Nadenken over alles....

Hakuren liep richting de rivier op klaarlichte dag. De zon scheen fel en toch had iets van een leeg gevoel. Hij voelde zich droevig en alleen. Hij had te horen gekregen dat Nuala niet voor hem koos en hij had de tweelingzus die ze had benoemd ook al ontmoet. Toch durfde hij niet meer verliefd te worden. Bang om opnieuw vervangen te worden. Hij zuchtte even en keek even rond. De rivier stroomde rustig en maakte een zacht geluid. Er vlogen wat vogels door de lucht. Al die geluiden zorgde er voor dat hij rustig na kon denken. Hij voelde zich kalm worden van binnen en hij sloot zijn ogen voor kort. Hij liet zich op zijn rug vallen en keek naar de wolken.

In de schaduw van een boom kwam een lange jongen staan. Zijn blik was op Hakuren gericht en een klein vals grijnsje verscheen op zijn gezicht. Hij had dan ook honger en wat bloed kon hij wel gebruiken. Toch zou hij het rustig aan pakken, de meeste vampieren maakte juist een fout door ineens zo snel mogelijk op hun prooi af te gaan. Zelman had zijn handen in zijn zakken en hij merkte dat de zon nogal fel was, iets waar hij dus niet erg blij mee was. Hij had dan ook geen zin om de schaduw zomaar uit te stappen en hij bleef dus maar in de schaduw staan. Hij zag dan een eikel voor zich liggen, blijkbaar kwam die uit de boom waarvan hij in de schaduw stond. Zelman grijnsde weer even lichtjes en hij trapte de eikel weg. De eikel vloog dan richting Hakuren. Zelman ging dan tegen de boom aan staan en hij keek een andere kant op alsof hij de eikel niet richting Hakuren had geschopt.

Hakuren kreeg ineens iets tegen zich aan. Hij keek op en merkte dat er een vampier in de schaduw van de bomen stond. Hij had er nu geen zin in en keek voor zich uit. Hij keek naar de rivier en ging er met zijn vinger door het water. Hij dacht verder na en keek naar de lucht.

Zelman keek droog naar de jongen en hij zag hem voor kort naar hem kijken. Zelman grinnikte even en keek even weg waarna hij een sigaret uit het doosje dat in zijn broekzak zat nam. Hij deed de sigaret in zijn mond en deze keer stak hij het gewoon aan met een aansteker. Hij kreeg namelijk het gevoel dat zijn trucjes met vuur steeds vaker opgemerkt werden, Tsunade bijvoorbeeld had ook meteen door dat hij zijn sigaret met zijn vuur kracht had aangestoken. Hij keek dan voor kort naar het felle licht en hij stapte uiteindelijk toch maar uit de schaduw. Met een hand in een zak van zijn vest en de andere die zijn sigaret vast had liep hij rustig richting de jongen. Hij bleef vlakbij hem staan en hij keek droog naar beneden. ''Toch niet aan het treuren op zo'n mooie zomerse dag als dit?'' vroeg Zelman rustig aan de jongen. Onder het praten hield hij dan ook in de gaten hoe ver hij zijn mond opende, zijn vampier tanden moesten namelijk niet zichtbaar worden en voor hem was dat af en toe best moeilijk omdat hij redelijk lange vampier tanden had.

Hakuren keek op toen hij een vraag hoorde. "Wat maakt het uit..." zei hij. "Ik moet gewoon geduld hebben en alles op een rijtje zetten..." zei hij en zuchtte even. Hij keek naar de lucht en daarna naar de rivier. "Treuren mag ik het niet noemen..." zei hij kalm en keek daarna naar de rivier.

Milla kwam rustig aangelopen en zag Zelman. Ze grijnsde en liep rustig naar hem toe. "Wat aan het rondhangen?" vroeg ze droogjes en keek dan naar Hakuren. Ze herkende hem meteen en snoof. "Oh...Jij" zei ze en rolde met haar ogen. Ze snoof kort en richtte haar maar meteen op Zelman, ze had geen zin om met Hakuren te praten.

Zelman luisterde naar zijn woorden en hij keek voor kort naar de rivier terwijl de jongen vertelde. ''Laat je zorgen met de rivier mee drijven..'' zei Zelman droog nadat de jongen uitgesproken was. Ineens hoorde Zelman een bekende meisjes stem en hij keek dan ook op. ''Goeiemiddag Milla'' zei Zelman rustig tegen haar en hij hoorde dan haar reactie tegen de jongen. ''Oke.. Jullie hebben elkaar dus al eens ontmoet.'' zei hij met een licht grijnsje en hij nam dan een trekje van zijn sigaret en blies de rook vervolgens ruistig uit. Zelman was dan ook nog half aan het bedenken hoe hij dit moest aanpakken. Maar de jongen was nu eenmaal een mens en dus een prooi. Hij had geen zin om nu nog weer naar een andere te gaan zoeken terwijl hij nu een jongen had die alleen was.

