Nuala?

Hakuren had een pakketje onder zijn arm vast en liep naar het huis van Nuala. Hij glimlachte iets wat hij sinds de afwijzing van haar niet meer had gedaan. Hij voelde weer wat moed door zijn adere stromen door zijn stiefvader en dat deed hem goed. Hij had het pakketje vast. In het pakketje zat een boek genaamd: De liefde van de vampier. Hij zou zijn excuses aan bieden. Hij kwam bij de deur en het was vroeg in de ochtend en nog donker. Hij zou toch zo aan het werk moeten en dit kon hij nog doen van te voren. Hij klopte aan en wachtte geduldig af op reactie.

Nuala kwam pas thuis van een jacht naar bloed, en ze keek dan ook naar de grond. Ze had de hele tijd zitten nadenken, maar toch was het beter geweest voor Hakuren. Dan keek ze op bij het merken van iemand bij haar huis, en ze herkende dan ook de gedaante van die persoon. Even twijfelde ze om naar hem te gaan, maar dan liep ze gewoon naar haar huis toe. Ze stond dan ook achter hem, en haar blik was ook een beetje verbaasd dat hij haar nog wilde opzoeken na wat ze hem had aangedaan. "Ik dacht dat je mij niet meer wilde zien?" Vroeg Nuala dan zacht tegen hem, en ze bleef achter hem staan.

Hakuren wachtte aan de deur en bereidde zich voor op iedere mogelijk reactie die hij kon krijgen. Ineens hoorde hij een bekende stem en draaide hij zich rustig om. "Dat dacht je inderdaad goed.." zei hij vriendelijk. "Mijn stiefvader heeft me geadviseerd om langs te gaan." zei hij. "Het spijt me. Mijn reactie was onterecht..." zei hij en omhelsde haar even. Hij liet haar daarna weer los. "Ik moet gewoon een manier vinden om met mijn emoties om te gaan. Het was niet jou schuld." zei hij. "Ik heb nog iets voor je..." zei hij en gaf haar het pakketje. "Ik wil dat je het houdt." zei hij en glimlachte naar haar.

Nuala keek naar hem, en ze keek dan even weg van hem. "Ik wou je niet kwetsen, maar je weet dat ik het voor jou deed. Jij verdient een goed iemand en niet zo iemand als ik." Zei ze dan zacht tegen hem, en ze voelde opeens zijn omhelsing. Ze bleef gewoon verstijft staan, en ze keek hem dan verbaasd aan. "Het was wel mijn schuld, maar wat zit er dan in dat pakketje?" Vroeg ze dan zacht aan hem, en ze had dan ook een paar uur geleden haar zus voor een moment gezien met angst in de ogen. Ze keek in het pakketje, en daarna weer naar hem. "Waarom geef je me dit? Je houd toch van dit boek?" Vroeg ze dan aan hem, en ze keek hem kalm maar vriendelijk aan. "Ik heb gehoord dat je mijn zus bent tegen gekomen, nouja ze heeft wel erg veel angst van je. Geen nood ze reageert altijd zo bij vreemde mensen, en enkel als ze weet dat ik in de buurt ben dan zal de angst ook verdwijnen. Alleen kan ik niet altijd in haar buurt zijn, aangezien ik ook moet slapen en jagen." Zei ze dan rustig tegen hem, en ze keek even in het rond.

Hakuren keek haar aan. "Het is misschien mijn favoriete boek. Maar ik kan hem in de bibliotheek genoeg lezen. Bovendien wil ik dit gewoon geven omdat je een vriendin van me blijft. Ondanks alle situaties. Mocht er dan ook iets zijn waar ik mee zou kunnen helpen. Weet je me te vinden..." zei hij. "Inderdaad, ze is bang voor me. Maar ik zal proberen die angst weg te nemen.." zei hij vriendelijk en knikte.

Nuala keek naar hem, en ze luisterde dan naar zijn woorden. "Het spijt me heel erg dat ik je had gekwetst." Zei ze dan tegen hem, en ze dacht dan heel even na. "Er is wel iets waar je mij mee kan helpen, maar dan zal je met Damien moeten samenwerken. Hij wil me namelijk helpen met mijn geheugen terug te vinden, maar je bent niet verplicht om me te helpen." Zei ze dan zacht tegen hem, en ze keek dan even naar de hemel. Het begon al bijna dag te worden, en ze hoorde dan zijn laatste woorden. "Wil je mij één ding beloven? Zorg je ervoor dat ze zich veiliger voelt, en dat ze niet zo angstig meer word van iedereen. Ik wil namelijk dat ze het goed heeft, en dat ze niet in gevaar is." Zei ze dan meer smekend dan als een vraag, waarna ze dan de deur al begon te openen.

Hakuren keek haar aan en knikte. "Maak je er niet druk over." zei hij. "Ik samen werken met Damien?" zei hij. "Ik zal mijn best doen, als ik je er mee help..." zei hij. "Ik beloof je het." zei hij. "Van mij mag ze bij ons wonen. Ik heb het dan over mij en mijn stiefvader. Ze heeft namelijk nog geen verblijfplaats of wel?" zei hij en keek haar aan.

Nuala keek naar hem, en ze omhelsde hem dan ook even kort. Daarna sloot ze even haar ogen, en ze hoorde dan zijn woorden. "Ze heeft nog geen slaapplaats, maar ik weet zeker dat ze zich niet veilig zal voelen als ze alleen is. Ik weet hoe bang ze kan hebben, en ik voel dan ook alles wat zij voelt. Vorige keer kon ik niet komen, want ik was naar een kerkhof gegaan waar het allemaal begon. Nouja waar ik wakker was geworden, maargoed bescherm haar. Dat is het enige wat ik van je vraag, ze is me te dierbaar om haar te verliezen." Zei ze dan tegen hem, en ze keek dan naar hem.

Hakuren merkte dat ze hem omhelsde en luisterde naar haar woorden. "Ik zal haar beschermen. Er zal niets met haar gebeuren. Ik zweer het..." zei hij en hield zijn vuist naar voren gericht als teken dat ze hem kon vertrouwen.

Nuala keek naar hem, en ze was blij dat hij het beloofde. "Dankje, maar ik denk dat ik nu beter ga slapen. De zon komt zo op en ik wil geen hoopje stof worden." Zei ze dan even grinnikend tegen hem, en ze bleef hem dan ook rustig aankijken. "Zoals ik al gezegd had je zal altijd een plek in mijn hart hebben, en vergeet dat dus niet." Zei ze dan nog zachter, waarna ze dan naar binnen ging om te gaan slapen.

Hakuren knikte en glimlachte. "Terusten..." zei hij en keek haar na. "Ik zal dat onthouden..." zei hij en keek naar de richting waar het winkelcentrum was. Dat ging beter dan verwacht. Hij rende nu weg en liep richting de bibliotheek.