How I ever got bitten (Shumi's verhaallijn)

Shumi was nog máár zestien jaar oud. Ze hield veel van kinderen, ging gewoon naar school en paste wel een op kinderen, niet voor het geld maar puur om met kinderen om te gaan. Later wilde ze er vier.

Ze maakte een wandeling in het bos en dacht achtervolgt te worden, maar toen ze omkeek was er niemand. Ze liep rustig door, nietsvermoedend.
Opeens sprong er iemand bovenop haar. Ze deed haar mond open, maar kon niet gillen. Ze voelde een verdovende steek in haar nek, langzaam gingen haar ogen dicht en ze voelde niks meer.

Toen haar ogen open gingen keek ze om zich heen. Ze had een vreselijke, stekende dorst in haar keel. Er liep een konijn voorbij, zonder erbij na te denken sprong ze erop af en beet het dood. Ze dronk het helemaal leeg. Waarom wist ze niet.

Ze herstelde zich en liep terug, ging in haar auto zitten en reed naar de stad. Toen ze in de winkel stond pakte ze een leuk jurkje. Ze liep naar een pashokje en trok het aan. Ze merkte dat haar borsten wat ronder waren, maar dat maakte haar niet zo uit.

Ze keek in de spiegel en schrok zich een ongeluk. "Ben ik dit?" vroeg ze zichzelf af. Haar gezicht zag er perfect uit, haar haren waren niet vettig meer maar heel erg mooi glad en haar ogen waren rood-oranje.

Ze trok haar eigen kleren weer uit en rekende af. Ze merkte op dat ze al meer dan een half uur niet meer geademd had, en vroeg zich af waarom. Ze pakte de tas en werd op haar rug getikt.
Even later zat ze in een woonkamer, midden in het bos. Samen met de man die haar net op haar rug had getikt.

"Dit heb ik nog nooit meegemaakt." zei hij maar steeds. "Een nieuwe."

"W-waar gaat dit over?" vroeg ze angstig.
"Weet je het niet?" antwoordde hij.
"Wat moet ik weten?"
"Je-je bent een vampier!" zei hij.
"WAT BEN IK?!"

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Ken je mij écht niet meer?" zei hij. Hij had zich voorgesteld als Frederik, en haar vanalles uitgelegd over vampieren. Hij was pas enkele jaren geleden gebeten.
"Waar moet ik je van kennen?" vroeg ze.
"Ken je mij niet meer? Shumi...."
Hij had een bekende stem, ik kende hem ergens van.
"Vlak na jouw geboorte werd ik gebeten en daarna beet ik je moeder." vertelde hij voorzichtig. "We moesten je bij pleegouders brengen, omdat het te gevaarlijk was."
Ze begon het al wat meer te snappen.
"Ben jij mijn vader?"

Gaaf het einde.