Uitkijken over het water.

Gwen leunde met haar armen op de leuning van de brug. Het was een late schemering. De laatste zonnestralen lieten haar rode lokken er bijna uitzien als vlammen die enorm afstaken tegen haar witte jurk. Het water lag er kalm en rustgevend bij als een gladde spiegel. Gwen's gif groene ogen keken treurig uit over het water. Waarom wist ze niet maar zo'n stil wateroppervlak maakte haar altijd droef. Ze liep verder en streep terwijl ze dat deed met een vinger over de brugleuning. Ze liet een rode bloedstreep achter op de houten leuning van de brug. Ondertussen zong ze zachtjes.

( https://www.youtube.com/watch?v=DGrD3ECzqAg&feature=related )

Soubi had besloten om een wandeling te gaan maken. Rustig luisterde hij naar zijn voetstappen die de grond raakte. Hij had zijn handen in de zakken van zijn broek en zijn blik keek rustig voor zich uit. Hij merkte dat hij een brug naderde en hij hoorde dan ook langzaam aan rustig gezang. Waarneer Soubi eenmaal aan kwam bij de brug zag hij een meisje staan. Op het moment dat ze uitgezongen was begon hij te spreken. ''Dat klonk erg mooi.'' Sprak Soubi rustig tegen haar met een glimlach. Hij wist dan ook niet dat ze een vampier was omdat hij er nauwlijks in geloofde dat er hier vampieren waren, ookal werd er nog zoveel over gesproken.

Gwen keek op toen ze ineens een zwaardere stem hoorde. Haar groene ogen keken de man recht maar kalm aan. ''Dank je'' zei ze zacht maar helder. Ze hoorde direct dat het een mens was. Zijn kalme hartslag weerklonk duidelijk in Gwen's oren en de geur van bloed was onmiskenbaar. Gwen leunde een beetje tegen de leuning van de brug. Ze had niet echt verwacht nog iemand tegen te komen op dit late uur dus ze had zichzelf wat laten gaan. Maar dat nam niet weg dat wat gezelschap geen kwaad kon al was het een mens. ''Mag ik vragen hoe je heet?'' vroeg ze zacht.

Soubi liep de brug over nadat Gwen haar antwoord had gegeven. Hij kwam bij haar staan en hij richtte zijn blik op het water dat geen enkel teken van beweging vrij gaf. Hij hoorde toen de stem van het meisje die vroeg naar zijn naam. Soubi keek haar met een glimlach aan. ''Natuurlijk mag dat, de naam is Soubi Agatsuma.'' Stelde hij zich met een rustige stem voor. Zijn rustige toon was de toon die hij het vaakste gebruikte. Hij was dan ook een heel rustig persoon. ''En zou ik dan ook uw naam mogen vragen?'' Vroeg Soubi beleefd met een glimlach terwijl hij haar ook weer aan keek.

''Je hoeft geen u tegen me te zeggen Soubi'' zei Gwen kalm. ''Gwendion Night. Zeg maar Gwen'' stelde ze daarna zichzelf voor. Gwen draaide zich weer om naar het water en leunde weer met haar armen op de leuning net een paar centimeter vanwaar haar bloedspoor die ze met haar vinger net nog had gemaakt was gestopt. Ze keek er even kort naar maar richtte haar aandacht toen weer op het water. ''Ik weet niet waarom maar als ik naar zo'n stil water oppervlak kijk, geeft me dat best een triest gevoel'' zei ze ineens.

Soubi herhaalde haar naam eens in zijn gedachten en hij glimlachtte. ''Dat is een mooie naam.'' Sprak Soubi rustig tegen haar. Hij keek haar even aan maar volgde haar blik daarna richting het water. Het bloed spoor was Soubi nog niet opgevallen aangezien het donker was en er hier nauwlijks lampen waren. Hij luisterde naar haar woorden over het water en hij knikte één keer begrijpend. ''Soms is het water triest, maar als dat het geval is dan moet je kijken naar het leven dat het water weer vrolijk laat zijn.'' Sprak Soubi rustig en hij wees even naar een moeder eend die met haar jongen door de weerspiegeling van de maan in het water zwom.

