The home of Nuala in the dark side of the City

Nuala was rustig naar huis gegaan, aangezien de zon zou opkomen. Kalm deed ze haar deur open, waarna ze dan rustig naar binnen ging. Natuurlijk had ze haar zwarte gordijnen dicht gedaan, waarna ze dan begon te geeuwen. Het jagen op mensen had haar moe gemaakt, en dus ging ze maar naar haar bed. Zoals altijd was de deur niet opslot, maar ze wist dat mensen niet binnen zouden komen uit angst. Haar huis was zodanig bedekt dat er geen zonlicht binnen kon, waarna ze zich dan rustig in haar bed nestelde. Kalm viel ze inslaap, en toch was ze alert op al het geluid dat zich afspeelde in de buurt.

Haruken liep door de straten. Hij was gek geworden van al die gedachten die allemaal om maar één persoon gingen: Nuala. Waar hij ook liep of zat hij kon haar maar niet vergeten. Hij stond ineens stil voor een huis. Hier moest het zijn. Hij legde zijn hand op de klink en merkte dat de deur niet op slot was. Hij liep geruisloos naar binnen en keek op toen hij Nuala in bed zag liggen. Hij zuchtte onhoorhaar en ging zachtjes op haar bed zitten. Hij keek haar even aan en zette toen zijn ellebogen op zijn knieën en zijn handen onder zijn kin en wachtte af.

Nuala lag rustig te slapen, en vreemd genoeg ging haar droom over de gebeurtenis in het bos. Opeens hoorde ze wat, en ze deed dan haar ogen vermoeid open. Half slaperig keek ze in het rond, en opeens merkte ze een gedaante op haar bed op. Doordat ze half slaperig was kon ze niet echt zien wie die persoon was, maar dan legde ze haar hoofd gewoon weer neer. "Wie ben jij?" Vroeg ze dan al mompelend tegen de persoon, maar haar ogen waren dan ook weer gewoon dicht.

Hakuren keek op toen hij haar hoofd omhoog zag komen. Hij hoorde haar vraag en keek haar aan. "Als je mij niet meer herkend dan weet ik het ook niet meer..." zei Hakuren met een zachte maar toch goed te horen stem. Hij keek haar aan en hij had zijn normale emotieloze blik. Hij keek voor zich uit en wachtte af op haar reactie.

Nuala hoorde dan zijn stem, en ineens schoot ze helemaal wakker. "Waarom ben je hier? Ik bedoel jij had gezegd dat ik weg moest gaan en dus deed ik dat." Zei Nuala dan zacht tegen hem, en ze wend dan haar blik van hem af. Ze beet kort op haar onderlip, waarna ze dan naar de grond keek. Ze wist even niet meer wat ze moest doen, of wat ze moest denken.

Hakuren had haar reactie al verwacht. "Dat had niet met jou te maken..." mompelde hij. "Dat ik hier ben wel. Maar dat je weg moest gaan niet..." zei hij. "Ik weet niet wat je hebt gedaan." zei hij. "Maar op een of andere manier..." hij stopte. Wat heeft het voor nut om het te vertellen...ik ben veel makkelijker te vervangen door een knappe en 'vrolijke' vampier... schoot het door zijn gedachten. Hij zuchte even en bedacht een manier om zijn zin af te maken zodat het niet te verdacht leek. Maar dat kwam niet in hem op. Hij zuchtte nogmaals en slikte ook voor kort. Wat moest hij nu doen. Zich er uitlullen kon hij niet.

Nuala keek naar hem toen hij begon te spreken, maar dan hoorde ze zijn woorden over de reden dat hij hier was. "Euhm ik weet niet wat je allemaal aan het zeggen bent, maar ik heb niets met je gedaan als je dat denkt. Trouwens waarom spook jij altijd rond in mijn hoofd?" Vroeg Nuala dan kalm aan hem, en ze zucht dan ook even diep. Daarna wend ze haar blik van hem af, en ze keek weer naar de grond. Hij was een mens en zij een vampier, maar waarom voelde het dan voor haar moeilijk aan? Nu was ze compleet de kluts kwijt, en ze zucht dan nog dieper dan eerst.

Haruken keek op toen hij haar vraag hoorde. Hij door haar hoofd spoken? Nee, dat kan niet. Hij slikte even. "Dat wilde ik nou net aan jou vragen.." zei hij zacht en keek haar kort aan maar wendde zijn blik al weer gelijk af. Hij sloot zijn ogen. Spookte hij echt door haar hoofd? Haruken keek naar de grond en wist niet meer wat hij moest doen.

