Verdwaald

Serane liep wat in het rond, en ze keek dan ook om haar heen. Ze was nieuw hier, maar ook was ze gelijk al verdwaalt. Ze voelde haar zus in de buurt, maar er was iets met Nuala dat ze niet kon beschrijven. Nouja ze ging maar opzoek naar iemand die haar kon helpen, alleen het was nu al nacht geworden. Even hield ze haar blik overal op, en ze zou zichzelf niet laten bijten. Niet dat ze dat konden, want dan zou Nuala inspringen. Ze ging dan maar op een bankje zitten, en ze keek angstig naar de grond.


(Voor Haruken)

Het huis van Hakuren was in de buurt van Serane. Langzaam ging de deur open en Hakuren kwam naar buiten. Over zijn witte kleding hing een zwarte cape en vanonder die cape keken twee lege ogen door de straat. Hij merkte een meisje op en wilde even vloeken. Hij moest juist langs haar om naar de bieb te gaan. Langzaam met de cape over zich heen liep hij langs haar. Zijn lege ogen gingen opzij maar al gauw keerde hij ze terug voor zich. Ze leek erg veel op nuala en even kreeg hij een traan.

"Nuala waar ben je? Ik wil niet alleen zijn." Zei Serane dan zacht tegen zichzelf, en ze kroop dan ook wat inelkaar. Ze staarde naar de grond, en ze voelde zich zo alleen hier. Ze had geen slaapplaats, en dus was ze wel gedwongen om hier buiten te slapen. Even keek ze op bij het merken van een jongen, en ze kroop nog meer inelkaar. Ze sloot haar ogen dan ook, en ze hoopte dat die jongen haar niets zou aandoen. Even trilde ze wat van de kou, maar ze probeerde er niet aan te denken.

Hakuren liep rustig verder toen ineens iemand zijn naam riep. Hij draaide zich om en een oudere man van ongeveer 50 jaar kwam aanlopen. "Hakuren je vergeet de sleutel van de...." hij keek naar het meisje. "Ik wist niet dat je een vriendin had..." zei hij. Hakuren snoof en draaide zich ruw om. Hij liep rustig verder. "Ik had dat niet moeten zeggen..." mompelde hij. Hij keek naar Serane en ging naast haar op de bank zitten. "Mag ik jou om een gunst vragen? Kun je Hakuren achterna gaan en hem dit geven. Hij ziet er misschien gevaarlijk uit maar dat is hij niet. Hij is een gevoelige jongen en ik kan hem sinds een aantal dagen niet meer bereiken. Alsof iets hem kapot heeft gemaakt. Misschien kan een leeftijdgenoot hem wel bereiken..." zei hij kalm en keek even naar Serane. Hij pakte haar hand en legde de sleutel in haar hand. "Breng dit alsjeblieft naar hem..." zei hij en keek naar zijn huis. Hij stond op en liep de richting in en verdween door de deur. Hij liet haar dan wel geen keus maar hij kon niets anders. Hij wist niet hoe hij Hakuren dan kon helpen. Hakuren zelf was niet echt veel verder en was nu ongeveer 50 meter van Serane verwijderd. Ze zou hem nog met gemak kunnen inhalen.

Serane zat neer, en ze keek naar de grond. Dan keek ze op bij het horen van de woorden, en ze keek even naar hen. Ze hoorde de man zijn vraag, waarna ze dan de sleutel kreeg. Verbaasd keek ze die man na, en ze liep dan maar naar die jongen toe. Ookal was hij ver weg van haar, maar toch liep ze zo snel ze kon naar hem. "Wacht!! Ik moet u iets geven." Zei Serane dan tegen de jongen, en ze duwde dan de sleutel in zijn hand. Ze wilde dan weer weglopen, maar toch bleef ze even staan. "Kent u soms een vampier genaamd Nuala?" Vroeg ze dan voorzichtig aan hem, en ze wist niet of hij haar kende.

Hakuren keek recht voor zich en hoorde de woorden die Serane zei. Even staarde hij naar de sleutel. Ineens hoorde hij haar vraag. Zijn ogen schoten naar haar. "Als je een hartenbrekende vampier met ongeveer dezelfde kleding en haar als jou, met rode ogen en een killere blik bedoeld..." zei hij zacht. "...dan ken ik haar niet." loog hij. Ook aan de omschrijving van Nuala die hij gaf duidde er op dat hij haar vaker had gezien. Zijn cape zat nog steeds over zijn hoofd en Hakuren keek weer strak voor zich uit. Aan zijn houding, gedrag en toon van zijn stem kon je opmaken dat er veel woede en verdriet in hem zat.