Hakuren keek op toen hij Milla zag. Hij zuchtte en stond op. "Oh is het al zo laat..." zei hij. "Ik moet maar eens naar de bibliotheek toe..." zei hij en zuchte. Hij stond op en draaide zich om. Hij zette en paar stappen hun richting uit en keek niet om. Hij grijnsde en stak zijn handen in zijn zakken.

Zelman hoorde de woorden van Hakuren en hij grijnsde even lichtjes vals toen Hakuren met zijn rug naar hun toe stond. Dat dacht ik niet.. Dacht hij en zijn ogen gloeide dan ook voor kort rood. Ineens schoot er dan ook vanuit het niets vuur voor Hakuren. De vlam die in de vorm van een soort lijn was, was net iets groter dan Hakuren en raakte hem nog net niet. Zelman keek daarna dan ook weer normaal en hij liet het vuur breder worden zodat het een muur vormde . Zelman keek dan voor kort vanuit zijn ooghoeken naar Milla maar richtte zijn blik al snel weer op Hakuren en de muur van vuur. ''Niet echt beleefd ben je he? Moet je je niet eerst voorstellen..?'' Zei Zelman rustig tegen hem terwijl hij een trekje van zijn sigaret nam.

Milla grijnsde even naar Zelman en hoorde de reactie van Hakuren. "Denk na" siste ze naar hem. "Denk maar niet dat ik wat doe, je hebt genoeg gedaan bij mij" siste ze en liet de wonde zien. "En hou dit keer je kogels bij" zei ze fel tegen hem en stapte achteruit. Ze keek rustig toe wat Zelman deed en keek rustig.

Hakuren keek naar de muur van vuur en rolde met zijn ogen. "Hmmm..." zei hij kalm. Hij deed zijn handen in zijn zakken en haalde er vier paars-zwarte bolletjes uit. "Ik 'moet' nog naar de bibliotheek..." zei hij. "Ik heb namelijk nog werk te verichten." zei hij kalm. Hij legde de vier bolletjes om hem heen neer en sloot zijn ogen. Ineens opende hij ze en knalde ze uit elkaar. Een hoop rook verscheen en Hakuren kreeg een grijns op zijn gezicht en keek naar de muur van vuur. Te dik om er doorheen te springen. Hij keek naar het bos. Hij rende er uit en liep het bos in. Hij keek even om en grijnsde. Hij mocht dan wel een prooi zijn maar angst had hij niet. Hij had gewoon geen tijd. Hij keek voor zich en voelde al enigzins aan wat er zou gebeuren.

Zelman keek rustig toe en hij luisterde naar zijn woorden. Hij grijnsde even lichtjes en hij merkte toen de zwarte bolletjes op. Hij bleef rustig en geinteresseerd toe kijken en ineens knalde de bolletjes uit elkaar en kwam er rook. Zelman deed een arm voor zijn gezicht en hij sprong vervolgens omhoog. Hij liet de muur van vuur verdwijnen en hij landde op de grond uit de rook. Hij zag Haruken lopen en Zelman zijn ogen begonnen weer te gloeien. Hij liet een cirkel van vuur tevoorschijn komen om Haruken heen en de cirkel begon dan ook een muur om Haruken heen te vormen. Zelman liep rustig op de muur af en hij liep dwars door het vuur heen. Zijn ogen gloeide dan ook nog steeds waardoor het vuur hem niets deed. Hij liet de cirkel kleiner worden en hij bleef vlak voor Haruken stil staan. ''Wat hoor ik nou? Jij hebt Milla beschoten? Hoe zwak om een normaal meisje zomaar aan te vallen..'' begon hij rustig. ''Je vind het toch niet erg als ik wat bloed van je neem? De boeken kunnen wel wachten...'' vroeg Zelman met een licht vals grijnsje en hij legde een hand op een van de schouders van Haruken.

