Mensje toch...?

Mailla liep door het bos, zoals altijd schaars gekleed. Dit keer was het echter ernstig, ze had honger wat betekende dat ze zich ze koud mogelijk moest kleden om zich in bedwang te houden. Ze had een zwart bikini-topje en een zwart minirokje. De kou voelde op hongerige dagen als een pijnvol alternatief voor moord.
Krakende bladeren verraadde een verdwaald mens, Mailla keek op en voelde zich warm worden. Ze slikte en stapte op haar af. Het was een mens, dat was duidelijk. Zoiets rook Mailla, de geur van bloed was door het fel heen te ruiken. Geobsedeerd begon het meisje te sprinten, onderweg trapte ze met haar voet in een glazen flesje maar daar merkte ze niets van, hoewel ze er toch een flinke glip aan overhield. Alles in haar lichaam waren gericht op het meisje dat voorbij liep.
Voor het slachtoffer er erg in had sprong Mailla op het meisje en zette ze haar tanden in de nek van het meisje. Ze gilde, maar Mailla die was overgenomen door haar lust negeerde dat.
Een minuut later liet Mailla, onder een bloedloos lichaam uit haar handen vallen, veegde wat spetters van haar gezicht en hield dat voor haar neus. Ze voelde zichzelf weer terugkeren uit de diepte en liet haar bebloede hand naar haar buik zakken, waar nu ook het bloed van haar laatste slachtoffer ruste.
Niet alleen voelde ze het bloed in haar maag, ook voelde ze spijt opkomen. Weer kon ze de verleiding niet weerstaan, de verslaving was haar weer de baas. Ze heeft nogmaals een onschuldig meisje, niet ouder dan 18 jaar met een heel leven voor zich vermoord. Een traan sprong uit haar ogen, kijkend naar het lijk op de grond.

Kenshin had met een licht grijnsje op zijn lippen vanachter een boom toe gekeken, het was mooi om te zien hoe een sterveling werd gepakt door een vampier. Toch irriteerde hij zich er lichtelijk ook aan. Hij had namelijk ook het bloed van het mensenmeisje geroken maar hij was blijkbaar niet snel genoeg geweest want zijn prooi was al weer voor zijn neus weg gekaapt. Hij voelde dan ook weer het lege gevoel van tekort aan bloed zijn maag binnen dringen en hij slikte een keer. Door dat lege gevoel werd hij misselijk en het deed hem zowat kokhalzen. Kenshin kwam uiteindelijk achter de boom vandaan en hij keek het meisje aan. Hij toonde geen enkel teken van emotie en hij richtte zijn blik dan voor kort op het bebloedde meisje. In die blik was een licht teken van minachting af te lezen in zijn ogen en hij schudde kort met zijn hoofd. ''Waarom treuren om een prooi?'' Vroeg Kenshin met een niet begrijpende blik aan het vampier meisje. De traan was hem namelijk opgevallen.

Mailla hoorde een stem achter zich, de stem van een vampier. Ze hield met haar handen haar ellebogen vast en bleef droevig naar haar slachtoffer kijken. Hij zag het als een prooi, Mailla als een vermoord wezen van vlees en bloed, maar dan zonder bloed. Het meisje had net zo goed als zijzelf een ziel, het meisje had in tegenstelling tot Mailla wel een leven. Wat deed het dan in haar opkomen om dat leven af te nemen?
De stem van de vampier achter het meisje was leeg, maar wel alsof hij haar iets verweet. Nog iemand die niet begreep dat ook mensen een ziel hadden. Mailla liet treurig haar hoofd bungelen, ze kneep haar ogen dicht en liet haar tranen de vrije loop. ''Dit meisje had een ziel en wellicht een goed leven... Ik heb die van haar ontnomen!'' snauwde ze kwaad.
Mailla opende verdrietig haar ogen en knielde naast haar slachtoffer neer, ze zag een bloedspetter van haar kin glijden om vervolgens treurig op de wang van het lijk te belanden. Voorzichtig aaide ze over de wang van het meisje en veegde op deze manier het bloed weg.

Kenshin zijn blik veranderde van emotieloos naar droog. Dit ga je toch niet menen.. Dacht hij met een vermoeide zucht en hij ging tegen de boom staan waar hij zojuist achter had gestaan. Hij keek dan even verbaasd door haar kwade reactie en hij keek vervolgens met een diepe zucht naar het leeg gezogen meisje. ''Het maakt niets uit dat ze nu dood is, want al was ze niet door jou gepakt dan had ik haar wel gepakt.'' Antwoorde Kenshin op emotieloze toon. ''Bovendien, als je haar leven niet wou afnemen. Waarom ging je dan niet achter een dier aan? Dat doen die mensen liefhebbers namelijk altijd.'' Vervolgde Kenshin daarna op nog steeds een emotieloze toon. Hij zag dan dat ze bij het meisje neer knielde en zijn blik werd even verbaasd. Hij vroeg zich dan ook af of ze een halfbloed of volbloed was. Hij zou haast denken dat ze een halfbloed was maar er waren tegenwoordig ookal volbloed vampieren die geen mens meer aan raakte.

