Pff verveel XD

Hij slenterde naar buiten. Nog steeds begreep hij niet dat hij in een internaat moest. Tja hij kon nergens heen. Zijn ouders waren vermoord. Hij heeft de moordenaar niet gezien. Maar hij kende HAAR geur. Dus als hij die ooit tegen kwam. Goh dan zal hij die een lesje leren. Door dier moordenaar is hij nu ook een vampier. Hij voelde even aan zijn nek. De taden die er in hebben gezeten waren weg. Hij zuchtte. Hij voegt zich nooit aan een groepje. Te druk. Langzaam liep hij door en ging ver van de rest zitten op een bank. Verveeld staarde hij voor zich uit.

Lianna li angzaam he plein op. Verlegen had ze haar cappicion zoals altijd over haar hoofd getrokken, zodat haar bruine lange haar verborgen werd. Ze zag veel groepjes staan en mensen die gezellig met elkaar stonden te kletsen. Maar zij kende zelf nog niemand. Ze was nog niet zo lang op deze school, hooguit twee dagen. Langzaam en onzeker liep ze daarom maar naar een alleenstaand bankje en ging erop rustig opzitten. Ze staarde het plein wat af en zag een jongen die netals haar alleen was. Ze zuchtte, op hem afstappen zou ze niet durfen. Gedwongen bleef ze daarom maar zitten en staarde naar de grond.

Hij voelde de boom waar hij tegen aan stond tegen z`n rug duwen. Hij keek voorzichtig om zich heen en voelde de wind in z`n gezicht blazen. Z`n gedachtes waren in volle werking en dachten na over hoe hij in dit internaat was gekomen. Een zuchtend gebaar met z`n hoofd maakte duidelijk dat hij nu nergens zin in had. Hij stond op en liep naar een bankje in de schaduw van het gebouw. Z`n voeten slenterde mee. Z`n hoofd deed pijn en had geen zin in veel gillend lawaai. Hij pakte z`n oordopjes en deed deze in z`n oren. Een zachte muziek kwam opdraaien en hij voelde zich rustiger worden. Z`n ogen keken af en toe iemand strak aan zonder enige emotie, dat wel. Hij neuriede soms zachtjes met de stukjes mee uit het lied.

Lianna keek op en zag nu nog een jongen alleen staan. Een tijdje stond hij leunend tegen een boom, maar liep daarna naar een bankje in de schaduw van het gebouw. Ineens merkte Lianna dat ze zelf in de zon zat. Gelukkig had ze een cappicion op en had er geen last van als vampier. Lianna wende haar gezicht af naar de grond en slaakte een diepe zucht. Ze wilde helemaal geen vmpier zijn. Ze was verdoemd. Het liefst ging ze gewoon dood, maar als vampier ging dat een beetje moeilijk. Aangezien ze onsterfelijk was. Weer slaakte ze een zucht en keek weer naar alle mensen die op het plein stonden. Zou zij hier de enige vampier zijn? Waren er wel eigenlijk andere vampieren op deze wereld?

Hij hoorde een diepe zucht van een afstandje. Hij keek verbaasd op. Z`n rood getinte ogen zagen een meisje. Hij schatte haar iets ouder dan hem. Niet veel een jaar ofzo. Hij kon haar gezicht niet goed zien door de chapuchon. Een paar lokken vielen eronder uit. Z`n ogen wende zich tot andere kinderen. Dit zou een speelplaats moeten zijn. Het leek er niet veel op. Toen viel z`n blik op de lucht. Deze waren al een beetje in de avond tinten. Een glimlach verscheen op z`n gezicht. Eindelijk zou het weer donker worden. Een dag vol zon was niets voor hem.
Hij keek weer rond en klemde z`n tong tussen z`n tanden. Een klein pijnelijk gevoel kwam hem tegemoet toen hij eventjes beet. Hij keek wat pijnelijk maar vergat het weer. Een rustige blik viel uit z`n ogen en keken het meisje weer aan. Ze had iets apparts wat? dat wist hij niet..

Lianna zag geschrokken dat de jongen haar nu ook aanstaarde. Zou hij iets van lan zijn? Blozend wende Lianna snel haar blik weer af naar de grond en probeerde dit met veel moete vol te houden. Ze voelde zijn ogen naar haar staren.
"Laat me afsjeblieft met rust", dacht ze wanhopig.
Maar dat deed hij niet. Opgevend keek ze hem uiteindelijk weer aan. Staarde in zijn diep rode ogen.
"Rode ogen...", bedacht ze zich ineens.
Zou hij ook vampier zijn? Nee...dat kon niet waar zijn.

