Alles op stelten zetten

Milla liep rustig het museum binnen. Ze verveelde haar zowat dood en had zin in wat lol. Haar rode ogen keken rond en ze liep door de gangen. Er waren grote ramen waar opgezette dieren in stonden. Ze keek rond en stopte bij een wolf. "Prachtige dieren" mompelde ze en liep verder. Ze zag een iets kleinere ruimte en liep erheen. Ze schrok haar rot en keek naar de dingen. Er waren zelf dingen die vampieren hadden vermoord. Alles ging over vampiermoordenaars. Milla snoof en liep verder. Wacht maar dacht ze kwaad en keek rond. Ze kwam uit bij palen waar kleine vazen en beelden in een glazenbokaal op stonden. Milla grijnsde vals en opeens begon ze alle palen om te stampen of de bokalen eraf te gooien. Ze luisterde naar het geluid van brekend glas. Een paar scherven kwamen in haar armen of benen terecht. Milla snoof en hoorde toen een heel alarm. "Ow" zei ze droog. "Camera's, bewaking" zei ze terwijl ze de camera's zag hangen en in de verte bewaking zag aankomen. "Sh*t" riep ze en rende weg. Ze rende door de gangen verder en sloeg af en toe wat dingen stuk zodat de bewaking even stopte. Ze keek achterom en botste opeens tegen iemand. Ze viel op de grond en voelde een hevige pijn. De scherven staken nu in haar rug waar ze op lag. Ze begon hevig te bloeden en krabbelde recht. Ze gaf meteen een harde trap en een vuistslag. Ze voelde armen rond haar middel en keel ook. Ze stamptte achteruit en voelde hoe de man zich rond haar knelde. "Laat los" riep ze en snakte naar adem. Ze voelde de armen nog steeds rond haar middel en de andere rond haar keel. Ze stamptte de ene man en beet met haar scherpe hoektanden de andere. Beide mannen vielen schreeuwend en kreunend neer en ze rende snel verder. De pijn in haar armen, benen en rug probeerde ze te negeren. Ze rende zo snel mogelijk en liet opnieuw dingen vallen. Ze duwde tegen een paal en voel met haar maag op de stenen paal. Maar deze paal viel tegen de andere palen en zo viel alles. "Domino" mompelde ze terwijl ze snakte naar adem. Ze voelde hoe ze haar armen beetpakten en begon tegen te wringen. "Laat los" siste ze en stamptte hard. Eentje liet los en ze draaide om. Ze rukte haar los en gaf de andere nog een trap. Ze keek naar de wonden en voelde een misselijk gevoel. Daarna rende ze snel het museum uit en nog steeds loeide het alarm. Ze liep het hoekje om en zakte daar tegen de muur in. "Wat een dag" mompelde ze droog en bleef zo zitten.

Jiro was zelf ook in het museum. Waarom wist hij niet precies. Iets in hem had hem verteld dat hij op dit moment hier naartoe moest. Toen hij er net vijf minuten was wist hij direct waarom. Een loeiende sirene en het geluid van voetstappen die op rennend tempo aan kwamen hollen wergalmde uidelijk door de gangen van het museum. Jiro keek droog naar het meisje dat zijn kant op rende. Ze botste niet veel later tegen hem op. Hij werd aan de kant geduwd door de bawakers en gromde even zachtjes. Hij zag dat het meisje haar tanden in de bewakers zette. Kennelijk was ze ook een vampier. In dat geval vond Jiro dat hij haar wel moest helpen. Deze bewakers kon ze zelf makkelijk aan maar een van hen had om versterking geroepen. Jiro rende ervandoor om die versterking eens lastig te vallen.

Na een tijdje was Jiro het museum ook uit gelopen. Zijn kleding zat onder het bloed al was geen van dat van hem. Hij wreef ruw met de rug van zijn hand langs zijn mond om het bloed daar kwaadschiks weg te vegen. Hij zag het meisje tegen de muur van het museum zitten toen hij om de hoek liep. ''Waar was dat eigenlijk goed voor?'' vroeg hij kalm doelend op het slopen van de spullen in het museum.

