Verdwaald......

Tsunade liep rustig door de straten heen en ze rektte zich uit. Ze geeuwde en keek om haar heen. Het was al donker en de maan scheen vel. Ze keek naar de maan en bleef er even naar staren. Ze kreeg een rilling. En ze liep door en ze sloeg een steegje in. Ze liep door en voelde weer een koude rilling. "misschien was het niet zo'n goed idee om hier in m'n eentje rond te struinen" dacht ze bij zichzelf. Ze liep rustig door en zag het eind van het steegje al. Ze was eigenlijk verdwaald en ze wist niet waar ze heen moest. Ze liep rustig door en hoordde plots iets achter haar. Ze stond abrupt stil en ze sliktte even. Haar ogen werden groot en ze draaide zich om. Ze keek achter haar maar ze kon niemand zien. Ze zuchtte opgelucht en liep maar weer door. "je moet jezelf niet zo laten schrikken en dingen gaan bedenken" dacht ze.

Damien liep al een tijd achter het meisje aan en toen ze omkeek sprong hij in de lucht en hield hij zich vast aan de muur om zich zo op het dak te trekken. Hij volgde haar nog steeds,niet per se om haar te gaan aanvallen,maar om haar te beschermen tegen anderen. Maar hij had een gevoel dat alles vandaag anders zou lopen,dat hij wat hij eens had afgezworen toch weer zou gaan doen. Hij liep over de daken en sprong enkele meters bij haar vandaan op de grond en ging leunend tegen de muur staan. Afwachtend wat het meisje zou gaan doen kruiste hij zijn armen over elkaar heen.

Yafuri was in de schaduw achter haar aan gelopen. Daardoor was hij nauwlijks zichtbaar en hij wist zich ook prima stil te houden. Hij opende toen zijn mond en een vals grijns verscheen. Maar net toen hij op het moment stond om haar aan te vallen sprong er iemand voor hem en hij schoot snel achter een hoek van een steeg. Hij keek om de hoek naar het persoon dat voor hem was gesprongen en hij zag dat het de jongen was die hij eerder ookal was tegen gekomen op het speelplein. Hij weer.. Loopt hij me dwars te lopen ofzo..? dacht Yafuri geirriteerd. Hij wachtte dan ook af wat er zou gebeuren voor dat hij iets zou doen. Eigenlijk hoopte hij dat die jongen weer weg zou gaan maar dat was waarschijnlijk onmogelijk.

Tsunade gooide haar haar naar achter en sloot even haar ogen. Ze rektte zich uit en geeuwde even. Rustig liep ze verder en opende ze haar ogen weer. Ze hoordde weer iets achter haar en ze keek weer om. Ze trok een raar gezicht en zuchtte even. Ze keek weer voor haar en zag een jongen tegen een muur staan. Ze had de andere jongen nog niet gezien. Ze bleef stil staan en sliktte even. "je had hier nooit moeten lopen" dacht ze. Ze keek naar de jongen en zuchtte even. "wat moet ik nou" dacht ze droog. Ze draaide zich om en wou aand de andere kant waar ze in was gegaan weer uit lopen.

Damien ging normaal staan en keek even naar Yafuri en snoof even. Hij zou maar niets moeten geen proberen,en eerlijk gezegd hij moest hem niet en hoopte dat hij het zich niet ging herineren. "Laat haar gaan"zei hij tegen hem en sprong op een container en dan weer op het dak. Tuurlijk bleef hij haar volgen aleen stond hij niet meer in het zicht van beiden. Maar hijzelf kon het meisje nog goed in het oog houden en zou zo bij haar staan alf Yafuri iets in zijn kop zou gaan halen.

Yafuri merkte dat het meisje op hem af kwam en ineens hoorde hij de woorden van de jongen. ''Te laat..'' zei hij grijnsend en hij sprong op het meisje af. Hij pakte deze vast bij haar middel en sprong omhoog het dak op. Hij hield het meisje goed vast en hij legde een hand bij haar nek. ''Waarom ben je toch zo'n dwaas om mensen te beschermen?'' vroeg Yafuri aan hem en hij grijnsde vals. Damien moest het niet wagen om in de buurt komen want Yafuri kon het meisje elke moment gaan bijten en daar had hij ook wel heel erg behoefte naar.