Mailla schudde haar hoofd terwijl haar hand nog altijd op de wang van haar slachtoffer lag. ''Het gaat er gewoon om dat ik mijn kutleven belangrijker vond dan haar leven die waarschijnlijk wel wat waard was. Als ik mezelf had tegen gehouden en jij had haar gepakt, dan is dat jou keuze. Ik wil niet zo zijn als jij, ik heb gevoelens...''
Mailla liet haar hand van de wang van het lijk glijden, stond op en draaide zich naar Kenshin toe. De mannelijke vampier vroeg haar waarom ze geen dier had gepakt. ''Omdat ik die gevoelens op hongerige momenten kwijt raak.'' Snauwde ze. Hij begreep het niet, dat was voor Mailla wel duidelijk. Hij wist niet beter, hij leefde al zijn hele leven met de bekende leegte en de nog bekendere honger. Voor Mailla was het anders, pas toen ze zich dankzij enkele flashbacks herrinderde waar ze vandaan kwam, kwam ook de tot dan toe rustende honger oplaaien. Haar biologische ouders waren vermoord toen het kleine vampiertje nog maar twee jaar oud was, haar adoptieouders waren de moordenaars. Hier kwam Mailla twee jaar terug achter en twee jaar terug ontwaakte de honger naar mensenbloed uit een lange en diepe slaap.

Kenshin schudde even kort zijn hoofd. ''Ik zeg niet dat ik geen gevoelens heb, ik heb zat gevoelens maar niet voor mensen. Vampieren kan ik mee leven. Maar mensen niet, zo zit dat nou eenmaal in elkaar bij mij. En ik heb er ook geen behoefte aan om het te veranderen. Ik leef nou eenmaal op het bloed van mensen en als dat zou veranderen dan is dat wel bizonder.'' Sprak Kenshin rustig tegen haar. Hij kon vampieren maar niet begrijpen die zoveel om mensen gaven, ach het lag vast aan hem zoals gewoonlijk. Hij richtte zijn blik dan weer even op het dode meisje. ''Mijn naam is trouwens Kenshin.'' Stelde hij zich rustig voor. ''En wat is jouw naam? Als ik die teminste mag weten.'' Zei hij met een zucht. Hij vroeg zich af of hij dat eigenlijk wel moest vragen want het ging nou niet bepaald goed tussen hun op dit moment. Het zou hem dan eigenlijk ook niets verbazen als hij een snauwerige reactie terug keek. Maar de vraag was er uit gegaan voor dat hij het zelf in de gaten had gehad. Dit gebeurde wel vaker, dat hij iets zei zonder er echt over na te denken of het wel het juiste moment was om het te zeggen of vragen.

Ze liep langzaam over het grindpad. Een avondwandeling was voor haar de idiale afleinding. Zachtjes liep ze over het grind pad heen. Het kraakte onder haar schoenen. Toen ze het bos in kwam lopen hoorde ze een akelig gegil. Zo snel schrok Delethe niet. Ze liep langzaam verder en dacht na...
In haar rugzak had ze een tekenblok een potlood en een leesboek. Ze probeerde hier inspiratie te vinden. Ze hoorde ergens wat gepraat maar het boeide haar niet echt. Ze liep door opweg naar het midden van het bos. Ze pakte haar boek en begon er alvast in te bladeren. Toen ze op de juiste bladzijde was was ze ookal bijna in het midden van het bos. Ze nam een zaklamp uit haar zak en verlichte haar boek. Het fantasie boek zag er erg oud uit en was wel interesant. Ze sloeg de bladzijde om en las de woorden. De woorden maakte zinnen en de zinnen maakte alinea`s. De alinea`s maakte bladzijdes en ga zo maar door.

Na een half uur gelezen te hebben was ze op de helft. Ze sloeg het boek dicht toen ze iets hoorde kraken. Ze keek even rond en was benieuwt wat het zou zijn. Haar ogen spitste het hele gebied af maar konden niets opvallend vinden. Ze haalde haar schouders op en dacht dat het een klein onschuldig beestje was...

De jongen stelde zich voor als Kenshin en wilde blijkbaar ook de naam van Mailla weten. Het meisje zag niet in waarom ze dit zal doen, ze had niet echt behoefte om met hem een stap verder te gaan. Namen uitwisselen zag Mailla als een stap richting hechter worden. Voor ze wilde zeggen dat het hem absoluut niets aan ging wat haar naam precies was werd ze opgeschrokken door een dichtklappend boek. Mailla voelde de aanwezigheid van een... Mens!
Mailla keek de hongerige Kenshin geschrokken aan, ze had inmiddels wel door dat hij baalde dat Mailla hem te vroeg af was. Het boekenmensje kon een akelig volgend slachtoffer worden, dit keer van Kenshin. Mailla liet haar wenkbrauwen kwaad zakken, stapte zonder na te denken op Kenshin af en haalde met haar vuist vol uit in de richting van de vampier.

Ze hoorde een akelig harde klap. Nu stond ze op en liep richting het geluid. Ze zag twee (voor haar) mensen staan. Eentje kreeg een vuist van het meisje zag ze. Geschrokken keek ze op en liep er naar toe. ,,Wat..Wat is er aan de hand?" Vraagt ze met enige angst in haar stem. Haar ogen kijken de twee /mensen/ aan. Haar boek hielt ze nog in haar handen.
In grote sierlijke letters stond erop geschreven. "A wonderfull fantasie world" Ze liet haar blik naar de twee staren. Waar waren ze mee bezig?


( Sorry moet naar bed en ben een beetje inspiloos)

Kussies