Milla keek op en schrok. Ze was natuurlijk tegen hem opgebotst. "Ik verveelde me en het was ook wat wraak omdat ze die stomme spullen van vampier doders hadden" zei ze en keek even rond. Ze keek weer naar hem en stond op. Ze negeerde de pijn zo goed mogelijk maar de muur zag al wat rood door haar rug. "Sorry trouwens dat ik tegen je op botste, dat was niet echt de bedoeling" zei ze en keek hem aan. Ze keek nog even naar het museum en snoof. Daarna keek ze weer naar Jiro. "Ik ben trouwens Milla" stelde ze haar rustig voor.

Jiro knikte even kort. ''Jiro'' stelde hij zichzelf daarna voor zodra Milla dat ook gedaan had. ''Ik neem het je niet kwalijk. Je had wel andere dingen aan je hoofd op dat moment'' vervolgde hij kalm op Milla's verontschuldigende woorden dat ze tegen hem op was gebotst. Hij kon haar reactie op zich wel begrijpen. Hij had ook een hekel aan vampierdoders. Hij zou waarschijnlijk niet de eerste zijn die door die barbaren een stel vampier vrienden was kwijt geraakt.

Milla glimlachtte even. Ze keek nog even rond en weer naar hem. Ze had even niet echt iets om over te praten dus was het net erg stil. Ze dacht even na want die naam spookte door haar hoofd. Ze had zijn naam ergens eerder gehoord. "Nou ik heb ehm je naam eigenlijk al eens eerder gehoord, kan dat?" vroeg ze en keek hem aan.

Jiro keek Milla strak aan. Zoals zijn blik net kalm en bijna compleet emotieloos was, had hij nu een kleine valse trek op zijn gezicht. ''Dat is mogelijk ja'' zei hij kalm. ''Ik ben een van de weinige vampieren die ze hier hebben moeten opsluiten. Na jaren ben ik dan eindelijk vrij'' vertelde hij weer alsof hij de kalte zelf was. De valse trek was nu weer compleet verdwenen.

Milla keek hem aan en luisterde. "Hmm dan moet je een echte liefhebber zijn van mensen bloed" zei ze met een grijnsje en leunde tegen de muur. Ze beet op haar lip toen ze voelde dat de druk op de scherven in haar rug harder werd doordat de muur ertegenaan kwam. Ze kneep kort haar ogen dicht en keek dan snel weer naar Jiro.

Jiro grijnsde even kort op de woorden van Milla. ''Als ze jou voor jaren lang met maar een klein beetje bloed per week in leven houden zou jij ook niks anders meer willen'' grijnsde hij. Hij zag dat ze op haar lip beet en liep naar Milla toe. Hij trok haar zachtjes aan haar pols tegen zich aan en haalde zo door over haar schouder te kijken de scherven uit haar rug en liet ze op de grond kleteren. Jiro was vrij lang, vooral omdat ze in zijn tijd toen hij nog mens was niet zo heel erg lang werden. Toen Jiro alle glasscherven uit Milla's rug had gehaald liet hij haar los en stapte naar achteren.

Milla grinnikte en schrok opeens. Ze zweeg en wist even niets te zeggen toen hij haar tegen zich aantrok. Ze keek stil naar de grond en voelde hoe hij de scherven eruit haalde. Ze snoof en kneep pijnlijk haar ogen dicht. Toen hij haar losliet stapte ook zij achteruit en zweeg even terwijl ze naar de scherven keek en dan naar hem. "Ehh bedankt" zei ze snel en zweeg weer. Lichte blosjes kwamen op haar wangen en ze keek hem stil aan.