"Omdat ik bij de mense heb geleefd"zei hij tegen hem en hij gromde even. Hij zette zich in aanvalshouding en keek even naar het meisje. "Yafuri laat haar gaan"zei hij krachtig tegen hem. Als hij haar zou bijten en er kwam bloed vrij,Damien wist niet hoe hij dan zou gaan reageren. Hij had in jaren geen menselijk bloed geroken of gezien,maar eens zou het wel een terug gebeuren,maar dan zou hij alles waar hij ooit voor geleefd had gewoon laten vallen,en ja daar had hij geen zin meer in.

Tsunade liep rustig door en zuchtte diep. Ze was bijna het steegje uit en ze keek nog een keer achterom ze zag dat de jongen verdwenen was. "die is snel" mompelde ze droog. Ze draaide zich weer om en zag plots een andere jongen voor haar neus. Ze schrok zich kapot en voelde zijn handen om haar middel. "hey blijf van me af!!!!" riep ze kwaad. En toen merktte ze dat ze op het dak stonden en voelde ze zijn hand om haar nek. "hey blijf van me af jij vieze.....!!!!" riep ze kwaad. Ze probeerde zich los te wringen wat niet echt lukten. Ze hoordde wat ie zei en snaptte er niks van. Ze probeerde om haar heen te kijken maar zag niks. "tegen wie heb je het" vroeg ze droog en ze probeerde zich weer los te trekken. Toen keek ze nog een keer en zag ze de jongen die tegen de muur stond en ze sliktte. "wat is dit!!!!" dacht ze.

Yafuri luisterde naar wat de jongen zei en snoof. Ineens hoorde hij hoe de jongen zijn naam zei en zijn ogen werden even groot. Die stem.. het leek zo bekend. Hij hoorde dan ook alle vragen die het meisje zei maar antwoorde er niet op. Zijn pupillen waren klein geworden en hij slikte. Er verscheen een beeld voor zijn ogen.

''Yafuri! Waar ben je!?'' riep Damien. ''Hou de jongen goed vast hij kan ons nog van pas komen'' zei een andere stem. Het was van een man. Het was de leider van de groep waar hij nu bij was. En die roepende stem. Het was van zijn broer Damien! Die naar hem op zoek was.

Yafuri schudde even met zijn hoofd en hij duwde het meisje ruw weg bij hem. Hij keek toen scherp naar de jongen. ''Damien..'' zei hij kil. Door de groep was Yafuri veranderd en ze hadden hem wijs gemaakt dat het slecht was hoe Damien over mensen dacht. De groep had hem zo gemaakt dat hij een mensen killer werd.

"Ja ik ben het Yafuri"zei hij kwaad tegen hem. Hij keek naar het meisje en bewoog snel,hij rende naar haar en hield haar tegen. Hij sprong met haar op de grond. "Als je even je lief is,maak dan dat je hier weg komt"zei hij fel tegen haar. Dan sprong hij weer op dezelfde manier op het dak en keek Yafuri aan. "Je leeft dus nog"zei hij tegen hem en streek even over zijn kin. Zijn ogen werden volledig zichtbaar,hij had fel rode ogen. Zijn ogen schrikten de meeste af,maar hij leefde er al mee sinds hij een peuter was dus.

Tsunade werd ruw weggeduwt en werd op gevangen door de andere jongen. Ze was verrast en ze keek nogal verbaasd. Ze keek om naar de jongen en ze stond opeens op de grond. Ze keek nogal vaag want het ging allemaal zo snel. Ze keek naar de jongen en hoordde wat ie zei. "waarom zou ik weg moeten gaan" dacht ze droog. Ze keek naar de 2 die begonnen te praten. Ze kon het gesprek nog net horen en zag de jongens rode ogen. Ze begon te denken. "dit lijken geen mensen" dacht ze. "zijn de rumoers dus echt waar???" mompelde ze zacht. Ze deed haar haar goed en ging tegen de muur staan en dacht na en ze keek naar de grond. Ze graaide wat in haar zakken.

Yafuri keek hijgend naar Damien. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht waarna een vals lachje volgte. ''Ik dacht dat de groep je vermoord had, maar de leider had me al gewaarschuwd dat je nog zou leven.'' zei Yafuri en hij ging recht staan. Hij deed zijn capouchon over zijn hoofd heen en zijn mond stond emotieloos. ''De groep had gelijk..'' begon Yafuri ineens. ''Je bent een verd*mme Bloedlijn verrader!!'' riep Yafuri ineens kwaad en hij pakte zijn zwaard van zijn rug af en rende in een snelle aanloop op Damien af. Wat Yafuri alleen niet door had was dat er leden van de groep rond hen waren. En niet alleen de groep zelf maar ook de leider daar van.