Serane keek naar hem, en ze wist niet wat zeggen. "Ze is geen hartenbreker, en zo spreek je niet over mijn zus!!" Zei Serane dan tegen hem, maar dan liep ze gewoon weg van hem. Ze had namelijk bang gekregen van die jongen, en dus rende ze wat harder weg. Na een tijdje stond ze stil, en ze zakte door haar benen. "Nuala zou nooit iemand met opzet pijn doen, nooit dat kan ik weten." Zei ze eerder tegen zichzelf en ze kreeg dan wat tranen. Ze rilde dan ook wat van de kou, en ze merkte dan opeens rode ogen op. Ze slaakte een gilletje, en ze kroop dan naar achteren uit angst.

Hakuren hoorde haar woorden. "Ik spreek over je zus...zus?.....hng..." mompelde hij. Nuala had het over een tweelingzus gehad en hij slikte even. Hij merkte dat ze wegrende en zuchtte. Hij had een gevoel dat de geschiedines zich zou herhalen. Hij draaide zich om en merkte de rode ogen op. Even denken...ik redde Nuala van een jager en op den duur werden we verliefd...ze ruilde mij in voor een of andere vampier. Nu red ik dadelijk haar van een vampier en gebeurt hetzelfde opneuw. dacht hij. "Mooi niet..." mompelde hij. Hij draaide zich om maar het gilletje was voor hem de sleutel om zich toch om te draaien. Hij draaide zich om deed zijn handen in zijn zakken en liep naar hun toe. Hij ging voor haar staan en de vampier lachtte voor kort. "Denk je nou echt dat je met tegen kan houden..." zei hij kil en met een lage stem. "Hmmm...ja..." zei Hakuren zacht. Hij merkte dat de vampier omhoog sprong en Serane van achter greep en zijn tanden liet groeien. "Ik dacht het niet meneertje..." zei hij kalm en richtte zijn geweer op het voorhoofd van de vampier. Hij schoot recht een zilvere kogel in zijn hoofd en deze was opslag dood. Hij pakte de haren vast en gooide hem aan de kant. Hij keek naar Serane. Opnieuw zuchtte hij. Waarom?

Serane keek met angst naar die vampier, en ze merkte dan opeens die jongen op. Daardoor werd haar angst gewoon nog groter, en ze kroop dan bang inelkaar. "Nuala help me die zijn eng." Zei ze dan zachtjes uit angst, en ze keek beide dan ook aan. Ze sloot bang haar ogen, en ze wist niet wat er met haar ging gebeuren. Opeens hoorde ze een schot, en ze wist niet of die jongen wel te vertrouwen was. Angstig keek ze naar de jongen, en ze dacht dat hij ook een vampier was. "Eet mij niet op." Zei ze dan met veel angst in de ogen, en ze kroop nog meer naar achteren. Ze begon nogal te trillen, en ze trilde zowel van de kou als van de angst.

Hakuren keek haar aan en slikte even. "Opeten?" mompelde hij verbaasd. "Sorry ik doe niet aan canibalisme.." zei hij en zuchtte even. Hij had haar kennelijk bang gemaakt. Dit moest hij recht zetten hoe dan ook. Hij liep naar haar toe en ging door zijn knieën en omarmde haar. "Geloof me. Ik doe je niets..." zei hij vriendelijk en sloot zijn ogen even. "Je hebt het koud. Kom mee..." zei hij en pakte haar hand vast en trok haar mee. Hij zou zo iets niet uit zichzelf doen maar toch moest hij haar helpen. Hij deed de deur van zijn huis open en trok haar mee naar binnen. Hij deed de deur dicht en liep met haar de woonkamer in. Hij bood haar een zitplaats aan en liep naar de keuken om wat klaar te maken.

Serane keek hem erg angstig aan, en ze hoorde maar half zijn woorden. Opeens omhelsde hij haar, en dat deed haar nog meer trillen van angst. Ze hield haar ogen gesloten, en zonder dat ze het echt besefte werd ze meegetrokken naar ergens. Ze wist niet wat doen, en ze ging dan in een hoekje in de woonkamer zitten. Ze was bang van hem, en ze wist al zeker niet wat hij van plan was. Het trillen stopte dan ook niet, en ze kreeg dan ook tranen van angst. Ze wou nu dat Nuala hier was om haar te beschermen, maar ze wist dat haar zus het vaak ook druk had. Ze kneep vn angst haar ogen dicht, en ze kroop helemaal in elkaar.