Kalm stond Nuala op, en ze ging dan tegen de muur staan. "Oh wou jij dat ook aan mij vragen? Hmm vreemd dat we hetzelfde voor hebben, maargoed wat doen we hiermee?" Vroeg ze hem dan kalm, waarna ze dan kort in de kamer rond keek. Ze kon veel aan, maar dit werd haar wel een beetje teveel. Ze had nooit gedacht dat ze steeds aan een mens zat te denken, maargoed ze kon er dan ook niet veel aandoen. "Ohja wat is eigenlijk je naam onbekende jongen?" Vroeg ze dan zacht tegen hem, en ze keek hem weer aan. Daarna liep ze op hem af, en ze ging rustig op zijn schoot zitten. Ook zorgde ze ervoor dat hij haar weer in de ogen aankeek, maar voor de rest zou ze hem niets doen.

Hakuren keek haar kort aan en hoorde haar woorden. "Weet ik veel." mompelde hij. Hij keek haar voor kort aan en merkte dat ze in eens op hem af afliep. "Hakuren...Hakuren Oak..." zei hij en merkte dat ze op zijn schoot ging zitten. Ineens voelde hij een brok in zijn keel. Hoe ging hij zich hier nou weer uit werken. Toch voelde hij zich ineens goed van binnen worden. Hij kreeg voor eerst in jaren weer een kleine glundering in zijn ogen.

Nuala keek naar hem als hij zich voorgesteld had, en ze bleef rustig op zijn schoot zitten. Ookal was ze moe, toch bleef ze nog wakker. Daarna sloot ze heel even haar ogen, en ze deed ze algauw open. "Ik ben trouwens Nuala, aangenaam Hakuran." Zei Nuala zacht tegen hem, en ze plaatste dan haar hoofd op zijn schouder. Ze liet natuurlijk niet merken dat ze moe was, maargoed toch bleef ze zo bij hem zitten.

Hakuren keek haar aan en voelde zich nog benauwder worden toen haar hoofd op zijn schouder werdt gelegd. Hij haalde rustig adem, althans dat probeerde hij. Blijf rustig het is niets. Ze zit alleen op je schoot, met haar hoofd op mijn schouder!...ACH DIE GEDACHTEN HELPEN GEEN STEEK... schoot het door zijn kop. Hij slikte even en keek voor kort haar aan. Maar al snel bracht hij zijn blik weg.

Nuala bleef zo liggen bij hem, en ze voelde dan ook zijn hart tekeer gaan. Even deed ze haar ogen open, en ze keek hem verbaasd aan. Alleen zei ze er niets over, en ze keek dan kort naar zijn nek. Ze streelde zijn nek dan ook even zachtjes, maar hem bijten zou ze zeker niet doen. Dan stond ze weer op, en ze ging op haar bed aan de andere kan zitten. Iets vanbinnen hield haar tegen om hem in haar buurt te hebben, maar aan de andere kant kon ze hem gewoon niet missen op de één of andere manier. Liefde voelde ze al niet zo snel, maar waarom was het dan bij hem zo anders? Ze vroeg het zich de hele tijd af, en kort keek ze om naar hem. Algauw richt ze haar blik weer naar de grond, en ze voelde dat ze moe begon te worden.

Hakuren keek haar even aan en voelde de strelingen in zijn nek. Zou er dan toch iemand zijn die om hem gaf? Hij keek haar aan en merkte dat ze opstond en aan het andere kant van het bed ging zitten. Hij zuchtte even en keek niet om naar haar. Hij probeerde zijn gedachten op een rijtje te zetten. [i]Ze is verbaasd mij te zien, ze gaat op mijn schoot zitten, ze legt haar hoofd op mijn schouder en ze streeld zachtjes mijn nek. Het zou toch niet....zou ze echt..." de gedachten maakte hem wat vrolijk maar hij moest zich niet te blij maken. Het zelfde geld had hij het gewoon mis. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht iets wat in vele jaren er niet meer op was geweest. "Nuala. Mag ik jou een vraag stellen..." vroeg hij en keek niet om. Hij slikte even. Het was moeilijk om zoiets te vragen en hij probeerde al zijn moed bijeen te rapen.

Kalm bleef Nuala zo zitten op het bed, en ze kneep even haar ogen dicht. Ze kon zo wel inslaap vallen, maar dan hoorde ze plots zijn woorden. Ze deed haar ogen weer open, en ze zucht even diep. "Wat is er dat je mij wilt vragen Hakuren?" Vroeg ze zachtjes aan hem, maar ook zij keek niet om naar hem. Voor even wist ze niet wat ze moest voelen, en ook niet waar ze aan moest denken. Het leek wel of ze leeg was vanbinnen, nouja ze was wel leeg vanbinnen maargoed ze kon er gewoon geen woorden voor uitbrengen.

Hakuren hoorde haar woorden en haalde even diep adem. "Voel je iets voor iemand..." vroeg hij. "Voor een vampier of mens..." mompelde hij en keek naar voren. Zo dat was er ook weer uit... dacht hij en hij keek haar aan. Hij hield zijn adem in en keek niet om.

