In zijn eentje

Guthael was nooit iemand geweest die echt moedig was. Integendeel. Hij was bang voor spinnen, werd altijd bang na een griezelfilm en had ouders die dood waren. Voordat hij naar dit achterlijke internaat werd gestuurd woonde hij bij zijn oom en tante, maar die werden zat van hem. Niet omdat hij brutaal tegen ze was, nee hij was juist te stil. Ook kwam het doordat ze gingen verhuizen naar een huis dat niet groot genoeg voor hem was, wat natuurlijk onzin was. Het huis was groter dan het huis waar ze eerst woonden en ze deden niet eens de moeite om aan familieleden te vragen of hun nog plek hadden in huis voor een verlegen jongen met een fobie voor enge dingen. Het ergste van dit internaat was dat hij van de belangrijkste dingen wist wat hier gaande was, ook dat hier vampiers waren. Zijn handen klemden zich om de bankrand toen hij daar aan dacht. Man, wat was hij graag hier weggeweest. Maarja, het moest dus het moest. Zijn ogen gingen het pleintje rond, waar veel personen - mensen past hier niet - waren. Toch kon hij niet onderscheiden wie wat was. Toch wist hij zeker dat hij de enige was die op het bankje zat en een mens was. Misschien waren al die verhalen over vampieren hier gewoon gelogen..

Ella zat op het dak van het internaat en keek naar de personen op de speelplaats. Overal stonden wel groepjes mensen of vampieren, maar in een groepje stonden allebei de rassen. Dat waren de vampieren die mensen-beschermers waren en van dierenbloed leefden. Ella rolde met haar ogen toen een vampier een knuffel gaf aan een mens. Hoe konden ze hun ras zo vernederen? Ella's ogen gleden over de bankjes , en zag plots een jongen alleen zitten. Ze keek even naar een groep vampieren , die naar de jongen keken en Ella gromde. Ze was dan wel een volbloed vampier , toch wou ze niet dat mensen hun eerste dag hier al leeggezogen zouden worden. Het groepje kwam dichterbij de jongen en Ella sprong van het dak en ze kwam recht achter de jongen neer. Een van de vampieren in het groepje zuchtte en beval het groepje om terug naar hun vorig plekje te gaan. Ella , die nog steeds achter de jongen stond boog zich voorover zodat haar mond net naast zijn oor kwam. "Ik zou maar oppassen." zei ze droog waarna ze weer recht ging staan , om tegen de muur aan te leunen. Met een dreigende blik hield ze het groepje vampieren in de gaten. Zij waren immers halfbloedjes die stoer probeerden te doen.

Even ging zijn blik naar de lucht voordat die weer op de grond gericht was. Het was bewolkt, wat wel normaal was voor deze tijd van het jaar. Vreemd genoeg had de lucht nog geen traan gelaten om alles wat Guthael had meegemaakt. In zijn ooghoeken zag hij een groepje dat dichterbij het bankje kwam. Zijn adem stokte en zijn hartslag versnelde, maar toen zag hij dat ze gewoon weer terug schuifelden. Fijn.. Waarschijnlijk was hij er nu al niet welkom of..? Hij keek op en zag een meisje tegen de muur staan die het groepje in de gaten leek te houden. Was zij zo'n pleinwacht die je normaal op een basisschool zat? Zijn blik ging weer naar de grond terwijl een zucht uit zijn mond ontsnapte.

Ella keek de jongen kort aan en sprong toen over het bankje , zodat ze naast de jongen kwam zitten. "Ben je bang ?" vroeg ze grinnikend terwijl ze een voet op het bankje zette. Het groepje halfbloedjes keken Ella dreigend aan , maar daar lette ze niet op. Ze richtte haar blik naar de lucht en zuchtte. De wolken waren grijs en het dreigde om te gaan regenen. Ella haatte water , in welke vorm dan ook. Ze keek weer naar de jongen , die zuchtte en ze trok een wenkbrauw op. Ella dacht even aan haar zus. Ze vroeg zich af hoe het met haar wonden zou gaan. Ze zuchtte even en dacht toen aan Yafuri. Ze vroeg zich af waar hij was en of hij wel veilig was. Achja , Yafu zou zich wel redden en Ella moest niet áltijd bij hem rondhangen. Ze sloot haar ogen even en keek toen weer naar de jongen. Hij was even oud als Yafu, dus maar een jaar ouder dan Ella.

