My great escape.

Ergens in een donker lokaal achter gesloten deuren zat een donkere schim. Hoeveel jaren hij hier al zat wist hij niet. Hij wist wel dat ze hem in een leeg lokaal hadden opgesloten en nooit meer vrij hadden gelaten. En dat zorgde ervoor dat hij razend was. Jiro vond dat het inmiddels tijd was geworden om weer eens iets van zich te laten horen. Hij trok met veel kracht zijn ketenen stuk waarmee zijn polsen aan elkaar vast hadden gezeten. Daarna was de houten deur die hem van zijn vrijheid scheidde aan de buurt. Naar een paar keer stevig ertegenaan te rammen brak de deur eindelijk open. Voor het eerst sinds jaren proefde Jiro weer de vrijheid. Maar dat werd al snel overstemd door iets anders. De dorst naar mensenbloed.

Een meisje met rood haar liep verveeld langs wat lokalen. Ze hoorde iemand tegen een deur aanrammen en zag een jongen. Ze had wel gehoord over hem en was hij dan eindelijk ontsnapt? Een vals grijnsje speelde op haar gezicht en ze liep naar hem toe. "Jij bent vast de jongen die hier al jaren zit" zei ze met een grijnsje. "Eindelijk ontsnapt?" vroeg ze rustig en keek hem aan.

Jiro's donkere ogen flitste naar het meisje toen hij haar stem hoorde. In zijn ogen lag een kille, moordlustige blik. Een lichte, valse grijns speelde om zijn lippen, maar was al gauw weer verdwenen. ''En wie, als ik vragen mag, wil dat weten?'' vroeg hij kalm en beheerst. Maar zijn kille stem veraadde dat er geen greintje vriendelijkheid in hem zat. Hij kraakte even zijn stijve nek zonder zijn blik van het meisje af te wenden.

Kira keek hem rustig aan en grijnsde kort. "De naam is Kira" zei ze rustig en kwam wat dichterbij. Ze was niet bang van hem, ach ze was zelf een moordlustige vampier. Maar ze snapte wel dat hij bloed wilde, zeker na die lange jaren. Ze liet haar handen rustig in haar zakken en keek Jiro kalm aan.

Even eten

''Jiro, aangenaam'' zei hij kalm tegen het meisje dat Kira scheen te heten. De gebroken ketenen waar hij jaren mee had vastgezeten zaten nog om zijn polsen en rinkelde bij elke beweging van zijn handen. Hij had nog niet eens de moeite genomen ze af te doen. Het kon hem ook niet veel schelen.

Kira grijnsde even en keek kort naar de ketens rond zijn polsen. "Doe je die nog af of ga je zo blijven rondlopen?" vrpeg ze met een grijnsje en keek kort rond. "En heb je honger? Ik weet nog wel lekkere mensen" zei ze vals en keek hem rustig aan.

(soep eten )

(Smakelijk)

Jiro keek even naar de ketens maar haalde droog zijn schouders op. ''Als ik er zin in heb'' was zijn antwoord. Zijn duivelse blik keek Kira weer recht aan toen hij haar volgende woorden hoorde. Hij ontkende niet dat zijn dorst naar bloed met de minuut steeg. Maar meestal jaagde hij alleen. Hij zag eigenlijk niet in waarom dat nu te veranderen.

Kira grijnsde even en keek rond. Haar goede gehoord hoorde beneden de mensen. Bloed dacht ze en keek hem weer aan. "Ach je hoeft natuurlijk niet mee maar ik hoor al wat prooien en ik heb honger dus als je wil mag je mee" zei ze rustig en keek hem aan.

(Thnx xD Zo weer wat eten )

Jiro grijnsde even kort. ''Ik leef al jaren alleen. Ik denk dat ik een aantal jaar langer nog wel even vol houd'' zei hij. ''Maar bedankt voor je aanbod'' vervolgde hij en grijnsde zijn lange, scherpe hoektanden bloot. Daarna sprong hij dwars door het raam heen. Beneden landde hij keurig op zijn voeten zonder ook maar iets te breken of te verstuiken. Een aantal mensen die hem herkende of van hem gehoord hadden keken hem eerst angstig aan maar rende toen weg. Sommige gilde zelfs.

Kira grijnsde en keek hem na. Ze liep naar het raam en keek. Ze keek naar de wegrennende mensen en grijnsde. Daarna liep zij ook weg. Op zoek naar een lekker hapje. Ze kee kort achterom en liep rustig weg..

Tsunade keek naar de mensen die gillend wegrennen en ze keek even droog. Ze zag toen dat er een vampier op het plein stond en ze herkende hem het was de jongen die al heel lang vast zat. Ze stond in de schaduw van een boom en daardoor kon je haar niet zo goed zien. Ze bleef gewoon staan ze had namelijk geen vrees voor vampieren en ook niet voor moordlustige ze was er notebene door op gevoed. Ze bleef tegen de boom staan en keek rustig naar de grond.

Jiro's moordende ogen keken speurend rond. Hij sloot even zijn ogen en pikte al gauw de geur van bloed op. Hij opende zijn ogen weer en begon met rennen. Als een schim vloog hij aan alles voorbij totdat hij zijn prooi gegrepen had. In dit geval een meisje dat zich had geprobeerd te verschuilen. Jir greep haar stevig vast en zette zijn tanden letterlijk in haar nek. Meestal kon hij zichzelf wel onder controle houden maar na jaren lang teren op maar een klein beetje bloed per week was dat onmogelijk voor hem geworden. Nadat hij haar had gedood liet hij het levenloze lichaam op de grond vallen.

Temari liep rustig het plein op en keek doelloos rond toen ze merktte dat er geen enkel mens te vinden was. Normaal waren hier genoeg mensen dus ze trok verbaasd haar wenkbrauwen op en ze liep rustig door. Ze stoptte toen ze een dood mens zag liggen en er een jongen zag bij staan. Volgens mij was dat de jongen die vast had gezeten en ze snoof even. Daarom waren alle mensen verdwenen en ze rolde even met haar ogen. Ze leek zelf nogal op een mens waardoor vampieren zich soms vergistten en dat was meestal de grootste fout die ze ooit konden maken. Ze liep naar een muur van het grote gebouw en ging er rustig tegen aan hangen en ze keek maar even vooruit.