Uitwaaien

Mailla spreidde haar armen en liet de koude wind tegen haar aan blaassen. Haar lange zwarte haren wapperde met deze wind mee. En hoewel ze schaars was gekleed, met enkel een kort topje en een minibroekje, voelde ze zich precies zoals ze zich wilde voelen. De kou hield haar in bedwang, op deze manier was ze even niet met bloed bezig. Het bloed was een verslaving voor Mailla, en ze wilde hier vanaf. Ze haatte alles wat deze verslaving haar had gebracht. Ze heeft haar bloed eigen moeder, haar bloedeigen vader, haar oudere broer en haar ex -die tot dan een steun en toeverlaat was- compleet leeggezogen. Sommige mensen waren bang voor haar, terecht overigens, Mailla was eigenlijk ook bang voor zichzelf. Bang voor haar toekomst en bang dat ze nooit zonder liefde zal kunnen geven.

Verderop in het grasveld lag Jiro. De wind blies over hem heen. Veel voelde hij er jammer genoeg niet van. Dat was een van de weinige dingen die hij miste aan het mens zijn. Die kleine dingen als de wind in je gezicht voelen. En voor hem, de warmte van een vrouwenlichaam. Dat was het enige wat hij echt miste. Hij had het andere meisje al opgemerkt. En aangezien hij geen hartslag hoorde wist hij ook meteen dat ze een vampier was.

Mailla liet haar armen langs zijn lichaam bungelen, liet haar hoofd zakken en viel moedeloos op de grond. Ze kneep haar ogen dicht en vroeg zichzelf af, wat moet ik nu met mezelf? Ze slikte, snoof een flinke lading zuurstof binnen en slaakte een diepe zucht. Langzaam opende ze haar ogen en zag in haar ooghoeken een schim. Mailla herstelde zichzelf en draaide haar lichaam richting de schim, ze was gevaarlijk voor mensen, maar voelde dat dit een vampier was.
Stilletjes stond ze op en liep naar de vampier. Ze hield met haar ellebogen met haar handen vast en keek zwijgend op het wezen neer. Mailla wist niet waarom ze dit deed, andere keren wanneer dit ritueel plaats vond eindigde het wezen waar ze naartoe liet zonder bloed. Echter was ze verslaafd aan mensenbloed en vond ze vampierenbloed ronduit goor. Ze bleef kijken en ze bleef zwijgen.

Jiro lag in het veld met zijn ogen gesloten, maar sliep niet. Dit was niet langer mogelijk voor hem. Toch pikte zijn scherpe gehoor alles op wat er in de omgeving gebeurde en dus ook dat de andere vampier op stond. Hij kon elke stap van haar horen hoe stil die ook was en wist precies waneer ze voor hem stil stond. Zijn ogen waren in een klap open en staarde recht in die van het meisje voor hem. Zijn emotieloze blik verried niets van hoe hij zich voelde. ''Een goedemiddag'' zei hij kalm met een zware basstem. Die had hij eigenlijk altijd al gehad, ook als mens al.

Mailla's groene ogen keken in Jiro's donkere ogen. Het was donker, maar de vampier voor de voeten van Mailla noemde het een goede middag. Het meisje reageerde niet en bleef haar ellebogen vast houden. ''Hey...'' zei het meisje zacht en luisterde aandachtig naar een uil die aandacht tekort kwam. Ze beet op haar lip terwijl ze de jongen aanstaarde. Mailla wist niet wat ze moest zeggen en zweeg daarom maar. Ze wist ook niet wat ze voelde, behalve een brok in haar keel die ze mee droeg vanaf de dood van haar vermoorde vriend. Haar vriend die ze zelf had vermoord...