Hakuren stond stil. Toen de cirkel van vuur om hem heen kwam keek hij er naar. Hij zuchtte even en keek om. Hij hoorde de woorden van Zelman toen hij ineens in de vuurkring stond. "Je hoort teveel..." siste hij. "NORMAAL!!!" zei hij. "In jou ogen misschien aangezien beide van jullie een vampier zijn. Maar voor mij zijn vampieren niet echt normaal..." zei hij kalm. Zijn ogen verstarde zich toen hij de vraag stelde die hij beter niet kon stellen. "Bloedzuiger." mompelde hij en greep zijn hand in zijn zak. "Geen druppel bloed behoort aan jullie. Ik ga graag volledig het graf in en niemand mag dat voorkomen..." zei hij en keek strak hem aan. Hij merkte de hand op zijn schouder en keek nijdig naar Zelman. Hij sloeg de hand weg en keek hem strak aan.

Milla liep naar de vuurkring en snoof. "Kan je een doorgang maken?" vreog ze droog aan Zelman. "Ik wil de pret neit missen en wil je best helpen" zei ze en een valse grijns sierde haar gezicht. Ze keek beide aan en het werd echt warm hoe dichter ze stond. Ze zette een paar stappen achteruit en keek.

Zelman luisterde met een licht grijnsje naar zijn woorden maar bij het woord 'bloedzuiger' betrok zijn gezicht. ''Jij hebt wel lef om een vampier zomaar te beledigen'' zei hij kil en hij voelde dan ook hoe Hakuren zijn hand weg sloeg. Zelman keek voor kort naar de hand die hij had weg geslagen en buiten het vuur hoorde hij Milla. Hij gaf dan geen antwoord op haar woorden en liet haar ook niet binnen. Want straks maakte hij de openingen en ging Hakuren er ineens door met behulp van iets. Daar had hij dus geen behoefte aan. Hij liep dan dichter op Hakuren af en hij grijnsde breed. ''Je zult heus niet dood gaan, misschien een beetje pijn voelen. Maar ik zal je de dood heus niet in werken..'' zei Zelman rustig en hij grinnikte even. ''Bovendien kun je nu toch niet meer vrij komen, hier binnen zit je met een vampier en buiten is er ook een'' zei hij rustig.

Hakuren keek naar Zelman en zuchtte. Hij hoorde zijn woorden en rolde met zijn ogen. Hij haalde twee geweren te voorschijn. "EN DAN OOK IN EEN VAMPIER VERANDEREN. NEE DANKJE..!!" zei hij en hield zijn geweren naast zich. Hij keek strak naar Zelman. "Ik heb haar beschoten dat is waar. Maar ik heb het niet op vampieren die mijn bloed drinken." zei hij kalm en hield zijn geweren strak vast. Het was alleen nog maar een waarschuwing.

Milla grijnsde even. "Dan neit" zei ze mompelend en ging zitten. Ze keek rustig naar het vuur en dan naar hun. Best cool om het zo te bekijken. Ze keek rustig en keek kort naar de wonde op haar buik. Ze zuchtte even en zag dat Hakuren zijn geweren nam. "Niet weer he" mompelde ze geïrriteerd en snoof. Ze bleef goed opletten voor als hij toch zou ontsnappen dat ze hem kon tegenhouden, je weet maar nooit.

Tsunade liep rustig richting de rivier om te gaan pootje baden. Met dit weer vond ze dat altijd leuk om te doen en het was voor haar rust gevend op een of andere manier. Rustig liep ze verder met gesloten ogen en ze hoordde de rivier al stromen maar ook stemmen en een soort van geknetter van vuur. Ze opende haar ogen en keek even raar op toen ze een kring vuur zag en ze zag ook het meisje wat ze aangevallen had. "geweldig dat heb ik net nodig" zei ze droog en ze keek naar de mensen die in de kring vuur stonden. Ze keek goed en zag dat het Zelman was en de jongen die ze in de kantine was tegen gekomen. Natuurlijk was Zelman er ook er was namelijk niemand anders die dat vuur kon hebben gemaakt. Ze liep op de kring af en stond stil en legde haar hand op haar heup. Ze negeerde het meisje en keek droog naar Zelman en de jongen en ze bleef zo staan zonder iets te zeggen.

Zelman deed zijn handen in zijn zakken en hij bleef rustig luisteren. ''Wat zijn mensen toch dom tegenwoordig'' zei hij met een zucht en hij rolde eens met zijn ogen waarna hij Hakuren weer rustig aan keek. ''Ik heb geen gif hoor lieve schat..'' zei hij op een nogal droge toon en hij merkte toen de geweren. ''Ahw laat me raden daar zitten zilveren kogels in? Hoe voorspelbaar..'' zei Zelman met een zucht en hij liep rustig op Hakuren af en pakte hem bij zijn keel vast. Hij hield de geweren dan ook wel in de gaten en hij drukte Hakuren naar achteren zodat hij het vuur net niet raakte. ''Ik kan je natuurlijk ook leven verbranden.. Dan lijkt me wat bloed verliezen toch wel beter..'' Zei zelman met een licht grijnsje terwijl hij Hakuren zijn nek nog steeds strak vast had met zijn hand.

