Should i tell her?

Serane keek naar hem, en haar ogen werden dan ook even groot. Ze hoorde zijn woorden, en ze merkte dan dat ze boven het water was. Ze keek hem droog aan, en ze was al blij dat hij haar er niet ingegooid had. "Je mag van geluk spreken dat je dat niet deed, anders neem ik weer wraak hoor." Zei ze dan grinnikend, en ze omhelsde hem dan ook gewoon. Ze gaf hem een kusje op de lippen, waarna ze dan haar ogen sloot.

Hakuren hoorde haar woorden. "Oh ja? Wat zou je dan doen..." zei hij met een klein grijnsje op zijn gezicht. Hij grinnikte en bleef haar vast houden. Hij sloot zijn ogen en glimlachte. Hij voelde zijn hart tekeer gaan en hij voelde zich helemaal warm worden van binnen. Hij was opnieuw verliefd. En deze keer had hij vertrouwen in de persoon. Het voelde namelijk veel sterker dan bij Nuala. Hij glimlachte en hield zijn ogen gesloten.

Serane keek naar hem, en ze grinnikte even kort. "Dat zal je wel een keer merken." Zei ze dan ook erg geheimzinnig, waarna ze dan kort in het rond keek. Haar hart was ook sneller aan het slaan, waarna ze dan even haar ogen voor een tijdje sloot. Ze voelde zich fijn bij hem, en dat terwijl ze eigenlijk de liefde niet eens kende. Maargoed ze wist dat ze van hem hield, en ze gaf hem dan ook een kusje op de lippen.

Hakuren glimlachte en hoorde dat ze het hem niet vertelde en hij glimlachte. Hij keek haar aan en knikte. "Vast en zeker.." zei hij en glimlachte. Hij keek haar aan en voelde zich helemaal goed van binnen. Hij bleef haar vasthouden en sloot zijn ogen weer. Hij voelde haar hart zacht maar toch snel kloppen. Hij grinnikte en omarmde haar wat steviger.

Serane keek naar hem, en ze sloot dan haar ogen weer even. Ze liet hem gewoon niet los, en haar hart begon weer wat sneller te slaan. Nog nooit had ze gedacht dat ze iemand zou vinden, en al zeker niet aangezien ze zo angstig is tegenover vreemde mensen. Maargoed uiteindelijk was het goed afgelopen, en daar was ze dan ook blij om. Nu had ze pas echt goed ingezien dat hij haar enkel wilde helpen, maar ook dat hij een erg lieve jongen is.

Hakuren keek naar de lucht en slikte even. Het begon al licht te schemeren. "Serane...ik denk dat het verstandig wordt dat we nu naar huis gaan. Ik wil je niet onnodig gevaar laten lopen.." zei hij en gaf haar een kusje. Hij liet haar los en trok haar aan haar hand mee naar een pad en liep daarna met haar richting de stad.

Serane keek naar hem, en ze hoorde dan zijn woorden. "Is goed hoor." Zei ze dan zachtjes tegen hem, en ze liep samen met hem mee. Even keek ze in het rond, en wist dat haar zus wel wakker zou gaan worden. Ze glimlachte even kort, maar dan nam ze zijn arm gewoon vast terwijl ze naar de stad liepen.

Hakuren glimlachte en keek haar aan en keek daarna weer voor zich. Op zijn gezicht stond een glimlach. Hij sloot zijn ogen voor kort en keek daarna weer naar Serane. Hij was blij dat hij het haar had verteld. Hij was eerst bang dat ze een negatieve reactie zou geven. Maar toch was het positief. Hij glimlachte en keek naar Serane.

Serane keek naar hem, en ze liep rustig dicht tegen hem aan. Haar ogen had ze weer voor zich gericht, waarna ze dan wat om haar heen keek. Ze wist dat alle mensen nu zo snel mogelijk naar huis gingen, maar ook zou ze misschien Nuala kunnen opmerken in de duisternis. Nouja ze waren beide altijd dicht bij elkaar, en ze konden dan ook elkaar aanvoelen. Iets wat vele tweelingen konden voelen, maargoed rustig liep ze nog wat dichter tegen hem aan.