast en trok haar vooruit. Hij keek af en toe om en liep niet te snel. Hij had een glimlach op zijn gezicht en keek voor zich. Hij stopte ineens en keek over een groot meer. Hij glimlachte en keek om. Hij had Serane heel het eind meegesleurd en hoe bang ze ook mocht zijn. Hij zou haar toch geen kwaad doen. Hij ging zitten en keek haar aan. "Kom eens naast me zitten..." zei hij vriendelijk en met een kalme stem en keek haar aan.

(Alleen Serane en Ik)

Serane had geen keus gehad om te volgen, aangezien hij haar meegetrokken had. Ze keek even naar de hemel, maar dan naar de jongen. Ze kende zijn naam niet eens, en toch bleef ze gewoon maar volgen. Geen idee wat hij van plan was met haar, maargoed ze keek kort in het rond. Algauw kwamen ze bij een meer aan, en ze had nog wel de angst om hem. Dan merkte ze dat hij ging zitten, en ze hoorde dan zijn woorden. Ze ging naast hem op zo'n twee meter zitten, en ze keek dan naar het water.

Hakuren keek haar aan en glimlachte. Hij ging zelf wat dichter bij haar zitten. "Oh ja. Ik ben vergeten mezelf voor te stellen. Haruken.." zei hij met een glimlach. "Serane..." zei hij. "Ik heb je zus, Nuala, gesproken..." zei hij en keek haar aan. "Ze wilde dat ik jou bescherm en help met je angst..." zei hij. "Ik heb haar beloofd dat te doen dus vertrouw me maar. Ik doe je niets. Ik doe de mensen die jou wat doen iets..." zei hij en keek haar aan. Hij legde een arm over haar schouder en drukte haar geruststellend tegen zich aan.

Serane merkte dat hij dichter kwam, en ze wilde zowat nog meer van hem af zitten. Dan hoorde ze zijn naam, en ze keek kort naar hem. Als hij over haar zus begon te praten keek ze hem recht aan, en ze luisterde naar zijn woorden. Ze bleef gewoon luisteren, en ze zei dan ook niets tegen hem. Opeens voelde ze zijn arm om haar heen, en ze wist even niet wat doen. Toch voelde het vreemd aan, maar aan de andere kant ook wel fijn. Ze schud haar hoofd even kort, waarna ze dan tegen hem aanleunde met haar hoofd. "H-hoe gaat het met mijn zus?" Vroeg ze dan zacht, maar nog steeds met een trillende stem.

Hakuren keek haar aan en hoorde haar woorden. Hij glimlachte. "Het gaat goed met haar. Ze heeft zelfs een vriendje gevonden." zei hij en zijn blik werd even serieus en richtte zich op het meer. "Ze heeft juist gekozen..." zei hij wat zachter en met een lagere toon in zijn stem. "Maar hoe dan ook. Ze heeft me jou gevragen te beschermen en dat doe ik ook." zei hij en gaf met zijn vinger een plagerig tikje op haar neus. Hij keek haar aan en glimlachte. Hij keek haar aan. "Angst voor mij hoef je niet te hebben..." zei hij kalm en keek naar het meer. "Ik ben geen slecht persoon..." zei hij en glimlachte.

Serane keek hem raar aan, en ze luisterde naar zijn woorden. "Mijn zus is niet iemand dat een persoon graag kwetst, maar ze wilt die persoon gewoon niet ongelukkig zien." Zei Serane dan tegen hem, en opeens voelde ze het tikje op haar neus. "Hé dat mag niet !!" Zei ze dan tegen hem, en ze keek dan weg van hem. Natuurlijk plaagde ze hem gewoon terug, maar dat liet ze niet merken. Daarna hoorde ze zijn andere woorden, en ze keek wat naar het meer. Ze stond kalm op, en ze had zowat een plannetje bedacht. Ze trok hem recht, waarna ze hem dan het meer in duwde. Even keek ze de andere kant op met een onschuldige blik, en ze keek dan kort in het rond.

Haruken keek haar aan en glimlachte. "Sorry hoor..." zei hij en glimlachte. Hij keek haar aan en glimlachte. "Ik had een beetje te fel op haar gereageerd. Maar ik ben blij dat we het uitgepraat hebben..." zei hij en keek haar aan. Hij keek op toen ze opstond en hij keek haar even vragend aan. Hij stond gewoon op toen ze hem omhoog trok. Hij keek haar vragend aan. Hij merkte op dat ze hem duwde en hij veloor zijn evenwicht en viel in het meer. Hij kwam boven en lachtte. "Ik denk dat ik dat wel had verdiend..." zei hij en glimlachte. Hij kwam het meer uit en liet het overtillige water van zijn kleding af lopen. Hij liep naar haar toe en opende zijn armen wijd. "Kom in mijn armen, Serane..." zei hij plagend en glimlachte.