'Ach, ach wat schattig. Famillie incidentjes?' Vroeg een stem. Uit de schaduw stapte een gedaante die ongeveer éennegenenzestig was. Ze keek naar de twee vampieren en het menselijke meisje. 'Hayley.' Zei ze kortaf. Toen keek ze eventjes rond. Hayley bleef rustig staan toen de jongen de ander aanviel. Toen richtte ze al haar aandacht op het meisje. 'Zo, zo,' Zei ze met een argwandende blik. 'Je durft wel.' Zei ze kalm. 'Die geruchten zijn zeker waar! Maar ach, niemand zou je geloven als je het verteld, dat is het punt, niemand gelooft het. Vampieren zouden maar een mytisch verhaaltje zijn ..' Zei Hayley kalm. Toen keek ze eventjes naar Yafuri. Ze ging kalm tegen een muur aanhangen.

Damien trok zijn zwaard even snel als zijn broer en hij ontweek hem dan ook. "Ik,de verader? Niemand van onze familie heeft ooit menselijk bloed aangeraakt,dus jij verade onze bloedlijn. Jij gaat mee met de moordenaars van onze ouders,ik zocht je dagen lang,maar dan ben ik opgevangen door de mensen"zei hij tegen hem in alle kalmte welliswaar. Zijn greep verstevigde om het heft van zijn zwaard. Hij had de groep opgemerkt,maar bestede er geen aandacht aan. De groep waar hij mee leefde stond hier ook op het dak. En ze hielden alles in het oog zodra hij nodig had zouden die gaan ingrijpen. Het meisje hoorde hij zelfs niet eens.

Tsunade keek omhoog naar de 2 jongens en zag dat ze begonnen te vechten. Ze schrok en ze wou naar achter stappen maar ze stond al tegen de muur. Ze liep naar voren en keek naar de muur. Ze snoof en rolde met haar ogen. Ze keek terug naar het dak en zag een meisje en ze keek haar aan. "dat is vast ook een vampier" dacht ze. Ze hoordde wat ze zei en ze snoof minachtend. "ik heb het altijd al geloofd alleen mensen vonden me gek" zei ze rustig terug. Ze keek het meisje aan en volgde haar met haar ogen. Ze snoof en ging weer tegen de muur staan en keek even om haar heen.

Yufari merkte hoe hij ontweek en draaide gelijk om. Hij keek kil naar Damien en luisterde naar wat hij zei. ''Vampieren horen mensen bloed te drinken, en dat weet je heel goed. Hoe kunnen wij anders overleven!?'' riep Yufari kwaad naar hem. Ineens sprong een man naast Yufari en legde zijn hand op de schouder van Yufari. ''Wat ben je toch slim Yufari, je bent een echtte eer voor onze groep..'' zei een wat oudere man grijnsend. De man richtte zijn blik toen op Damien. De man was de leider van de groep waar Yufari door mee genomen was. ''Ach Damien, wat jammer nou dat je je lieve en schattige kleine broertje niet kon redden toen wij hem pakte, en kijk wat er van hem geworden. Een trots van onze groep..'' zei de man grijnsend. Er viel een schaduw over de ogen van Yufari en hij stopte zijn zwaard weer op zijn rug. Hij sloot zijn ogen en een traan gleed dan ook langs de wang van hem. Yufari wist dat wat Damien had gezegt wel waar was, maar hij kon niks doen. Yufari was nu het bezit van de groep geworden.

Damien keek hem aan en schudde zijn hoofd,zijn gezicht vertoonde aleen de kalmte,en zijn ogen vertoonde geen haat. Toen een man naast Yufari neer sprong schoten de jongens van zijn groep naar voor. "Ik vind het ook jammer,wat ik zie in hem is een schande voor de familie"zei hij tegen de man en keek hem even kort aan. Toen ging er een trok van woede door hem heen. "Yufari,jij staat aan de zijde van de moordenaar,je bent niet wijs. Geloof me maar,jij zou al verstoten moeten zijn uit de familie,en daar ga ik voor zorgen"riep hij naar hem,de kalmte was van zijn gezicht verdwenen,tot er een man van middelbare leeftijd naast hem kwam staan en zijn hand naar beneden drukt. "Wees kalm Damien,jij bent opgevoed zoals je ouders het wilden je broer niet. Wij moorden geen mensen uit maar dieren vergeet dat niet"zei hij tegen hem.