Nuala hoorde zijn woorden, en opeens werden haar wangen knalrood. Waarom vraagt hij dat nu weer? Dacht ze even kort, en ze keek hem niet aan. "Ik weet het niet, maar ik denk wel dat ik wat gevoelens begin te krijgen." Zei Nuala dan tegen hem, en ze beet op haar onderlip. Ze wist echt niet wat ze moest zeggen nu, en dus bleven haar wangen gewoon knalrood. "Het zit zo ik heb nog nooit liefde gevoelt voor iemand, en dus weet ik al zeker niet hoe het voelt." Zei ze dan zacht tegen hem, en ze beet dan iets te hard op haar onderlip waardoor het begon te bloeden.

Hakuren hoorde haar woorden. "Mag ik vragen..." hij stopte even. Wilde hij dit eigenlijk wel weten. Het zou uiteindelijk toch weer een verwacht antwoord worden. "...voor wie.." maakte hij zijn zin af. Hij keek om en merkte dat ze rood was. Snel keek hij weer weg. Hij zuchtte even. Kom maar op...zeg de naam...hij begint waarschijnlijk toch niet met de H en eindigd op de N en met daartussen in AKURE.... ging het door zijn kop. Des te eerder hij het wist des te beter het voor hem was. Hij voelde de spanning met de seconde groeien.

Even keek ze kort om naar hem, en ze hoorde dan zijn vraag. Even was ze verbaasd, maar dan haalde ze even diep adem. "Ik denk voor jou." Zei Nuala dan héél zacht, en ze keek weer naar de grond. Haar ogen sloeg ze verslagen neer, en ze beet nog steeds erg hard op haar onderlip. Het deed toch geen pijn, en ze was wel meer gewend. Toch was ze wel erg verast voor zijn vragen, en ze wist niet echt hoe ze hiermee verder moest.

Hakuren sloot zijn ogen en voelde ineens alle spannig weggespoeld worden. Hij hoorde haar antwoord en zijn ogen verwijdde zich enorm groot. Hij keek strak voor zich uit en hij voelde wat traanvocht opkomen. Langzaam vormde zich tranen die over zijn wang stroomde. Dit maal van geluk. Hij veegde ze niet weg en hij voelde zich op dit moment beter dan hij ooit heeft gedaan. Hij keek strak voor zich uit en de tranen bleven komen.

Nuala wist verder niet wat zeggen, en ze kon haar normale huidskleur maar niet terug krijgen. "Waarom vraag je dat eigenlijk?" Vroeg ze dan zacht aan hem, en ze keek kort om naar hem. Ze merkte dat hij tranen kreeg, en haar blik was weer ineens verbaasd. Toch bleef ze nog steeds zitten op haar plek, waarna ze dan kort moest geeuwen.

Haruken hoorde haar vraag en slikte. "Niemand...niemand heeft ooit bij mij op schoot gezeten, haar hoofd op mijn schouder gelegd of uberhaupt mijn nek gestreeld..." zei hij. "Maar ook omdat...." hij maakte zijn zin niet af. Zou hij het haar vertellen of niet. Hij zuchtte even. "Ik ook verliefd ben..." zei hij. "Op.....jou..." bracht hij er zacht uit en keek even om. Hij zag nog steeds dat ze rood was en een zwak glimlachje was op zijn gezicht te bekennen.

Dan hoorde ze opeens zijn woorden, en ze merkte dat hij zijn zin niet afmaakte. Rustig bleef ze afwachten, maar opeens hoorde ze zijn woorden. Dit deed haar nog roder worden, en ze wist even niet wat zeggen. Daarna stond ze op, en ze ging voor zijn neus staan. Ze wist echt niet wat zeggen, maar toch was haar hoofd heel erg rood. Hij had nu zojuist haar woorden gestolen, en ze stond er maar sprakeloos bij.

Hakuren keek op toen ze ineens voor zijn neus stond en hem met een rood hoofd aan zat te kijken. Had hij dat veroorzaakt? Hij slikte even en keek even weg omdat hij zelf ook een beetje een rode kleur aan het krijgen was. Hij keek haar daarna weer recht in de ogen aan en glimlachte licht.

Nuala bleef gewoon sprakeloos naar hem kijken, en ze bleef toch nog gewoon staan. Alleen had ze zichzelf voorgenomen om hem altijd te ontwijken, maargoed dat lukte dan ook niet echt. Telkens als ze iets deed kwam hij in haar gedachte, maar dan ging ze voorzichtig op zijn schoot zitten. Kalm sloeg ze haar ogen neer, en ze wist dat ze op dit moment een schande was voor haar bloedlijn.