Serane keek naar hem, en ze grinnikte even kort. Toch had ze wel zijn woorden gehoord voordat ze hem het water in geduwd had, en ze keek dan weer naar de mensen die voorbij liepen. Daarna merkte ze dat hij uit het water kwam, en dat hij zijn armen wijd open deed. "Nee, je bent nat." Zei ze dan tegen hem, en ze deed dan een stap naar achteren. Nouja ze had niet door dat er een steen achter haar was, en dus viel ze gewoon op haar kont. "Auw mijn kont." Zei ze dan zacht nadat ze was gevallen, en ze keek dan droog naar de steen.

Hakuren keek haar aan en lachtte even. "Hmm..." zei hij en trok zijn gewaad uit. Het was zwaar geworden. Onder het gewaad had hij nog gewoon een shirt en spijkerbroek. Niet veel mensen wisten dat. Deze waren wat minder nat maar toch wel vochtig. Het gewaad legde hij gesprijd zodat het kon drogen. Hij keek naar Serane. Hij voelde zich al sinds dat hij haar mee naar huis had genomen goed in haar buurt. Hij glimlachte. Hij liep naar haar toe en ging naast haar zitten. Hij keek haar aan en glimlachte. "Mag ik zeggen dat je een knappe en leuke dame bent..." zei hij en gaf haar een knipoog. Wat hij zei was gemeend en geen woord daarvan was plagerij.

Serane keek naar hem, en ze merkte dan dat hij bij haar kwam zitten. Toen ze zijn woorden hoorde werd ze zowat knalrood, en ze wist totaal niet hoe ze hierop moest reageren. Het enige wat ze deed was vlug haar blik van hem afwenden, en ze bleef gewoon sprakeloos zitten. Daarna keek ze naar de steen, en ze keek er boos naar. "Stoute steen." Mompelde ze dan ook héél erg zachtjes, maar toch wist ze niet wat zeggen over die woorden van hem.

Hakuren keek haar aan en merkte dat ze knalrood werd. Hij glimlachte en hoorde haar woorden die ze zei over de steen. "Hij is inderdaad stout..." zei hij en glimlachte naar haar. Hij ging wat dichter bij haar zitten en legde zijn hand onder haar kin en draaide haar hoofd naar hem toe zodat ze hem in de ogen aan keek. Hij glimlachte en bracht zijn hoofd wat dichter bij haar. Maar ineens gebeurde er iets wat Hakuren niet verwachte. Een hand kwam op de schouder van Serane en trok haar weg. Een jongen met twee vrienden hadden haar als prooi uitgekozen en de jongen die kennelijk de leider van de bende bleek te zijn begon haar te betasten. Haruken stond op en keek nijdig naar de drie. Hij wilde direct op de jongen af gaan maar dat lukte niet. Hij werd tegengehouden door de twee anderen. Hij keek nijdig naar de twee en ontweek de eerste poging om hem te slaan. De tweede sloeg richting hem en hij hield de vuist tegen met zijn hand.

Serane keek naar hem als hij dat deed, en ze wist even niet wat ze moest doen. Toen ze merkte dat hij dichterbij kwam met zijn hoofd, begon haar hart sneller te kloppen. Maar dan ging alles plots te snel voor haar, en ze werd dan ook opeens gegrepen. Ook werd ze betast door een jongen, en ze gilde dan ook gewoon. "NUALAAAAAAAAAAAAAAAA!!!" Gilde ze dan uit angst, maar ze wist dat Nuala niet kon komen. Bang keek ze naar die jongens, en ze wilde zo graag weglopen uit angst.

Hakuren kneep de vuist samen zodat de man ineen kroop. Met zijn knie trapte hij hem op de grond. De andere man schoot hij met zijn geweer in de voet en deze viel kermend van de pijn op de grond. Hakuren keek naar de man en keek nijdig. Hij liep naar Serane toe en pakte haar arm vast. Hij maakte haar los van zijn greep en hij sloeg de man in het gezicht. Deze viel op de grond en Haruken trapte hem in de maag. De man stond op en keek hem angstig aan. Hij besefte dat hij een fout had gemaakt en rende weg. De andere twee wisten zich ook uit de voeten te maken en Hakuren keek bezorgd naar Serane. Hij liep naar haar toe en omarmde haar stevig. "Sorry..." zei hij kalm en sloot zijn ogen.

Serane keek angstig toe, en ze wist even niet wat doen. Dan keek ze naar hem als hij zijn armen om haar heen sloeg, en ze bleef dicht tegen hem staan. "Het geeft niet het is jouw schuld niet." Zei ze dan zachtjes tegen hem, en ze keek hem even in de ogen aan. Dan dacht ze aan de woorden die hij gezegd had, en opeens werd ze weer eens knalrood. Ze had nog nooit in haar leven zoiets gehoord, en nu had hij het zojuist tegen haar gezegd.