Tsunade keek naar boven naar het dak waar de jongens aan het argumenteren waren. Ze was een beetje in de war. Ze waren blijkbaar broers en ze keek even naar de grond. Ze zuchtte diep en dacht aan haar ouders. Die waren er nu niet meer en ze heeft nooit broers/zussen gehad. Ze zag dan plots dat er meer mensen bij gekomen waren. Haar ogen werden groot en het kwam tot haar door dat het allemaal vampieren waren. En zij een mens en vampieren..... Ze zuchtte even diep "doe rustig" dacht ze. Ze was niet van plan om weg te gaan daar had ze geen zin in.

Yufari keek weg en snoof. ''Je broertje was eerst nog moedig net zoals jij, hij vocht tegen ons ookal hadden we hem gevangen genomen. Maar laten we zeggen dat hypnotiseren veel kan doen tegenwoordig.'' zei de man met een valse grijns. Er verschenen toen meer jongens achter Yufari en de man. Yufari beet op zijn kiezen en snoof. Hij had dit niet gewild en hij hoorde dan ook hoe zijn baas praatte en de baas van de andere groep. Hij kneep zijn ogen dicht en legde een hand tegen zijn hoofd. ''Hou op..'' mompelde hij eerst nog zacht. ''Hou op!!'' riep hij toen harder en hij sloeg de hand van zijn baas van zijn schouder af. Hij sprong van het gebouw af en verdween in een steegje. ''Grijp hem! Zorg ervoor dat waarneer jullie hem hebben hij die pillen weer krijgt!'' riep de leider en een paar jongens volgde Yufari. De leider keek toen weer om naar Damien en zag zijn woede. ''wat is het toch leuk om zo'n jongentje als Yufari te zien lijden..'' zei de baas op extra valse toon en deze verdween toen ook.

Tsunade volgde heel het gesprek en ze kwam erachter wat er aan de hand was. Maar wat kon ze doen zij was een mens en hun waren vampieren en ze waren nog wel in de meerderheid ook. Ze liep het steegje uit en zag de jongen weg rennen met een groepje erachter aan. Ze keek omhoog naar het dak en zag nog een andere jongen verdwijnen. Ze wist even niet wat ze moest doen en ze bleef even aarzelend staan.

Damien keek zijn broer aan en snoof even. Toen die weg liep en zijn broer begon te roepen keek hij hem fel aan. De oudere man keek hem aan. En keek dan naar de andere groep. "Jullie ga achter hun aan en weer houd hun ervan Yafuri te grijpen,nu"riep hij naar hun. De mannen snelde achter hem aan en Damien zelf bleef achter waneer de oude man ook verdween stond hij er aleen en snoof hij. Dan sprong hij van het dak af en keek naar het meisje. Hij verdween dan maar weer.

'En zo gaat het iedere keer,' Zei Hayley zachtjes. 'Ach ..' Mompelde ze. 'Jij smaakt vast ook lekker.' Zei ze terwijl ze diep inademde. Ze grijnsde vals. Ze rekte zich uit. Haar scherpe hoektanden glinsterden eventjes toen ze gaapte. Hayley zuchtt. 'Z'n dood wens ik niemand toe.' Zei ze toen. Hayley grijnsde. 'Tot in het internaat!' Zei ze en verdween toen ook, met nog steeds de valse grijns op haar gezicht, verderop stond een jongen van ongeveer een jaar of vijftien, die de heletijd had toe gekeken. Hayley liep langs hem en trok hem met een hand de steeg in. 'Je treft me op een slecht moment.' Gromde ze. Ze voelde de jongen trillen in haar handen. Toen zette ze haar hoofd bij de nek van de jongen en zette haar tanden in de jongen. Hij schreeuwde het uit .. toen zakte hij levensloos op de grond. Hayley likte het bloed langs haar lippen op. 'Zo .. niet helemaal lekker .. maar toch.' Mompelde ze en sprong toen met een paar enorme passen weg.