Hakuren was met pannen bezig en maakte wat pannenkoeken. Hij bakte de ene na de andere en geen daarvan mislukte. De zogehete stiefvader van Haruken kwam beneden en keek op. "Haruken..." zei hij verbaasd. "Oh hallo. Ik heb iemand meegenomen..." zei hij. "Alleen ze is nog een beetje bang voor me.." zei hij. "Ze is in de woonkamer." zei hij en glimlachte weer eens. De man knikte en liep de woonkamer in. Hij zag Serane zitten in het hoekje en keek haar even bezorgd aan. De man ging in de stoel zitten die vlak bij Serane stond. "Vertel eens...wat geeft je een angstig gevoel aan Haruken?" zei hij kalm en iets wat bij Haruken vaak een vertrouwd gevoel gaf. Hij keek haar aan met kalme blik en wachtte af. Haruken was te druk bezig dat hij de vraag van zijn stiefvader niet had gehoord. Hij zocht naar een lepel.

Serane sloot angstig de ogen, en ze hoorde de man dan ook niet. Ze bleef ineen gekropen zitten in het hoekje, waarna ze dan nog harder begon te trillen. Opeens hoorde ze de vraag, maar ze antwoord er dan ook niet op uit angst. Haar ogen bleven gesloten, en er waren enkele tranen te zien. Ze durfde zichzelf ook niet eens bewegen, en dus bleef ze zo in de hoek zitten.

Hakuren kwam even later de keuken uit met een stapel pannenkoeken. "Wie heeft er honger..." zei hij kalm en zette het bord op de tafel. Hij liep de keuken in en kwam terug met wat stroop en poedersuiker. Hij keek naar Serane. Hij ging op een stoel zitten. "Ik weet niet wat ik heb gedaan dat je bang heeft gemaakt. Maar ik doe je niets." zei hij. Hij legde kalm zijn hand op haar schouder. "Het spijt me wat ik zei over je zus. Dat mocht ik niet doen" zei hij. "En ik ben alles behalve een vampier..." zei hij en keek even naar de oudere man. Deze glimlachte warm en keek naar Serane. Hij pakte een bord die Haruken op de tafel had gezet en deed er een paar pannenkoeken op. "Zeg eens jongendame. Wat lus je bij je pannenkoek.." zei hij vriendelijk en keek haar aan.

Serane bleef zitten op de grond, en ze hield haar ogen gesloten. Even voelde ze zijn hand op haar schouder, en ze trilde dan ook nog meer van angst. Ze luisterde wel naar zijn woorden, maar ze had gewoon te bang om wat te zeggen. Dan hoorde ze die andere man, en ook daarop reageerde ze niet uit angst. Ze kroop nog meer inelkaar, en ze snikte even kort. Haar eerste dag hier was al héél angstig geweest, en ze wist niet wat zij met haar van plan waren. Opeens begon haar maag heel luid te grommen, en ze voelde zich dan ook rood worden. Ze had al een week niet gegeten, aangezien ze hele tijd gereist had om hier te geraken.

Hakuren keek naar de man en knikte. De man zette het bord op tafel en ze lieten het eten staan. Ze liepen beide naar de keuken. Ze zouden haar wel alleen laten, ze moest eerst eens wat gemakkelijker gevoel krijgen voor ze echt konden praten. Hakuren keek de man aan in de keuken. "Vertel eens jongen waarom ben je de laatste tijd zo verdrietig.." zei hij. "Dat komt door..Nuala..." zei hij. "De zus van het meisje in de woonkamer had tussen mij en een vampier moeten kiezen. En ze koos voor de vampier.." zei hij. "Hakuren toch. Er komt heus wel iemand op je pad die je de liefde geeft waar je al lang naar op zoek bent." zei hij kalm. "Ja maar het duurt te lang.." zei hij. 'U bent de enige die ik echt vertrouw.." zei hij vriendelijk en glimlachte licht. "Geloof me. Er zijn mensen die je kunt vertrouwen. En ik denk dat die Nuala het niet verkeerd bedoelde. Ze deed alleen wat voor haar en jou het beste was." zei hij. Hakuren knikte. "Je hebt waarschijnlijk gelijk." zei hij en glimlachte wat breder. Wat was hij blij dat hij hem had. Hij wist niet wat hij moest doen zonder hem.