Het geluid van z`n oordopjes ging nog steeds zacht door z`n oren. Z`n ogen keken die van haar aan. Rood? dacht hij verbaast. Hij wende z`n blik naar de grond en dacht na. Zou het waar zijn, dat ik niet de enige ben? Dacht hij op z`n lip bijtend. Z`n blik ging weer naar haar toe en onderzochten haar grondig. Donker rode ogen bleven haar eventjes aanstaren. Hij kwam weer bij zichzelf. Staren schrikken sommige personen van af. Hij sloot even z`n ogen en dachten na.
Inmiddels was de zon achter het gebouw verdwenen en viel er over een groot stuk veel schaduw. Hij stond op en wende z`n blik nog even naar haar. Iets ondernemen zou hij niet durven. Z`n karakter was erg terug getrokken en vertrouwde maar enkele personen...

(XD zo gaat er nooit wat geeuren)
Lianna staarde de jongen nog steeds aan en twijfelde nog steeds over het feit dat hij een vampier zou kunnen zijn. Misschien was ze dan toch niet de enige. Ze zou het fijn vinden als ze eindelijk iemand had om het mee te delen. Doordat ze nooit een lotgenoot had gevonden was ze ook zo ingestort en depresief geworden. Ineens besefte ze zich dat ze hem al een hele tijd aanstaarde en dat hij dat misschien net zo vervelend vond als zijzelf. Snel wend ze haar gezicht weer af en wierp een korte blik op de lucht die al donkerder begon te worden. Opgeluch slaakte ze een depe zucht. Sinds een vampier was hield ze niet meer van de zon zoals vroeger. Het liefst had ze dat het altijd nacht was. Na een tijdje keek Lianna weer naar de jongen en zag dat hij opstond. Zou hij op haar afkomen of net zoals zijzelf zou doen weglopen? Zlf had ze de moed niet om iets te ondernemen. Toch zou het wel slim zijn, aangzien ze dan misschien wel een lotgenoot zou ontmoeten.

( das waar ik onderneem wel wat )

Hij slikte even en liep toen op haar af. Zachtjes en langzaam om haar niet af te schrikken. Een diepe zucht verlate z`n keel. Hij haalde z`n oordopjes uit z`n oren en snoof de geur goed op. Geen mens Ging door z`n gedachtes. Hij was nu al 7 jaar lang een vampier en was er tot nu toe maar 2 tegen gekomen die hetzelfde waren als hij.
Hij zette z`n muziek uit en keek haar aan. Een onschuldige blik verliet z`n ogen. Aangezien ze elkaar net de heletijd hadden zitten te bekijken (xD) Begon hij nu maar een gesprek. Een iets wat schore stem verliet z`n keel dat normaal maar enkele keren voorkwam. ,,Hoi.": Zei hij iets wat twijvelend.

Lianna zag dat hij uiteindelijk toch besloten had op haar af te stappen. Ze slikte en dacht na over wat ze zou zeggen. Hij was nu nog maar een paar stappen van haar verwijderd en ze zag dat hij zijn ooropjes uit zijn oren haalde. Ze zag nu eigenlijk pas hoe bleek zijn huid was. Een glimlach van verukking verscheen op Liann's gezicht. Zou het dan toch waar zijn? Opgelucht hoorde ze dat hij het gesprek begon. Hij had een mooie stem en als ze geen vampier was geweest, zou ze door hem worden bedwelmt.
"Uhmm....Hoi", zei Lianna aarzelend terwijl ze hem van onder haar cappuchion aantaarde.
Weer slikte ze, want ze wist nu echt niet meer wa ze moest zeggen. Moest ze zich voorstellen, of zou hij dat wel doen? Lianna liet een kleine glimlach zien om de pijnlijke stilte een beetje te verbreken. En omdat ze te zenuwachtig was iets anders te doen.

In tegendeel tot Lianna was Sean nu ontspannen. Hij keek nog onschuldig uit z`n ogen. ,,Sean." Zei hij wat kortaf. Maar hij keek uitnodigend. Hij liet z`n ogen vallen op de jongen op de andere bank. Hij had niet erg veel gezegt of gedaan.
Toen keek hij weer naar Lianna. Hij probeerde onder haar chapuchon te kijken. Net zag hij haar ogen maar die waren onder haar chapuchon verdwenen. Hij liet z`n oog vallen op haar hand. Deze was bleek. Hij wist het niet zeker maar ze kon een vampier zijn. Hij deed z`n mond open om wat te zeggen. Een aantal scherpe witte tanden kwamen tevoorschijn. Hij sloot z`n mond weer en keek even naar de grond.

