Op zoek naar Damien?

Hakuren liep over de speelplaats en keek rond. Waar kon Damien eigenlijk zijn. Zijn ogen gingen links en rechts en hij zag hem nergens. Hakuren klom een rek op en ging daar op zitten. Hij keek rond maar nergens was hij te bekennen. "Damien!" riep hij even maar veel nut dacht hij dat het niet had. Zijn ogen sloten zich even en hij keek nogmaals rond. Daarna sprong hij van het rek af en ging liep hij verder op zoek naar Damien.

Damien stond op het dak ven het schoolgebouw en hoorde iemand roepen. Hij sprong naar een ander dak en keek naar beneden naar Hakuren. Hij volgde hem via de daken en sprong daarna voor hem neer op de grond. "Je riep?"vroeg hij aan hem en hij kruiste zijn armen over elkaar. De schaduw hong weer om zijn hoofd waardoor zijn ogen niet zichtbaar waren,overal waar hij ging hong de schaduw wel om hem heen.

Hakuren keek op toen Damien ineens voor hem stond. Hij glimlachte lichtjes. "Ja dat deed ik inderdaad.." zei hij. Daarna werd zijn blik even serieus. "Ik wilde ook aan jou mijn excuses aanbieden. Ik had nooit zo mogen reageren..." zei hij kalm en keek Damien aan. "Maar daarvoor kwam ik eigenlijk niet...." zei hij. "Ik heb met Nuala gesproken en ze zei dat ik haar mee kon helpen met het terug vinden van haar herrineringen..." zei hij. "Maar dan moet ik wel met jou samen werken..." zei hij. "Ik wilde vragen of je het daar mee eens was..." voegde hij er aan toe. Zijn stem was kalm en er sierde een glimlach op zijn gezicht.

"Zolang je maar niets fout doet bij Serane,zijn je excuses aanvaard. Ik help zelf met het geheugenverlies probleem van haar,maar een extra manschap zal voor iedereen wel het beste zijn"zei hij kelm tegen de jongen die hier voor hem stond. "Ik had mijn zwaard niet mogen trekken Hakuren,daar excuseer ik mij voor"zei hij met een uiterst kalm gezicht. Zijn bloed kon hem niets schelen,hij rook het,maar negeerde het. Als hij deze jongen beet dan had hij al zeker twee zussen tegen zich.

Hakuren knikte. "Met Serane zal ik niets fouts doen...daar kun je op aan. En ook niet met Nuala..." zei hij en glimlachte. Hij knikte op de woorden die er na volgde. "Je zwaard trekken had je juist wel moeten doen..." zei hij. "Je bent verliefd op haar en dat je je zwaard trok is alleen maar een bevestiging. Je wilt haar beschermen en dat begrijp ik." zei hij en kinkte even kalm. Er ston een glimlach op zijn gezicht en hij keek naar Damien.

"Ik had moeten weten dat je haar geen pijn zou kunnen doen,maar ik had mijn beheersing ook niet mogen verliezen Hakuren. Maar ik ben blij dat je mee helpt zoeken naar haar verleden,ik weet dat ik haar kan helpen met mijn kennis over haar en over zowat alles. Maar een man als jou kon ik niet misse in de zoektocht naar haar verleden"zei hij tegen haar. Hij keek hem even aan en een kalme lach stond op zijn gezicht,de jongen voor zich had hartstocht,en hij had moed om hem te roepen. Maar het beste vond hij nog dat Hakuren hun wou helpen.

Hakuren knikte. Hij had ergens wel gelijk. "Toch was ik daar in alle staten..." zei hij en zuchtte even. "Maar laten we dat maar zo snel mogelijk vergeten. Ik voel me nu stukken beter." zei hij. "Ik heb overigens onderzoek gedaan naar mogelijke manieren die haar herrineringen terug kunnen halen..." zei hij. Uit zijn tas haalde hij een boek en opende het op de plek waar een memobriefje zat. Hij las even over de regels en keek toen Damien aan. "Mogelijke manieren om geheugen terug te krijgen zijn: bij het horen van bepaalde uitroepingen, het terug gaan naar de plek waar de herrinering verloren is en het zien van foto's of beelden van de verloren herrineringen..." las hij hardop voor uit het boek. "En bij het laatste kan ik misschien helpen.." zei hij.

"En hoe kan jij daar in helpen"zei hij met een serieuze stem. Damien zijn houding was weer strak en serieus,geen greintje blijheid was meer te zien. "Ze heeft soms herineringen,maar die zijn heel vaag,hoe wil jij foto's of beelden van herrineringen terug halen,als ze het zichzelf heel vaan herrinert"vroeg hij aan hem en kruiste zijn armen weer over hem. De schaduw was ook weer gevallen over zijn hoofd. Damien wachte af en keek Hakuren aan.

Hakuren glimlachte en had de reactie verwacht. "Daarom moet ik de dingen die ze vaag herrinerd ook hebben. In onze bibliotheek zit een heel krantenarchief. Ik durf te wedden dat daar wel iets tussen zit wat ons verder kan helpen..." zei hij en knikte. Hij keek naar hem. "Ik hoef alleen een paar details te hebben. En dan met name wat ze zag toen ze weer wakker werd..." zei hij en keek hem aan. "Als ze dat weet te vertellen, dan kan ik misschien er verder mee komen..." zei hij en keek hem aan.

"Misschien,maar hoop er niet te veel op. Ik trek binnenkort naar de plek waar ze lag. Sinds ik die dromen heb gehad,voel ik dat er iets is dat ik over het hoofd zie,van mijn eigen herrineringen,alsof ik ze allemaal kwijt ben geraakt allesins die van exact tien jaar geleden"zei hij tegen hem op een uiterst serieuze toon. Even streek hij zijn haar uit de weg,waardoor die bloed rode ogen hem aanstaarde met een doordringende blik.

Hakuren keek hem aan. "Alles kan er aan bij dragen. En ik ben bereid mijn energie er in te steken..." zei hij vastberaden. "Weet je misschien wat ze nog van wat ze heeft gezien toen ze wakker werd?" zei hij en haalde een noteblokje en een pen tevoorschijn. Hij keek hem even aan. Hij keek even om en daarna naar Damien. "Als je niets weet ga ik wel naar Nuala. Die weet het waarschijnlijk wel..." zei hij met een vriendelijke stem.

Damien keek hem aan en ergens wekte de toon in zijn stem jaloezie bij hem op. "Ze zag allemaal lijken"zei hij tegen hem en keek dan even naar de grond. Hij sloot zijn ogen en zag zijn droom weer voor zich,allemaal mannen liepen op haar af,en voor hij het wist had ze ze allemaal vermoord,maar dan viel ze neer. Hij opende zijn ogen weer en keek hem aan. "Sorry kmoet gaan"zei hij tegen hem. Hij sprong het dak weer op en verdween weer.