vampier of niet het maakt me niks uit.....

Tsunade liep rustig de kantine binnen en keek rond. Geen hond te bekennen natuurlijk en ook geen vampier. Ze keek naar het plafond en naar de tafels. "geen hond hier blijkbaar" zei ze droog en emotieloos. Rustig liep ze naar een tafel en ging ze erop zitten en ze keek weer even rond. "is hier dan niks te doen" zei ze droog. Ze paktte haar mesje uit haar zak en ging lang uit op de tafel liggen. Ze legde haar benen over elkaar en speelde wat met het mesje. Ze keek dan even naar het plafond en ze bleef er naar staren. Ze hoordde voetstappen in de gang en ze dichterbij komen. Ze ging maar weer rechtop zitten en ze keek nieuwsgierig naar de kantinedeur.

Hakuren liep door de gangen van het internaat en zuchte. Hij liep naar de kantine en zuchtte nogmaals. Hij deed de deur open en liep naar binnen. Zonder te reageren op het meisje dat er zat liep hij naar het raam. Zoals gewoonlijk zat er een emotieloze en een lichte bedroefde blik. Hij keek het raam uit en zuchtte. "Waarom.." mompelde hij. Iets wat hij vaker zei als hij ergens geen verklaring voor had. Hij kon zijn gedachten niet van Nuala af halen en wat hij ook probeerde zij kwam iedere keer weer boven. Het maakte hem zowat gek en toch voelde hij zich niet vrolijker door. Hij keek het raam uit en kreeg een kleine traan bij zijn ogen.

Tsunade ze keek verrast toen ze zag dat het een mens was en geen vampier. Ze bleef gewoon recht zitten en ze keek naar de jongen. Ze zag zijn emotieloze en bedroefde gezicht en ze vroeg zich af wat er met de jongen was. Ze staarde hem even aan maar sprong uiteindelijk van de tafel af. Ze zag hoe de jongen naar buiten staarde maar ze toond voor de rest geen interesse. Ze liep naar de plek waar ze het eten "verkochten" en ze keek naar binnen. Er lag niks en ze zuchtte verveeld.

Ineens hoorde Haruken een zucht. Hij draaide zich in een ruk om en keek strak naar degenie die er stond. Hij zuchtte even toen hij zag dat het een meisje was. Hij had haar nog niet eens opgemerkt. Hij draaide zich daarna gewoon weer om. Wat had het ook voor nut om contact te leggen. Op den duur vonden ze hem toch weer een vreemde vogel. Hij zuchtte en kreeg opnieuw een traan. Hij veegde deze weg en keek naar buiten.

Tsunade keek teleurgesteld toen er niks lag en ze sprong van de toonbank en ze liep naar een tafel. Ze keek weer nieuwsgierig naar de jongen en bleef even naar hem staren. Ze schudde haar hoofd en liep rustig naar hem toe. Ze ging een stuk van hem vandaan op de vensterbank leunen en ze keek zo door het raam. "is er misschien iets???" vroeg ze rustig terwijl ze nog gewoon naar buiten keek.

Haruken keek op toen hij ineens een vraag hoorde. Hij keek opzij en merkte dat het meisje dat net nog bij de plek stond waar ze het eten verkochten nu ineens bij het raam stond. "Teveel.." zei hij emotieloos. Zijn gedachten waren niet onder controle te houden. Bovendien geloofde hij amper in mensen die hem probeerde te helpen en steunen wat hem dus een moeilijke jongen maakte. Hij zuchtte even. "Niet dat je er iets van zult begrijpen.." zei hij zacht en keek haar even aan.

Tsunade keek hem aan met haar bordeau rode ogen en trok een wenkbrauw op. "dan is er wel heel veel aan de hand" zei ze droog en ze keek weer even naar buiten. "je bent trouwens niet de enige hoor" en ze keek hem weer aan. "en ik begrijp wel meer dan mensen denken" zei ze rustig en ze keek weer doelloos naar buiten. En als de jongen niet geholpen wou worden dan was het ook doelloos om iemand te gaan helpen tenminste dat vond zij. Zij was namelijk ook nooit geholpen toen ze klein was maar dat was ook wel logisch als je opgevoed word door vampieren. Ze deed haar haar achter haar oor en bleef rustig naar buiten kijken.

Haruken draaide zijn rug naar het raam en ging tegen de muur aan staan. Hij sloot zijn ogen. "Heb je vrienden?" vroeg hij zacht. "Heb je familie?" vroeg hij er achter aan. "En heb je iemand die om je geeft?" vroeg hij ten derde. Hij keek haar aan en zuchtte even. Hij had zijn vermoeddes wat haar reactie zal zijn. Hij keek even weg en naar de grond en wachtte geduldig af op antwoord.