Serane merkte dat ze weg gingen, en ze stond dan voorzichtig op. De geur van dat eten trok haar wat aan, en ze nam dan een bord met pannenkoeken. Ze deed er poedersuiker op, en ze liep dan terug naar de hoek waar ze eerder zat. Ze begon er wat van te eten met haar handen, en ze verslikte zich dan ook even in de poedersuiker. Toch bleef ze gewoon verder eten, en ze zette nadat alles op was het bord op de grond. Ze zat helemaal onder de poedersuiker, en ze keek dan wat naar de grond.

Hakuren merkte dat ze at en glimlachte. Hij had even om het hoekje gekeken. "Hoe wil je dit aanpakken zoon..." zei de man. "Ik weet het niet. Tegen haar praten heeft geen nut." zei hij. Ineens keek hij op. "Misschien moet ik gewoon doorzetten." zei hij. "Succes.." zei de man en verdween naar boven. Hakuren liep naar de woonkamer en ging daar in de stoel zitten. Hij keek haar aan en deed niets. Hij pakte een bord en nam ook een paar pannenkoeken. Hij at ze langzaam op. "Heeft het gesmaakt?" vroeg hij vriendelijk aan haar en glimlachte warm.

Serane merkte opeens dat die jongen er weer was, en ze bleef toch nog zitten in de hoek. Haar maag had nog steeds honger, maar ze durfde niet meer recht te staan. Ze hoorde zijn vraag, en ze knikte enkel kort naar hem. Haar mond durfde ze niet te openen, en ze keek dan naar haar bord. Ze had heel veel honger, maar toch durfde ze het niet te vragen. Ze besloot dan maar om gewoon te zwijgen, en ze begon al wat minder te trillen.

Hakuren keek haar aan en glimlachte. "Hou je niet in. Je mag zo veel eten als je wilt..." zei hij vriendelijk. Er lagen nog genoeg pannenkoeken op het bord en Hakuren had genoeg op dus mocht zij het van hem hebben. "Mag ik je naam weten?" vroeg hij daarna kalm en keek haar aan. Het zou waarschijnlijk geen succes hebben maar het was het proberen waard.

Serane hoorde zijn woorden, en ze bleef nog steeds zitten. Ze durfde niet opstaan, en ze keek dan hongerig naar die pannenkoeken. Haar maag begon weer eens luid te grommen, en ze bloosde dan ook een beetje. Daarna hoorde ze de vraag om haar naam, en ze keek even kort naar hem. "Ssssssserane." Zei ze dan met een trillende stem, en ze keek nog steeds naar die pannenkoeken.

Haruken keek haar aan en glimlachte. "Aangenaam kennis te maken...ssssserane.." zei hij en glimlachte. Hij keek haar aan en ging naar haar toe. Hij veegde wat poedersuiker zachtjes van haar gezicht af en keek haar in haar ogen. "Wil je naar je zus toe?" zei hij en keek haar aan. "Ik weet namelijk waar ze woont..." zei hij en keek haar aan. Hij keek haar aan en veegde nog wat poedersuiker zachtjes van haar kleding af.

Serena keek naar hem, en ze hoorde dan hoe hij haar naam uitsprak. Ze keek hem beledigt aan, en ze merkte dan dat hij naar haar kwam. Ze schrok dan ook, en ze voelde dan wat hij deed. Ze keek hem aan, waarna ze dan zijn vraag hoorde. Helaas durfde ze weer niet te antwoorden, en ookal bracht hij haar naar Nuala ze zou het niet durven zeggen. Even keek ze naar het eten, en ze voelde dat hij de poedersuiker van haar kleding deed. Even wist ze niet wat doen, en ze ontspande dan ook een beetje.

Hakuren keek haar aan en dacht na. "Oh wacht. Sorry van de naam. Ik dacht dat je werkelijk zo heette..." zei hij. "Serane, mooie naam..." zei hij en glimlachte. Hij merkte dat ze wat ontspande en hij omarmde haar even. "Zeg Serane. Heb je misschien een plek om te slapen? En te wonen?" zei hij en keek haar aan.

Serane keek naar hem, en ze hoorde dan zijn woorden. Even rolde ze met haar ogen, en ze zucht dan ook even diep. Daarna begon ze te blozen toen hij dat zei, en ze keek dan maar naar de pannenkoeken. Ze kreeg weer honger, en ze voelde zijn armen om haar heen. "Nnnnnneee." Zei ze dan weer met een trillende stem, en ze wist verder niets te zeggen. Haar ogen sloot ze dan ook héél even kort, en haar maag gromde dan ook nog steeds.