Gwen glimlachte even kort om die woorden. Ook haar blik was gericht op de eenden in het water toen Soubi hen aanwees. ''Je spreekt mooie woorden Soubi. Als een dichter'' glimlachte Gwen en keek hem even aan. Ineens dacht Gwen twee felrode ogen in het water te zien en ze week even achteruit. Ze keek direct achter zich maar achter haar was niemand te zien. Toen ze haar blik weer naar het water liet gaan zag ze enkel haar eigen spiegelbeeld en dat van Soubi.

Soubi glimlachtte even om haar woorden. ''Dat is nieuw, dat ik zoiets te horen krijg.'' Zei Soubi rustig met een glimlach en hij richtte zijn blik even naar de vel schijnende maan. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij de overwachtte beweging op van Gwen en hij draaide zijn hoofd vervolgens richting haar. ''Is er iets?'' Vroeg hij rustig. Hij bleef haar dan ook met een rustige blik aankijken terwijl hij wachtte op haar antwoord. Voor zover hij had kunnen zien leek het wel of ze ergens van geschrokken was.

Toen Gwen weer een beetje tot rust gekomen was keek ze Soubi aan. Aan zijn hartslag te horen had hij niks gemerkt. Zijn hartslag was nog even kalm als daarvoor. ''Ik weet het niet'' mompelde Gwen zachtjes. Ze waagde het nog een keer over de rand te kijken maar zag opnieuw niets anders dan wat ze hoorde te zien. ''Ik dacht net twee rode ogen in het water te zien'' zei ze zacht tegen Soubi. ''Best wel dom eigenlijk'' voegde ze er nog zachter aan toe terwijl ze wat nerveus met een lok haar speelde door die rond haar vinger te draaien.

Soubi legde een arm recht op staand en steunend tegen de rand van de brug. Op zijn hand legde hij zijn hoofd en hij luisterde naar Gwen haar antwoord. Hij geloofde het alleen niet want ze was niet voor niets geschrokken van datgene dat ze had gezien. Toch antwoorde Soubi nog niet want hij had een voor gevoel van dat er meer ging komen. En hij had dan ook geen ongelijk want nadat ze weer over de rand had gekeken vertelde ze verder. Zijn blik werd lichtjes verbaasd en een van zijn wenkbrauwen ging even omhoog. Hij ging vervolgens weer recht staan en hij keek over de brug naar het water. Er was alleen niets te zien, afgezien van zijn weerspiegeling in het water. ''Misschien kun je beter naar bed gaan, het kan wezen dat je het je verbeeld hebt en gewoon wat moe bent.'' Sprak Soubi rustig tegen haar en hij legde een hand op de schouder die aan zijn kant was van Gwen.

Gwen schrok er even van toen Soubi zijn hand op haar schouder legde. Zijn hand voelde warm aan op haar ijskoude huid. Ze was haast vergeten hoe warm mensen wel niet waren. Ze keek hem even recht aan maar wendde toen haar blik af en schudde haar hoofd. ''Ik slaap nooit Soubi'' zei ze zacht. Haar lichaam had er al jaren geen behoefte meer aan. Evenals aan voedsel of drinken. Ja, bloed maar dat was ook het enigste.

Gedurende Soubi zijn hand op haar schouder had merkte hij dat haar huid koud aanvoelde. Nu hij ook beter keek naar haar huid merkte hij dat deze bestwel bleek was. Soubi haalde zijn hand weer van haar schouder af op het moment dat hij haar woorden hoorde. ''Wat bedoel je daarmee?'' Vroeg Soubi met gefronste wenkbrauwen aan haar. Hij zou er dan ook niet op komen dat ze een vampier zou kunnen zijn, maar dat kwam dan weer omdat hij er nauwlijks in geloofde.

Gwen pakte Soubi's hand beet en legde die op haar borstkas zodat hij kon voelen dat ze geen hartslag meer had. ''Ik ben niet meer onder de levende Soubi. Maar ik ben ook niet dood. Ik ben een vampier. Mijn lichaam verlangt niet langer naar slaap en voedsel of drinken. Niet eens meer naar kou of warmte'' zei ze zacht en liet zijn hand toen weer los. ''Het spijt me'' zei ze daarna zachtjes tegen hem.

