Uitkijken over het water.

Soubi keek haar rustig aan en de reactie die in haar ogen af te lezen waren lieten hem al even glimlachen. ''Natuurlijk heb ik daar geen problemen mee, en vrienden hebben gratis toegang.'' Zei hij glimlachend en hij ging weer recht staan en deed zijn handen in de zakken van zijn jas. Hij keek even omzich heen maar het was nog steeds erg rustig, wat hij dan ook totaal niet erg vond. Hij moest namelijk niets van drukte hebben.

''Die stem heb ik al veel te lang niet gehoord'' zei een stem achter Soubi en Gwen. Jiro stond kalm tegen de leuning van de brug met zijn handen in zijn zakken aan het begin van de brug. ''Hallo Gwen'' zei hij kalm tegen haar. Daarna ging zijn blik naar Soubi. Zijn zintuigen vertelde hem direct dat dit een mens was. ''En wie is je vriend? Of tussendoortje?'' vroeg hij nog steeds kalm al grijnsde hij zijn scherpe hoektanden even bloot met een valse lach.

Gwen glimlachte even. Maar haar glimlach verdween zodra ze een oud bekende stem hoorde. Haar groene ogen gingen meteen naar Jiro. Haar blik verhardde zich wat. ''Jiro?'' vroeg ze even verbaasd. Het laatste wat ze van hem gehoord was, was dat hij hier opgesloten zat. Haar blik ging van verbaasd naar boos toen Gwen zijn verdere woorden hoorde. ''Als je het maar laat. Durf een keer je tanden in zijn nek te zetten en ik zweer je dat ik snel een einde maak aan je eeuwige leven'' zei ze. Ze mocht Jiro niet en liet hem dat dan ook duidelijk merken. Ze liep op hem af en gaf hem een klap in het gezicht. ''En dat was omdat je mijn paard gestolen hebt'' ging ze verder. Ook dat was ze nog niet vergeten.

Soubi keek om toen hij plots een stem hoorde. Hij draaide zich vervolgens dan ook helemaal om en zijn ogen gleden over de jongen heen. Nog voor dat de jongen zat te grijnzen had Soubi al door dat hij een vampier was door de woorden die hij had gezegt. Niet dat de woorden hem iets deden, hij bleef de jongen dan ook met een rustige blik aan kijken. ''Noem me gerust een vriend.'' Antwoorde hij. Soubi had verband om zijn hals heen dus was zijn nek ook niet gelijk bereikbaar mocht de jongen hem willen bijten. Soubi zijn blik schoot dan naar Gwen en hij luisterde naar haar reactie. Blijkbaar kende de twee elkaar al een tijdje en hij zweeg verder dan ook wijzelijk.

Jiro wreef even pijnlijk over zijn wang. Zijn grijns was van zijn gezicht verdwenen samen met die klap. ''Geleend Gwen, geleend. Ik ben hem alleen vergeten terug te brengen. Maar je krijgt een nieuw paard van me'' zei hij. Die klap was vrij hard aangekomen. ''Wat ben jij ineens prikkelbaar zeg. Waarom bescherm je hem eigenlijk. Het is een mens Gwen. Wij leven van mensen weet je nog. Mensen zijn zwak en verachtelijk. Ze zijn het beschermen niet waard'' zei Jiro met een korte blik op de man verderop. Maar al snel keek hij weer naar Gwen.

''Dat is wat je een eeuw geleden ook al zei Jiro. Vlak voor je gevangen genomen werd'' snoof Gwen even. De woorden die hij daarna zei zorgde ervoor dat Gwen hem onbegrijpelijk aankeek. ''Niet alle mensen zijn hetzelfde Jiro. Dat ze jou nou tweehonderd jaar hebben opgesloten is je eigen fout maar lang niet alle mensen zijn zo'' viel ze tegen hem uit. Ze dwong zichzelf tot kalmte. ''Ongelofelijk dat je zoiets kunt zeggen. Vertrek alsjeblieft als je alleen maar kwam om te proberen me de les te lezen'' zei ze zacht.