Zijn blik was op de grond gericht dus schrok Guthael zich een hoedje toen hij een stem hoordde. Hij keek op en zag een meisje naast hem zitten. Ze had iets vreemds, dus er waren toch vampieren. Nee, die bestonden alleen maar in griezelverhalen. Toch? Hij slikte even en staarde weer naar de grond. "Eh.. H-hoe bedoel je?" vroeg hij stotterend. Nee, hij moest niet nu gaan stotteren, dan kwam hij vast raar over. Hij klemde zijn vingers steviger om de rand van het bankje heen en klemde zijn tanden op elkaar. Het liefst wou hij nu gillend gaan wegrennen, maar dat viel teveel op. Hij wierp een korte blik op het meisje voordat hij weer naar de grond keek. Even had hij het gevoel dat hij de enige mens was op dit internaat, maar dat was natuurlijk onzin.

Jiro liep een groot stuk verderop. Op de speelplaats kwam hij zelf bijna nooit. Als een 666 jarige met het uiterlijk van een 19 jaar oude knul kon je dat ook niet echt van hem verwachten. Jiro keek wel even op toen hij ineens Milla's zus herkende. Ze was bij een mens. Dat rook en hoorde Jiro direct. En hoewel hij het niet zo op mensen had en Ella normaal gesproken eerder had aangemoedigd dan tegengesproken vond hij dit niet bepaald eerlijk. Die knul had kennelijk geen flauw benul van wat Ella was. Jiro liep kalm met zijn handen in zijn zakken op de twee af. ''Laat die knul met rust Ella, was het toch? Hij weet niet beter'' zei Jiro kalm en bleef Ella aankijken. Even ging zijn blik kort naar de jongen maar daarna weer terug naar Ella.

Ella lachte even toen de jongen begon te stotteren. "Nou , ik zag hoe je je handen rond de rand klemde en hoe je hartslag versnelde toen dat groepje dichterbij kwam. En je stotterd." zei ze en Ella grinnikte. Ella's pilootsmuts zakte wat voor haar ogen en Ella duwde het ding weer omhoog zodat ie weer goed zat. Ze had die muts bij een oud vliegtuigwrak gevonden , en sindsdien had ze het altijd bij haar. Ella's rode ogen inspecteerde de jongen van kop tot teen en ze snoof even. Zijn geur drong haar neus binnen en haar ogen lichtten even op. ze grijnsde zodat haar lange hoektanden -die zowat altijd lang waren omdat Ella ze niet meer liet verkleinen - zichtbaar werden. Ze moest zich wel inhouden , zodat ze niet gelijk op de jongen zou springen om hem leeg te zuigen. Ze keek even naar haar blote voeten , en plots werd haar aandacht op verstoord door het geblaf van een hond. Een zwarte wolfhond liep trots over de speelplaats en Ella sloeg met haar hand tegen haar voorhoofd. Zowat iedereen keek naar het zwarte beest. "Raiko , ik had toch gezegt dat je buiten moest blijven." gromde ze naar de hond die inmiddels naast Ella op de bank zat. Ella kreeg een lik over haar wang en ze zuchtte waarna ze de hond over zijn kop aaide. Plots hoorde ze iemand praten , en Ella's hoofd draaide zich met een ruk om. Ze keek recht in Jiro's ogen. "Wie zegt dat ik hem wat ga aandoen?" vroeg ze droog terwijl ze een wenkbrauw optrok. Dat was die jongen die Milla zomaar mee naar huis had genomen terwijl Ella in een slechte bui was.

Zijn ogen knepen zich tot spleetjes toen hij hoordde wat het meisje zei. Fijn, dus alles was toch waar. Zijn handen ontspandden zich, maar hij voelde zich toch ongemakkelijk. Had hij toch die zilveren ketting moeten kopen toen hij een paar dagen geleden in de stad was. Guthael merkte de grote zwarte hond op die aan kwam lopen. Waarschijnlijk was die van haar. Hij schoof een beetje de andere kant op, van het meisje en de hond weg, omdat hij niet echt van honden hield. Ook merkte hij de jongen op die naar hun toe kwam lopen. Hij merkte dat ze een gesprek hielden, waarschijnlijk was hij hier niet erg welkom. Zijn ogen waren nog steeds op de grond gericht en hij besloot het gesprek maar te negeren, hij wist toch al wat hij moest weten.