Soubi keek even verbaasd op het moment dat ze zijn hand vast pakte en deze op haar borstkas legde. Soubi bedacht zich dan ook niet meteen dat hij haar hartslag niet voelde en hij bleef haar dan ook aankijken. Hij luisterde rustig naar haar woorden maar dat rustig kon je al snel weg halen, zijn ogen werden groot nadat ze alles had gezegt. Op het moment dat ze zijn hand los liet deed hij een stap naar achteren. Hij legde een hand tegen zijn voorhoofd en plukken haar vielen over zijn hand heen. ''Dit kan niet waar zijn.'' Zei hij en hij sloot zijn ogen. Dit kon niets anders zijn dan een droom, maar waarom leek alles dan zo echt en klopte het gewoon. Hij was van huis gegaan en hij had Gwen leren kennen. Het klopte gewoon, was hij dan aan het dagdromen? En zat hij daar nu dan in vast?

''Dat hoop ik zelf ook vaak. Dat het allemaal maar een droom was. Maar als dat zo was dan hoor ik al meer dan vierhonderd jaar dood te zijn'' zei Gwen en wendde haar blik even af. ''Wees alsjeblieft niet bang van me, ik ben niet uit op bloed. Ik hoopte eigenlijk eens een vriend te maken'' zei ze zachtjes. Ze keek naar de grond. Haar rode haren vielen over haar schouder voor haar gezicht.

Soubi opende zijn ogen weer en hij liet zijn hand weer naast zijn lichaam hangen. Het was dus geen droom, dit was de werkelijkheid. Hij luisterde naar haar woorden en hij kwam naast haar staan. Hij legde zijn armen op de leuning van de brug en hij keek naar hun weerspiegelingen. Hij zuchtte eens diep. Hij moest hier wel aan zien te wennen, maar bang voor haar zijn? Nee dat zou nooit gebeuren. Hij richtte zijn blik weer op haar en hij sloeg glimlachend een arm om haar schouders heen. ''Dan zal ik een vriend zijn.'' Sprak Soubi weer op een rustige warme toon tegen haar. Het was dan wel vreemd dat ze een vampier was, maar ze was ook erg aardig. En hij vertrouwde er dan ook op dat ze niet loog.

Gwen keek op naar Soubi en glimlachte even flauwtjes naar hem. Het was een hele opluchting dat hij alles behalve bang van haar was. ''Dank je'' zei ze zacht tegen hem. Hij was een van de weinige mensen die haar niet opjaagde of er bang vandoor ging nu hij wist dat ze een vampier was. Ze had wel eens erger meegemaakt. Gwen omhelsde Soubi even enkel als teken van dankbaarheid.

''Graag gedaan.'' Antwoorde hij rustig op haar bedankje. Hij Wou zijn arm weer gewoon terug naast zich laten hangen maar hij werd plots omhelst door haar. Waarschijnlijk deed ze het om hem nog eens extra te bedanken en hij glimlachtte rustig naar haar. ''Je bent veel te aardig en ik vertrouw erop dat je niet liegt, daarom wil ik graag een vriend van je zijn.'' Sprak hij weer op een rustige toon tegen haar en hij richtte zijn blik even op het water.

Gwen liet Soubi weer los en steunde weer met haar armen op de leuning. Ze glimlachte even na het horen van zijn woorden. Ze keek even naar hem om. ''Ik zal nooit tegen je liegen. Daar heb ik geen rede toe'' zei ze oprecht. Waarom liegen tegen iemand die haar eindelijk accepteerde zoals ze was? ''Vertel eens iets over jezelf'' zei ze daarna ineens. Ze wist bijna niks van Soubi, logisch want zo heel lang kende ze hem nog niet. Maar dat nam niet weg dat ze wel nieuwschierig was. ''Sorry als ik ongepaste vragen stel'' zei ze daarna. Misschien wou hij liever helemaal niks over zichzelf vertellen.