Hakuren keek strak naar Zelman. "Gif of niet.....!...." zei hij en keek op toen hij bij zijn keek vast gegrepen werd. Hij keek hem strak aan. "Dan ga ik tenminste nog compleet naar het andere wereld..." zei hij en keek strak naar hem. Hij had zijn geweren vast en keek op toen hij Tsunade zag staan. Hij keek naar Zelman. "Waarom?" bracht hij hees uit. Hij keek even naar het vuur en voelde zich enorm warm worden. Hij slikte even moeizaam. Hij keek strak naar Zelman. Voor zich zag hij Nuala en Serane. Hij sloot zijn ogen en ademde even diep in en uit. Die twee gezichten hadden hem goed gedaan. Hij opende ze ineens en keek strak naar Zelman. Hij stopte de geweren weg en pakte de hand van Zelman beed. Hij grijnsde licht en wist zich los te maken uit zijn greep. Hij pakte zijn hand vast en draaide deze op zijn rug. Hij pakte een geweer en richtte deze op zijn achterhoofd. Zijn ogen stonden fel en nijdig. Hij moest er levend uit zien te komen. Hij moest dat! "Serane..." mompelde hij. Hij had een belofte en die zou hij niet breken. Hij keek naar Zelman en hield hem strak in de gaten. En iedere verkeerde beweging zou voor hem een probleem zijn.

Milla zag het meisje maar negeerde haar. Ze zag wat Hakuren deed en balde haar vusiten. Ze stond op en kwam iets dichterbij maar het vuur was zo dichtbij. Al moest ze door het vuur springen als Hakuren Zelman wat deed het boeide haar niets. Hij was een soort van leider voor haar en die zou ze echt niet laten beschieten door een mens die haar al had neergeschoten.

Nuala voelde aan dat er wat mis was met Hakuren, waarna ze hem dan ook gaan zoeken was. Zijzelf vreesde voor niemand, en ook niet voor die zogenaamde sterke vampier. Haar ogen werden felrood, en ze liep dan nog sneller dan eerst. Na een lange tijd kwam ze aan bij de plek, en ze sprong dan ook achter de vampier terecht. "Laat die jongen met rust hij is van mij." Zeu Nuala dreigend tegen de vampier, en ze trok hem dan van Hakuren weg. "Andermans prooi stelen kan je wel goed, en btw hij is officiel mijn huisdier. Dus waag het niet nog eens hem aan te raken." Zei ze dan tegen de vampier, en ze snoof dan ook even diep.

''waarom? Heel simpel, ik ben vals en heb honger..'' zei hij droog. Maar ineens werd zijn hand vast gepakt en werd zijn arm op zijn rug gedraaid. Hij voelde dan ook iets kouds tegen zijn achterhoofd en hij gromde lichtjes. Hij liet het geweer ineens in de brand vliegen en hij wou Haruken bij hem weg duwen, maar ineens hoorde hij een stem van een meisje en werd hij al bij Haruken weg geduwd. Zelman keek droog om. ''Een vampier die een mens beschermd, wat is deze tijd van het jaar toch vreemd..'' zei Zelman verveeld en hij keek het meisje dan ook emotieloos en verveeld aan. Hij toonde geen angst en hij was dan ook totaal niet bang. Hij stapte achteruit het vuur uit en hij liet de cirkel muur steeds kleiner en kleiner worden zodat het dus meer op Nuala en Haruken af kwam.

Hakuren keek op toen Nuala's stem duidelijk naar voren klonk. Hij slikte even. Hij keek haar aan en merkte de woorden en grijnsde. Ineens zag hij dat Zelman de vuurkring uit stapte en hem liet krimpen. Hij grijnsde. "Nuala, hoe hoog kun je springen?" zei hij tegen haar en keek haar aan. Hij merkte dat de vuurkring langzaam groter werd en zuchtte. Hij had geen ander idee hoe hij zich er uit kon redden.

Nuala keek hem aan, en ze snoof dan ook diep. "Ik hem beschermen? Hij dient als mijn voedsel bron dus is het logisch dat ik hem bescherm. Duidelijk kennen jullie de oude generatie van vampieren niet, ohja dat is juist jullie zijn te dom daarvoor." Zei Nuala dan spottend tegen hem, en ze snoof even diep. Daarna richt ze haar blik op Hakuren, en ze trok hem op haar rug. Algauw keek ze droog naar het vuur om haar heen, en ze sprong dan hoog de lucht in met Hakuren op mijn rug.