Jiro streek even een lok achter Milla's oor en streek daarna met een vloeiende beweging over haar wang. ''Het minste wat ik voor je kon doen. Wonden op je rug kom je nu eenmaal niet zo gemakkelijk bij'' glimlachte hij terwijl hij zijn handen in zijn zakken deed. Hij keek even om de hoek maar er stond nog steeds politie om binnen alles te onderzoeken. Het was niet verstandig nu weg te gaan. Jiro en niet alleen hij maar ook Milla konden die politie agenten dan wel makkelijk aan, soms was het verstandiger niet teveel op te vallen.

Milla keek hem aan en zweeg. Ze bloosde nog steeds en hoorde de woorden. "En als jij er niet was dan had mijn zusje dat wel gedaan" zei ze en glimlachtte zacht. Ze dacht even aan haar zusje en keek ook een naar het museum om de hoek. Ze zag de agenten en zuchtte. "Fijn" mompelde ze droog en keek dan weer naar hem. Op dit moment wist ze ook niet echt wat te zeggen.

Jiro hoorde Milla's woorden maar half. In zijn gedachte was hij momenteel met andere dingen bezig. Hij keek even naar boven naar het dak. Als hij het zich goed herinerde waren er een paar ramen in het plafon van het museum maar was de rest van steen. Als ze op het dak konden komen dan zouden ze ongezien weg kunnen komen. Jiro keek naar de muur van het gebouw een paar stappen verderop en berekende de afstand. Daarna keek hij grijnzend naar Milla. ''Hoe ben jij met springen?'' vroeg hij kalm. Zonder op antwoord te wachten pakte hij Milla vast en tilde haar op. Hij rende naar de muur tegenover die van het museum en sprong er met volle vaart tegenaan. Hij zette zich van de ene muur af en met een onmenselijke sprong, sprong hij zo naar de museum muur. Toen weer terug naar de andere en de laatste keer heen belandde Jiro op het dak. Hij zette Milla weer naar. ''Nu moeten we hier zonder al te veel problemen wegkomen lijkt me'' zei hij kalm.

Milla keek hem aan en hoorde zijn woorden. "Nou ehm.." begon ze maar kon haar zin neit afmaken. Ze schrok en hield hem snel vast. Ze keek hoe hij op het dak belandde en haar weer neerzette. Ze keek hem aan en grinnikte even. "Je bent best slim" zei ze met een flauw grijnsje en keek rond. Ze liep verder over het dak en keek rond. "In de verte zie ik mijn huis zelfs" zei ze met een grijnsje en keek dan naar hem.

Jiro grijnsde even. ''Als je zo lang leeft als wij doen dan heb je op een gegeven moment alles wel eens een keer uitgeprobeerd'' zei hij grijnzend. Al moest hij eerlijk toegeven dat hij dit nog nooit had gedaan terwijl hij iemand anders droeg. ''Ik denk dat je het vanaf hier wel verder moet redden'' vervolgde hij daarna. Ze konden nu ongezien wegkomen dus eigenlijk had Jiro hier niets meer te zoeken.

Milla keek hem aan en grijnsde. Ze hoorde zijn woorden en knikte even. "Als je wil mag je wel meekomen, om gezeldschap maar als je nog geen slaapplaats hebt mag het altijd bij mij" zei ze en glimlachtte. "Ik heb genoeg kamers" zei ze met een grijnsje en keek even rond. Ze dacht kort aan Zero en zuchtte diep. Wacht maar dacht ze. Hij zou nog wel wraak krijgen op wat hij gedaan had. Ze schudde de gedachte snel weg en keek Jiro aan.

Jiro haalde even zijn schouders op. ''Waarom ook niet. Echt een plek waar ik nodig naarote moet heb ik nu toch niet'' zei hij kalm. ''Nou zeg jij maar waar we heen moeten. Het is immers jou huis'' zei hij daarna met een droge grijns en gebaarde Milla voor te gaan alsof hij een deur voor haar open hield.

Milla grjinsde. "Oke dan" zei ze rustig en rende verder over het dak. Ze sprong behendig naar een ander dak en rende verder. Na een tijdje sprong ze op haar eigen dak en liet ze haar eraf glijden. Ze belandde daarna rustig op de grond en wachtte op hem.

(ik zal er eerst postren )