Soubi ging met zijn rug tegen de leuning van de brug staan en luisterde aandachtig naar de jongen. Blijkbaar had hij niet zo'n goeie ervaring met mensen gehad. Soubi bleef dan ook nog steeds rustig. Waarom zou hij boos worden om de woorden van de jongen? Het had toch weinig zin. Soubi sloot zijn ogen even en hij hoorde de stem van Gwen vervolgens weer tegen de jongen uitvallen. Soubi vond het fijn om te horen dat ze het totaal niet eens was met de jongen, dan had hij iniedergeval een goeie keuze gemaakt om met haar vrienden te worden.

Jiro zweeg even na de woorden van Gwen. ''Wat ben je weer naief. Wacht maar af. Je zult nog wel inzien dat ik gelijk heb. Mensen weten niet hoe het is om nooit meer een oog dicht te kunnen doen. Om geen hap meer door je keel te kunnen krijgen'' zei Jiro. ''Om nooit meer van iemand te kunnen houden'' voegde hij er zacht fluisterend aan toe. ''Maar kom niet uithuilen bij mij als die harde les je geleerd wordt Gwen'' zei Jiro. Daarna draaide hij zich om en begon te rennen. Eerst nog op normaal tempo, maar al snel was hij niet meer dan een vage schim die vrijwel ontzichtbaar was voor het menselijk oog.

Gwen bleef Jiro strak aankijken. ''Verdwijn'' siste ze hem zacht toe. Nu pas waren haar scherpe hoektanden zichtbaar. Ze keek Jiro na hoe hij wegrende. Daarna verzachtte haar blik zich iets en ontspande Gwen zich weer. Ze richtte haar blik op het water. ''Sorry dat je dat moest zien'' zei ze zacht, doelend op de ruzie met Jiro. Gelukkig was er geen lichamelijk geweld aan te pas gekomen. Waarschijnlijk zouden ze dan de gehele brug gesloopt hebben met hun gevecht.

Soubi opende zijn ogen op het moment dat de jongen was verdwenen en Gwen weer tegen hem begon te spreken. ''Ik neem aan dat hem iets is overkomen dus neem ik het hem niet kwalijk.'' Antwoorde Soubi rustig met een glimlach. Hij richtte zijn blik naar de lucht en de glinsterende sterren deden hem weer even glimlachen. ''Bedankt trouwens dat je het voor me op nam. Ik had voor kort gedacht dat er een heel ander einde zou komen maar gelukkig was dat niet het geval.'' Sprak Soubi rustig tegen haar en hij keek vanuit zijn ooghoeken even naar haar.

''Jiro heeft inderdaad weinig goede ervaringen met mensen. Hij is er zelfs zijn broertje door kwijtgeraakt en daar geeft hij zichzelf de schuld van. zei Gwen. Ze herinnerde zich Kataro nog goed. Gwen keek nu weer om naar Soubi. ''Daar heb je toch vrienden voor'' glimlachte ze even. ''Jij zou hetzelfde voor mij gedaan hebben'' vervolgde ze zacht. Ook zij keek nu even naar de sterren hemel boven hen. Sommige fonkelde fel. Het leek wel alsof ze net zo helder probeerde te schijnen als de maan met haar mysterieuze gloed.

''Dat is spijtig voor hem.'' Zei Soubi met een zucht. Zijn blik stond nog steeds naar de lucht gericht, kijkend naar de sterren die leken te willen spreken. Soubi glimlachtte en hij knikte als antwoord op haar volgende woorden. ''Natuurlijk zou ik hetzelfde hebben gedaan.'' Sprak Soubi met een glimlach tegen haar en hij had zijn blik dan ook weer op haar gericht. Hij had respect voor haar, ze was een vampier die een karakter had waarvan je trots op kon zijn.