Lianna zag dat Sean een stuk rustiger was dan zijzelf. Op de een of andere manier werd ze hier ook een stuk rustiger van. Ze was nog steeds erg gespannen en voelde zich niet echt op haar gemak. Maar het was al beter dan daarnet.
"Lianna", zei ze kort en ze wierp weer een korte blik op zijn ogen.
Direct daarna keek ze weer naar het tegelpatroon van het plein. Ze voelde hoe hij haar aanstaarde en haar ogen trachtte te vinden, maar deze niet vond door haar cappuchon. Zou hij het weten van haar? Zou hij er ook een zijn? Nieuwschierig keek Lianna hem weer kort aan en zag hoe hij zijn mond opende om iets te zeggen. Geschrokken zag ze zijn hoektanden die nog witter waren dan zijn bleke huid. Het was dus waar. Ze was blij dat ze eindelijk iemand had gevonden. Ze wilde haar hele hart tegen hem uitstorten, maar durfte niet. Bang dat ze hem zou afschrikken, wat bij haar best wel logisch was.
"Ehmm...je bent een....", begon Lianna.
Maar veel verder kwam ze niet. Ze dacht te veel na over zijn reactie erop. Het kon vanalles zijn. Boos, verdrietig. Misschien was het wel helemaal niet zo en had ze het allemaal verbeeld. Lianna zuchtte kort. Boos op haarzelf dat haar leuke oude karakter volledig uit haar verbannen was.

Hij lette niet zo op de 2 vampieren. Zijn ogen stonden strak. Nog steeds wenste hij uit deze gevangenis weg te komen. Hij kneep zijn ogen toe. Na enkele minuten begon hij bitter te kijken. De groepje waar hij zo'n hekel aan had stond voor zijn neus. Het waren mensen. Zuur keek hij recht voor zich uit. De leider die jenzo hette sloeg zijn handen hard tegen te tafel. Verveeld keek hij op. Hij moest even zijn lach inhouden. Jenzo had een groote wond op zijn neus. Ach ja Obaj had hem een dreun gegeven. Hij zuchte. "Heb je je lesje nou nog niet geleerd?" Elke dag kwam hij die groep tegen. Eerst wouden ze Obaj heel graag in de groep. Maar Obaj wilde het niet. Nu zijn ze boos.

Temari liep verveeld de speelplaats op met haar handen in haar zakken en ze deed een pluk haar achter haar oor. Ze keek de speelplaats rond en er was niet zo veel te zien alleen Obaj en 2 andere vampieren die ze niet kendde. Haar blik bleef hangen op het groepje wat voor Obaj's neus stond en ze had toch niks beters te doen. Ze liep richting het groepje en lette even niet op Obaj maar keek naar de "leider" wat ze niet echt een leider vond. "hebben jullie niks beters te doen ofzo???" zei ze op emotieloze stem en ze keek ze aan met een valse blik.

Lianna's aandacht werd getrokken door de persoon die netals zijzelf en Sean alleen zat. Een groepje was voor hem gestaan en z te zien kende de leider van de groep en de jongen elkaar al langer. Lianna negeerde Sean en probeerde het gesprek tussen de twee op te vangen. Het ging over een lesje dat geleerd moest worden.....Ineens zag Lianna de wond op de neus van de leider. Zou die jongen dat gedaan hebben? Lianna wende haar blik kort af en dacht erover na. Toen ze weer terug keek zag ze dat een meisje zich bij het stel gevoegd had. Ze luisterde naar wat ze zei en kon duidelijk merken dat ze voor de jongen opkwam. Lianna zuchtte, zelf zou ze dat nooit gedurft hebben.

Hij keek verbaast op. Hij stond op en keek recht naar het groepje. Een paar van de groep liep naar hem toe. Even zuchtte hij rustig en keek rond of er geen leraren waren. Hij sloeg met zijn vuisten in de buiken van de jongens. Die daarna als hazen wegstoven. Hij wist dat ze gaan klagen naar de leraar wat hem niets kon schelen. Even keek hij bitter naar de jongens die nog voor Temari stonden. De jongens waren spierwit en veroerde zich niet. Hij ging daarna rustig zitten.

Temari zag dat ze spierwit waren en ze grijnsde breed en vals en haar vlijmscherpe hoektanden werden ook iets groter. Ze gooide haar haar naar achter en ze paktte haar pistool uit haar koker om haar been. "op rotten nu!!!" zei ze vals en lichtjes geïrriteerd. Ze hield het pistool op hen gericht en ze was niet bang om te schieten. En ze was ook niet bang voor de leraren of de politie als het moest zoog die ze allemaal leeg.

Hij grijnsde ook. Die jongens lokte het ook uit. Hij zag Jenzo arogant naar hem kijken en riep ook nog. " Ik krijg je nog wel! " Obaj keek verveeld naar hem. Ja ja dacht hij. De jongens verdwenen snel. Ook mensen die nieuwsgierig waren verdwenen snel. Hij keek even een paar strak aan. Wat had hij toch een hekel aan ze.