Soubi glimlachtte even om haar woorden. ''Dat is mooi.'' Antwoorde hij rustig. Hij legde zijn armen ook weer op de leuning van de brug en hij had zijn blik op de maan gericht. De maan had hij altijd al iets bizonders gevonden. Hij vond de maan dan ook interessanter en mooier dan de zon. Soubi hoorde dan haar vraag en de woorden die erop volgte. ''Het is helemaal niet ongepast dat je iets over mij wilt weten.'' Zei Soubi met een glimlach tegen haar. ''Hm nou ik ben 21 jaar. En ik hou erg van lezen en dan vooral over fantasie. Ik heb een eigen huis dat half in de bossen staat, mijn tuin is dus praktisch een bos.'' Vertelde hij rustig en hij grinnikte even. ''En kwa karakter ben ik een vrij rustig persoon, ik maak me totaal niet druk over het leven en zoals ik nu leef vind ik prima.'' Vervolgde Soubi en hij keek haar glimlachend aan.

Gwen grinnikte ook even kort toen Soubi vertelde over zijn huis. Zijzelf liep vaak door het bos. Wat gek dat haar dat huis dan nooit was opgevallen. Zijn karakter had ze goed gegokt. Ze had wel verwacht dat hij een rustig persoon was. ''Ik kan niet eens lezen'' zei ze ineens zacht. Ze had wel altijd vol bewondering gekeken naar mensen die het wel konden maar zelf was het haar nooit geleerd.

Soubi had ondertussen zijn blik weer naar de lucht gericht. De nacht was zo mooi en toch soms zo onbegrijpelijk. Er waren vragen die hij graag beantwoord erover wou hebben, en toch waren sommige vragen daarvan niet eens te beantwoorden. Terwijl hij diep in gedachten verzonken was drong de stem van Gwen zijn gehoor weer binnen. Soubi zijn gedachten gleden dan ook weer weg en zijn aandacht was weer op Gwen gericht. Zijn rustige blik veranderde dan ook weer even in een verbaasde blik. Kon ze niet lezen? Dat was iets wat hij bijna nog nooit van iemand had gehoord. Hij vroeg zich dan ook wel een paar dingen af en hij besloot deze dan ook te vragen. ''Gwen woon je nog thuis? Of heb je al een eigen huis?'' Vroeg Soubi aan haar en hij keek haar aan met een serieuze blik. Want als ze nog bij haar ouders woonde, waarom hadden die haar dan niet leren lezen?

Gwen schudde haar hoofd. ''Ik heb al heel lang geen thuis meer. Maar ook toen ik die nog wel had kon ik niet lezen. Je moet goed begrijpen dat de tijd dat ik mens was in 1572 was. Het was toen nog niet gebruikelijk voor vrouwen om te kunnen lezen en schrijven. Enkel geestelijke konden dat en met een beetje geluk de adellijke mannen'' legde Gwen uit. Ze had het nooit van haar ouders geleerd omdat die het ook niet konden. Daarbij had Gwen het verder nooit nodig gehad. Al was het nu wel vervelend dat ze het nu niet kon. Een eigen huis had ze ook niet. Ze zwierf al jaren een beetje doelloos rond eigenlijk.

Soubi luisterde aandachtig naar haar antwoord. Het klonk wel logisch dat ze dan niet kon lezen door het jaartal waar ze in was geboren. ''Dat is lastig.'' Zei hij met een zucht. ''Maar zou je dan misschien bij mij willen blijven tot dat je een eigen huis hebt? Ik heb toch nog een logeer kamer.'' Bood Soubi met een een glimlach aan. Hij vond het eigenlijk best vreemd dat haar ouders haar over straat lieten zwerven, maar misschien waren deze dan wel geen vampieren en waren die dus allang dood.

Gwen keek op van Soubi's voorstel. Op haar blik was iets van verbazing af te lezen. ''Als je daar geen problemen mee hebt dan graag'' glimlachte ze opgewekt. Sinds 1823 had ze geen echt thuis meer gehad besefte ze zich. ''Maar ik vrees dat ik geen geld heb om je ervoor te betalen'' vervolgde ze daarna. Tenminste ze ging er wel vanuit dat het niet gratis was.