''Vraag het je ogen. Die schijnen het te weten'' antwoorde Jiro even droog op Ella's vraag. Hij had die blikken in haar ogen wel gezien. Hij had er zelf genoeg gegeven aan andere. Nu ging Jiro's aandacht weer naar de jongen bij Ella. Hij hield zich nu een beetje afzijdig en staarde naar de grond. ''Wat is je naam eigenlijk knul?'' vroeg Jiro kalm aan hem. Hij probeerde niet om minachtend over te komen. Voor een keer was dat namelijk niet zo bedoeld. Jiro wist niet precies waarom. Misschien omdat die jongen wel veel op Kataro leek.

Even voelde hij zichzelf een stukje lucht, alsof hij niks voorstelde. Hij wierp even een blik op de jongen die hem om zijn naam vroeg voordat hij antwoorde. "Mijn.. mijn naam is Guthael," antwoorde hij. Het stotteren was hij nog steeds niet afgeleerd, maar liever stotteren dan niks zeggen en dan maar lekgebeten worden. Een rilling ging over zijn rug. Waarom beten ze hem niet ofzo? Dat deden vampieren toch? Of waren hun andere monsters? Zijn ogen waren nog steeds op de grond gericht, terwijl hij nadacht. Nouja, een ding was zeker: ze waren geen mensen.

Jiro merkte dat de jongen nogal stotterde. Was hij bang voor hem? Daar had hij toch nog helemaal geen rede toe. Jiro had hem in elk geval nog niks gedaan. ''Jiro'' stelde hij zichzelf kort voor. Hij had zijn volledige aandacht nu op de jongen maar hield Ella vanuit zijn ooghoeken ook in de gaten. ''Misschien een grove vraag maar waarom stotter je zo?'' vroeg Jiro kalm aan Gutheal.

Opnieuw wierp hij een blik op de jongen. Hij mocht hem niet, zijn benen vertelden hem dat hij moest wegrennen maar zijn hoofd zei iets heel anders. Nu wegrennen, binnen een seconde dood. Straks wegrennen, binnen een uur dood. Blijven zitten, niet dood. Guthael slikte toen hij de vraag hoorde van de jongen die zich als Jiro had voorgesteld. Niet echt een naam die je elke dag tegen kwam. "Eh.. H-het is een oude g-gewoonte.." Deels was dat waar, want vroeger had hij gedwongen door een vriend films moeten gaan kijken en omdat hij erg beleefd was kon hij niet weigeren. Griezelfilms. Daardoor was hij steeds meer gaan stotteren en was hij een keer in shock geraakt toen hij langs een verkleedwinkel liep. Hij keek even het pleintje rond, om de jongen niet aan te hoeven kijken en de grond niet te hoeven zien.

Ella wierp een vernietigende blik naar Jiro en richtte haar aandacht op de jongen richtte. Hij had zich voorgesteld als Guthael. Die naam had Ella nog nooit gehoord dus keek ze even verward. "Ella." zei ze kortaf nadat Jiro zich had voorgesteld. Raiko sprong van de bank af en verdween weer. Fijn. Ze zuchtte even en keek toen kort naar Jiro , die vroeg waarom dat de jongen zo stotterde. Ze rolde met haar ogen." Zoiets vraag je toch niet." dacht ze terwijl ze met haar benen wiebbelde. Ella luisterde naar wat de jongen zei , maar ze schenkte ze niet zo'n aandacht aan.

Alice wandelde op de speelplaats, helemaal in gedachte verzonken. Ze merkte een groepje op. Ze wandelde rustig naar ze toe. "Hallo ik ben Alice, wie zijn jullie?" Ze was blijven staan en leunde tegen een boom die naast het bankje stond. Haar felle ogen zeiden niks over haar persoonlijheid. Haar lijkbleke huid stak fel af tegen de bruine boom. Haar korte, paarse haar stak nog feller af, maar het gaf een mooi effect. Ze was ontspannen en op haar gemak. Zo was Alice nu eenmaal!