Temari stoptte haar pistool weg en keek hoe de jongen zich uit de voeten maaktte. "stelletje bange kippen" zei ze droog en ze keek ze nog even na. Daarna ging haar blik naar Obaj en ze glimlachtte lichtjes "hey" zei ze rustig. Ze keek om haar heen en zag een paar mensen nog angstig kijken of smoezen en ze zuchtte diep. Daarna keek ze weer even naar Obaj "waarom doen die jongens zo tegen jou???" vroeg ze rustig.

Ook hij grijnsde en antwoorde daarna. "Ook hallo." Even was het stil. Hij staarde voor zich uit. Na een tijd stelde ze een vraag die hij wel verwacht had. "Ach toen ik nieuw was wouden zo o zo graag dat ik rond hing in hun coole groepje. Pff nee bedankt. Tja omdat ik weiger treiteren ze." Hij grijnsde. Hij vond het een grote grap. Zijn ogen waren strak. Hij had niet zo'n zin om tussen die sukkels rond te hangen. Hij hief zijn schouders op.

Hij keek even naar de grond en hoorde de woorden van Lianna. ,,Vampier?" Zei hij heel zachtjes zodat bijna niemand hem hoorde. Hij slikte even en bleef naar de grond kijken. Hoe zou ze reageren op dit antwoord? Vroeg hij zich af. Hij wist het niet zeker maar het leek erop dat zij er ook een was.
Een diepe zucht verliet z`n keel. Langzaam ging hij met z`n tong langs z`n tanden. Deze voelde glad aan. Hij knipperde even met z`n ogen en hoorde toen een groepje praten. Z`n ogen keken ernaar toe en zagen een groepje. Met een leider met een wond op z`n neus. Hij moest even z`n lach inhouden maar richtte zich daarna op Lianna en haar antwoord.

Temari keek naar Obaj en hoordde hem hallo terug zeggen en ze keek even nieuwsgierig rond en haar ogen bleven weer even op de jongen en het meisje hangen. Ze wist altijd of iemand een vampier was of niet dat was zo makkelijk. Als ze de geur van mensenbloed niet ruiktte waren het vampieren of andere wezens. Ze keek weer even naar Obaj en hoordde zijn antwoord "hoezo zielig.... als ze het weer doen roep dan even dan gebruik ik ze wel als maaltijd" zei ze droog en ze keek hem even aan.

Lianna had verbaastgekeken naar de groep die ruzie met elkaar had. Een meisje trok ineens een pistool, Lianna slikte. Zalf zou ze er niet dood aan gaan, maar toch het was een gevaarlijk ding. Zeker met mensen in de buurt. Toen ze zag dat het groepje weg was gevlucht richtte ze zich weer tot Sean.
"Ehm...Echt??", zei ze verbaasd met een vrolijke stem.
Ze kon niet geloven dat ze nu eindelijk een tweede vampier had ontmoet. Ze vroeg zich af of er op deze school nog meer vampieren zouden rondlopen. Misschien wel, dan was ze eindelijk niet meer alleen. Een keine glimlach verscheen op Lianna's gezicht bij de gedachtte.
"Ga je dan ook ehm....En vind je dat niet erg??", floepte Lianna er ineens uit.
'Stommerd', bedacht ze bij zichzelf.

Hij keek op toen ze wat vrolijker reageerde. ,,Ach.. Het wend. De eerste paar jaar was tsja... Ik accepteerde het niet. Ik ben het nu al zeven jaar en accepteer het. Het wend vanzelf..." Z`n ogen keken het schoolplein rond maar kwamen uiteindelijk weer uit bij Lianna. ,,Ik had er wel een hekel aan. Eerst dacht ik dat ik de enige was." Zei hij wat langzamer en zachtjes. Z`n oordopjes zaten in z`n hand en speelde nogsteeds muziek af. Een zucht verliet z`n neus en hij dacht terug aan de tijd zonder steun en vol leiden...

(inspiloos I`m sorry )

Lianna knikte langzaam. Haar gezicht kreeg een verdrietige uitdrukking. Snel wende ze haar blik af, zodat het niet opviel voor Sean. Ze zuchtte en staarde weer naar het tegelpatroon onder haar. Ineens flitste al haar herinneringen aan de tijd voor ze hier was. Het alleenzitten. Het huilen op haar kamer. Lianna slikte kort. Eigenlijk was die tijd nog steeds niet voorbij. Nog steeds was ze depresief en kon ze het vampierleven niet accepteren.
"Ben je niet boos dat je vampier bent?", vroeg Lianna zachtjes.