Gwen glimlachte terug naar Soubi. Gek, dat ze elkaar pas een dag kende en elkaar nu al helemaal vertrouwde. Tenminste zo voelde het voor Gwen. Nog gekker was dat ze dat met een mens had. Ook zij was meestal niet al te dol op mensen. Niet dat ze een hekel aan hen had maar nadat ze haar opgejaagd hadden was Gwen een beetje schuwer wat betrefd omgang met mensen. Maar met Soubi had ze daar helemaal geen last van gehad. ''Soubi, zou jij me misschien willen leren lezen?'' vroeg ze daarna zacht.

Soubi keek kalm naar haar en haar vraag deed hem weer glimlachen. ''Natuurlijk, ik zal proberen het je te leren.'' Antwoorde Soubi rustig en hij richtte zijn blik weer even naar de sterren. ''Soms lijkt het wel of de sterren tot ons proberen te spreken.'' Zei Soubi plots en een briesje streek door zijn lange haar. Soubi vond het nachtleven prachtig, en in zijn ogen mocht de nacht uren lang door blijven gaan.

Gwen was inmiddels op de leuning gaan zitten. Haar benen bungelde een paar centimeter boven de grond. Toen ze hoorde wat Soubi over de sterren zei ging ze op haar rug op de houten leuning liggen. ''Daar lijkt het vaak wel op. En dan vraag ik me af wat ze allemaal te zeggen hebben'' zei Gwen zacht. Ze draaide haar hoofd even opzij naar Soubi en beet even op haar onderlip. Gauw wende ze haar blik weer af naar de lucht. Als ze een stromende bloedsomloop had gehad dan hadden haar wangen nu zeker weten knalrood gezien.

Soubi keek vanuit zijn ooghoeken af en toe naar haar. Op het moment dat ze begon te spreken sloot hij zijn ogen en hij knikte kort om te laten merken dat hij luisterde. ''Ze zullen ongetwijfeld veel te zeggen hebben, als sterren werkelijk mensen zijn die overleden zijn dan beschouw ik sterren als de levende doden hoog in de lucht die tot ons proberen te spreken, alsof ze met hun glinsteringen willen zeggen hoeveel ze ons missen.'' Sprak Soubi rustig en hij opende zijn ogen, zijn blik was ook weer gelijk naar de lucht gericht en hij glimlachtte even.

Gwen bleef naar de sterren kijken terwijl ze naar Soubi luisterde. ''Als dat zo is....dan zijn mijn ouders daar'' zei Gwen zachtjes. Ze vroeg zich af of ze haar eigenlijk wel miste. En of ze haar broer miste. Het was lang geleden dat Gwen aan haar broer had gedacht, of aan haar ouders. ''Heb jij eigenlijk nog levende familie?'' vroeg Gwen half fluisterend aan Soubi.

Soubi slaakte een diepe zucht bij het horen van haar vraag. ''Nee, ik heb geen levende famillie meer Gwen.'' Zei Soubi met een lichtte zachte toon in zijn stem. Hij sprak niet graag over zijn familie aangezien hij met eigen ogen had moeten beschouwen hoe zijn familie uitgemoord werd. Soubi sloot even zijn ogen en het enige beeld dat hij nog voor zich kon halen van zijn familie, waren de beelden van de lichamen van zijn ouders en zijn zus die onder het bloed lagen.

''Sorry, ik had er niet naar moeten vragen. Het gaat me ook niets aan'' zei Gwen zachtjes toen ze Soubi's zachte toon hoorde. Kennelijk sprak hij liever niet over zijn familie. Daar had Gwen aan moeten denken voordat ze weer als een flapuit allerlei vragen begon te stellen. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan.

Soubi opende zijn ogen bij het horen van Gwen haar woorden. ''Het geeft niet, ik praat er alleen niet graag over. Mij ouders en zus zijn voor mijn eigen ogen om het leven gekomen. En eerder wist ik nooit waardoor, maar sinds ik meer heb gehoord in het leven ben ik erachter gekomen van wat het zou kunnen zijn dat mijn familie heeft uitgemoord.'' Zei Soubi met een diepe zucht.