Tsunade draaide zich om en ging om het vensterbank zitten en ze dacht na. "vrienden??? eum... nee alleen mensen die me leeg willen zuigen" en ze hoordde zijn andere vraag en ze deed haar haar achter haar oor. "eum... familie??? nooit gekent ik ben opgevoed door vampieren" zei ze er droog achterna. "en nee.... dat weet ik niet" en ze keek uiteindelijk naar de grond en ze zuchtte diep.

Haruken keek op bij haar reactie. "Dan weet je een beetje hoe het bij mij in elkaar steekt. "Geen familie, geen vrienden, en niemand die om je geeft.." mompelde hij zacht. Hij ging recht stana. "Maar wat maakt het uit. Er over praten maakt me alleen nog maar depressiever dan ik al ben..." mompelde hij en keek haar even aan. "Het spijt me van mijn gedrag. Het komt niet door jou..." zei hij kalm en keek weer het raam uit.

Tsunade keek de jongen aan en keek even voor haar. "ik snap je helemaal" zei ze rustig en ze keek weer naar de jongen. "het heeft ook geen zin om erover te praten het lost niks op denk ik...." en ze haalde haar schouders op. "ach ja je moet wat van je leven maken en niet heel de tijd negatief denken" en ze keek weer even voor haar.

Hakuren keek haar aan en keek even verbaasd. Snapte ze hem? Hij zuchtte even. Hij hoorde haar woorden die volgde. "Moeilijk..." mompelde hij. "Dat wordt moeilijk. Negatief...dat is mijn leven in één woord. Ik heb het er zelf naar gemaakt. Als ik meer open was naar de wereld was ik zekerste weten anders." zei hij. Hij zuchtte even en keek door het raam. Hij zag een verliefd stelletje samen lopen met de jongen zijn arm over de schouder van het meisje. Hij draaide zich om. "Allemaal leugens..." mompelde hij.

Tsunade keek rustig naar de jongen en dacht even na en ze keek naar het plafond. "voor mij was het ook moeilijk maar ik heb me er over heen gezet" en ze glimlachtte lichtjes. "misschien moet jij dat ook eens proberen???" vroeg ze rustig aan hem en ze sprong weer op de grond. En ze draaide zich om en zag het verliefde stelletje ook en ze grinnikte. Daarna hoordde ze zijn woorden en keek ze op. "dat weet je nooit tot je zelf liefde kent alleen afgewezen worden is niet fijn dat snap ik maar je kan het beter vaker proberen dan helemaal nooit toch" zei ze rustig en ze keek weer naar buiten.

Hakuren hoorde haar woorden en luisterde wel. Maar geloven deed hij niet. "Proberen is de eerste stap naar het falen.." mompelde hij hoorbaar. Hij zuchtte. "Het probleem is dat de liefde voor mij nog niet op de wereld is. Ik hoor mensen zeggen dat eens je tijd moet komen maar ik geloof dat niet. Het hangt niet alleen af van de persoon zelf. Het hangt ook af wat de omgeving van hem denkt." zei hij. Ineens moest hij weer aan Nuala denken. Hij schudde zijn hoofd. Waarom, wat heeft ze met hem gedaan. Hij zuchtte even en keek weer naar buiten.

Tsunade hoordde zijn eerste woorden en roldde even met haar ogen. "ik weet heus wel dat het lang duurt voor zoiets lukt maar als je het nooit probeert weet je nooit of het lukt" zei ze droog en ze keek weer even naar buiten. Ze zag dat het stelletjes verdwenen was en haar blik ging naar de mooie volle maan. En ze glimlachtte en ze leunde met haar ellebogen op de vensterbank en legde haar hoofd op der handen. "Je moet gewoon jezelf blijven der is vast wel iemand die van je houd alleen het juiste moment moet komen maar als je daar niet in gelooft kan ik er ook niks aan doen" zei ze rustig en ze keek hem even rustig aan.

Hakuren luisterde naar haar woorden en zuchtte. "Mezelf blijven. Nou wat denk je dat ik nu al die tijd al aan het doen ben..." zei hij. "Dus je wilt beweren dat er iemand zou zijn die op een depressieve en emotieloos persoontje valt dat alles negatief ziet. Dat moet ik eerst zien..." zei hij en zuchtte even. Opnieuw ging zijn gedachten naar Nuala en zuchtte. Hij moest er nu niet aan denken. Hij zuchtte en keek weer uit het raam.