Hakuren keek haar ook in haar ogen en hoorde haar woorden. Hij knikte. "Serane..." zei hij. "Ik moet je iets vertellen..." zei hij. "Na nuala had ik mezelf gezegd dat ik niet meer verliefd zou worden..." zei hij. "Toch is het weer iemand gelukt om mij verliefd te laten worden..." zei hij kalm en toch warm. "Wat ben jij goed..." zei hij en keek haar aan. "Ik weet niet hoe je het voor elkaar hebt gekregen.." zei hij en keek haar in haar ogen. Ineens gaf hij haar een zoen op haar mond en sloot zijn ogen.

Serane keek naar hem, en ze luisterde dan naar zijn woorden. Even keek ze verbaasd, maar daarna voelde ze zich opeens warm worden vanbinnen. Hoe dat kwam wist ze niet echt, en ze keek hem nog steeds in de ogen aan. Als hij die andere woorden zei moest ze blozen, en ze kon er niet echt op antwoorden. Alweer sloeg haar hart sneller dan normaal, en ze voelde ineens zijn lippen op de hare. Dat deed haar knalrood worden, maar ook sloot ze zelf haar ogen. Op de één of andere manier voelde ze zich goed, en ze beantwoorde zijn kus gewoon door mee te zoenen met hem. Haar armen sloeg ze om zijn hals heen, en ze drukte zich dichter tegen hem aan.

Hakuren merkte dat ze rood werd omdat hij even keek maar sloot zijn ogen al weer snel toen hij merkte dat ze terug zoende. Hij merkte dat ze haar armen om hem heen sloeg en genoot daar van. Ook kreeg hij het gevoel alsof ze dichter bij hem kwam staan. Hij omarmde haar stevig en zoende gewoon verder.

Serane bleef dicht tegen hem aanstaan, en ze hield dan ook haar ogen gesloten. Haar hart sloeg sneller dan normaal, en ze had een heel erg goed gevoel vanbinnen. De angst voor hem was dan ook helemaal verdwenen, en ze wilde hem zowat niet loslaten. Ze voelde zich voor één keer weer gelukkig, maar ze had dit wel niet verwacht dat hij haar zou zoenen. Boos was ze niet eerder gelukkig, en dat kon je ook goed merken aan haar.

Hakuren stopte op den duur met zoenen en keek haar in haar ogen. Er was een glundering in te zien en er sierde een glimlach op zijn gezicht. Zijn ogen gingen naar het meer en daarna weer naar Serane. Het voelde goed. Beter zelfs. Misschien om het feit dat ze een mens was en geen vampier. Zijn ogen sloot hij even maar opende ze daarna weer snel. Hij gaf een kusje op haar mond en keek haar daarna aan. Veel te zeggen had hij niet meer.

Serane keek naar hem, en ze glimlachte dan ook even terug. Haar hart bleef sneller slaan, maar hem loslaten deed ze nog niet. Daarna keek ze even naar de mensen die keken, en toch richt ze haar blik weer op hem. "Sorry dat ik dacht dat je een vampier was, of dat je iets met me wou uitspoken. Ik ben nu eenmaal angstig bij andere mensen." Zei ze dan zacht tegen hem, en ze keek dan kort naar het meer. Ze gaf hem een kusje terug, en ze plaatste dan haar hoofd op zijn schouder.

Hakuren hoorde haar woorden en keek haar aan. "Ik een vampier?" vroeg hij en grinnikte. "Maakt niet uit. Zoiets kan gebeuren..." zei hij en merkte haar hoofd op haar schouder. Hij legde een hand op haar hoofd om haar gerust te stellen dat ze bij hem veilig was. Hij sloot zijn ogen en genoot van het kalme gevoel dat hij haar gaf.

Serane bleef zo staan bij hem, en ze voelde zich goed bij hem. Kalm keek ze naar het meer, en ze vroeg zich af wat meneer nog meer van plan was om te doen. "Dankje dat ik bij je mag wonen." Zei ze zacht tegen hem, waarna ze hem dan rustig aan keek. Haar hart was gevuld met liefde van hem, maar ook met de liefde die ze van haar zus kreeg.

Hakuren keek naar haar en glimlachte. "Ik gun niemand anders dat je bij hun slaapt. Op Nuala na dan..." zei hij en glimlachte. Hij hield haar vast en zei verder niets...

[inspiloos]

Serane keek naar hem, en ze hoorde dan ook zijn woorden. Even keek ze naar het meer, maar algauw ging haar aandacht weer naar hem. Ze gaf hem een kus op de lippen, en ze sloot dan ook de ogen voor een tijdje.

Hakuren keek haar aan en glimlachte. Hij tilde haar op en liep met haar richting het meer. "Ik moet je eigenlijk nog terug pakken..." zei hij plagend en grinnikte. Hij hield haar nu boven het water en grijnsde lichtjes. Hij liep terug en zette haar weer neer. "Maar wat ik net zag was voor jou al erg genoeg. Daar kunnen mijn plagerijen niet meer bij" zei hij en grinnikte. Hij omarmde haar en hield haar weer vast.