I Hate It to be normal

Ze slenterde zuchtend rond. Ze had net ruzie gemaakt met haar ouders. Ook had ze een hekel aan school. Iedreen peste haar. Waarom wist ze niet juist. Een traan kwam te voor schijn. Snel droogde ze die af. Het was 3 uur s'nachts. Ja laat was het wel ze was weggelopen. Ze wilde graag iemand anders zijn. Iemand die niet zwak en voor niets vreesde. Het was winter maar er was nog geen sneeuw. De lucht was grijs. Zonder het op te merken liep ze gewoon door. Opeens struikelde ze. Haar been deed pijn en ze staarde treurig naar de grond. Ze is echt een sukel draaide in haar hoofd.

Plots verscheen er een gedaante voor Lunaria en deze ging door zijn hurken en legde een hand op een van haar schouders. ''Gaat het?'' Vroeg een kalme stem aan haar. Soubi keek met een bezorgde blik naar het meisje. Soubi was weer eens een wandeling gaan maken en hij had het meisje zien vallen, zover hij kon zien leek ze nog aardig jong en hij vroeg zich waarom ze hier alleen was. Ze leek namelijk best eenzaam maar hij kon dat natuurlijk ook mis hebben.

Verbaast keek ze op en schrikte even. Daarna zuchte ze van oplucht. Snel veegde ze haar natte wangen en glimlache zacht. "Ja.. gaat wel." Ze ging wankelend opstaan en bekeek haar bebloede benen. Ze waren best diep. Ze slikte en keek naar de man. "Volgens mij is het niet zo erg." Ze wilde sterk lijken. Ze staarde naar de grond.

Soubi stond ook recht nadat zij recht was gaan staan en hij keek met een diepe zucht naar de wonden op haar benen. ''Die wonden zijn wel degelijk erg.'' Zei Soubi. Hij richtte zijn blik dan even op de zakken van zijn jas en hij haalde er een tasje uit. Hij had altijd verband en een zalfje bij zich mocht hij problemen tegen komen onder weg. ''Ga anders maar even op dat bankje zitten daar, dan zal ik de wonden even verzorgen.'' Sprak Soubi rustig tegen haar en hij knikte richting een bankje dat bij een aantal bomen stond. Hij hoopte dan ook dat ze het zou accepteren dat hij haar hielp, hij was natuurlijk wel een wild vreemde die haar ineens kwam helpen. Maar die wonden moesten dan ook gewoon verzorgt worden.

Ze keek onzeker op. Langzaam liep ze naar het bankje. Ze hield de man nog wel in het oog. Ze was erg stil. Maar is de man wel erg dankbaar. Ze glimachte even en fluisterde. "Bedankt.." Daarna dacht ze nog even na wat ze moest doen. Nu ze erg ver van huis was moet ze er iets op vinden om droog te zitten. Ach het is beter dat ze daar thuis niet meer is! Even werden haar ogen weer vochtig en ze droogde die dan snel weer droog.