Nieuw, wat nu?

Nieuwschierig liep Dylethe rond met haar 2 boeken in haar handen. Een internaat hadden haar ouders haar naartoe gestuurd. Na een hoop geruzie kregen haar ouders weer eens gelijk en ze moest er naartoe. Nu was het moment aangebroken. Ze was nu op het internaat en zou haar slaapzaal moeten zoeken. Erg zin had ze niet dus slenterde ze maar wat door de gangen. Haar ogen spitste alle hoeken af. Ondertussen gleed de rugtas van haar schouder. Deze gooide ze er met een hand er weer op. Daarna hielt ze deze weer onder de twee boeken. Haar favo lees boeken had ze hiernaar toe genomen. Lezen was sowieso een ding dat haar bezig hielt. Ze hielt vooral van fantasie boeken en informatieve. Haar ogen spitste de gangen rond. Er was nog niemand te bekennen.
Dylethe had anders verwacht. Ze liet haar ogen naar de grond zakken en volgde haar eigen voetstappen. Deze slenterde langzaam over de grond heen. Toen viel haar blik op een van haar boeken. Deze nam ze voorzich en begon geintreseerd de achterkant te lezen. Een rustige adem haling verliet haar neus terwijl ze de achterkant voor de 3e keer las. Ze stond stil en bedacht zich dat ze maar alvast aan het verhaal zou beginnen. Ze sloeg het boek open en sloeg de eerste bladzijde om. Haar ogen gingen langs de letters. Ze las vanzichzelf erg snel en had de eerste bladzijde in 25 seconde afgelezen. Ze sloeg de bladzijde om en begon de volgende pagina te lezen. Ze zette haar passen ondertussen verder en lette alleen nog op haar boek.

Met langzame passen liep Shumi door de gang. Haar versleten, zwarte schoudertas hing op haar schouder. Ze zag iemand anders door de gang lopen. Ze had zin om veel sneller te lopen. Wat dééd ze hier eigenlijk, vroeg ze zich af.
Maar ze voelde zich niet op haar gemak bij alle vampiers. Ze was liever onder de mensen, daar voelde ze zich nog redelijk normaal. Ookal was ze dat niet dan.
Shumi streek met haar hand door haar haar. Eigenlijk was dat volslagen nutteloos in haar ogen, en kon ze wel heel wat beters met haar tijd doen. Maar ze verveelde zich een ongeluk, en zocht iets waardoor ze een beetje tijd kon doden.
Natuurlijk had ze nog een hele collectie lege, witte doeken op haar kleine kamertje staan en ze had een miljoenenvoorraad aan verf, maar ze had geen zin om te schilderen.
Ze had alle muren van haar kamer, de velle kleuren gegeven en het houten bed helemaal zwart geverfd. Een klein veegje zat nog op haar wang.
Haar kamer was op de benedenverdieping, ze had van haar geld een kamer kunnen huren, wat de meeste mensen en vampiers hier niet konden betalen.
Een paar meter voor ze het meisje passeerde, haalde ze een keer diep adem, maar blies het niet uit. Ze liet het in haar longen, voor het geval ze straks moest gaan praten.

Ze hoorde de voetstappen achter zich. Pas later realiseerde dat het wel eens iemand kon zijn. Ze hielt haar hand op haar boek en draaide zich om. Ze zag een meisje die ongeveer haar leeftijd was. Ze keek haar zwijgend en doordringend aan. Haar ogen gingen van haar boek naar het meisje. ,,Heeii" Zei ze kort af. Veel zin om nieuwe mensen ( ??) Te ontmoeten had ze niet. Maar vrienden kon ze wel gebruiken.
Haar ogen bekeken het meisje. Ze zag er volkomen normaal uit. Het enige wat Dylethe opviel was de versleten zwarte tas op haar schouder. Haar ogen inspecteerde haar verder en gingen toen weer naar haar gezicht. Ze bleef nog eventjes staren. ,,Dylethe." Zei ze kort af. Het meisje zag er aardig uit en leek niets kwaad te willen doen. Haar ogen zakte weer naar haar boek en weer leesde ze stiekem weer een paar zinnen.
Toen ze de bladzij afgelezen had vouwde ze het hoekje om en klapte het boek dicht. Ze bleef wachten op het antwoord van het meisje. Zonder enige emotie bleef ze haar aankijken.

Ze keek naar het meisje, die haar hand uitstak. "H-hoi" zei ze, "Ik ben -kuch- Shumi."
Ze aarzelde even of ze de hand zou aannemen. Haar hand was natuurlijk ijskoud in haar opzicht.
Ze kuchte nog een keer, dat deed ze enkel om een beetje meer menselijker te lijken. "Welk boek lees je?" vroeg ze geïnterresseerd.
Ze kende het boek en had het zelf al heel vaak gelezen, maar dat liet ze niet merken. Ze keek haar aan.

Ze boog zich weer over haar boek heen. ,,Something is fantasy" Zei ze kort en maakte een schuifende beweging met haar hand over een van de twee boeken. Ze keek Shumi weer aan. ,,Uhm.. Weet jij misschien waar kamer 63 is? Ik moet me spullen naar m`n slaapzaal brengen. " Ze voelde een van de twee zware tassen aan haar schouders trekken dus deze liet ze op de grond vallen. Niet hard maar ook niet zacht. Gewoon neer laten ploffen. Een korte zucht verliet haar mond. De regelmatige adem haling ging weer normaal. Haar ogen weken af naar Shumi. ,,Waar is jou kamer?" Vroeg ze vriendelijk.

Ze had nog meer dan genoeg zuurstof. "Kamer 63?" vroeg ze. "Dat is daar"
Ze wees op de deur aan het einde van de gang. "Mijn kamer is beneden, ik heb een privékamer."
Ze keek naar de zware tassen. "Moet ik helpen?" vroeg ze.



~ ik ben weg, aankleden XD en cakejes maken ~

Ze glimlachte vriendelijk. ,,Als het kan." Haar ogen vielen op een van de twee tassen en ze pakte hem beet. Deze gooide ze over haar schouder en keek naar het einde van de gang. ,,Een eigen privekamer? Gaaf!" Zei ze zachtjes. Enkele voetstappen gingen richting de kamer.
Het voelde alsof ze nu een vriendin gemaakt had. Ze hoopte dat ze goede vriendinnen werd met Shumi. Ze daaide zich om om te kijken of ze gevolgt werd.

(sorry inspiloos)

"Ja, maar het is wel erg alleen hoor." zei ze. Ze zag het nummer boven de deur. Er stond 126. "Huh?" zei ze, "Ik dacht dat het hier was." Ze haalde heel voorzichtig adem. Gelukkig had Delethe parfum op, zodat ze haast geen mens rook.
Ze haalde een plattegrond uit haar broekzak. "Hé kijk," zei ze, "Jouw kamer is tegenover de mijne!"
Ze glimlachte naar Delethe. "Kom je mee?", zonder antwoord begon ze naar het einde van de gang te lopen, waar ze naar beneden moesten. De ingang was aan de andere kant van de privé kamers, dat maakte het echt een beetje privé.
Even later waren ze er. Ze zag het opschrift boven de deur, '63'. "Kom je straks mee naar mijn kamer?" zei ze, en zette de tas neer op het bed.

Ze glimlachte vrolijk. ,,Wat leuk." Ze ze enthousiast toen ze hoorde dat ze tegen over Shumi sliep. Waarschijnelijk deelde zij wel een kamer maar dat maakte haar niet uit. Toen ze in de kamer waren was er nog niemand te bekennen dus ook nog geen kamergenoot. Ze liet haar spullen op haar bed ploffen.
,,Oke is goed." Zei ze zuchtend nog met een rood hoofd van het tillen. Ze draaide zich om en samen liepen ze naar de kamer van Shumi.

( Dit is het slot, ik weet het erg kort)