Het huisje van Milla

Milla knikte. "Tuurlijk" zei ze en glimlachtte. Ze keek even rond en dan naar hem. "Daar is de badkamer voor als je je even wil opfrissen" zei ze en liep dan har kamer in. "Als je me nodig hebt zit ik hier" zei ze en ging even later op haar bed zitten.

"Okee is goed"zei hij tegen haar. Dan liep hij zijn kamer in en opende de kleerkast. Hij nam er al zeker een wapen uit,een pistool met zilverenkogels beter gezegd. Hij wikkelde dat in een shirt en legde het dan in de kast. Dan legde hij daar zijn kleren op en legde ook een wapen in zijn kussensloop ook een geweer. Zijn dolk plaatste hij weer op zijn arm in de houder daar. En zijn grote zwaard dat hong hij in zijn schede rond zijn zij. Dan stopte hij nog enkele dolken onder zijn broekspijpen,en dan was hij klaar voor die vampieren. En nog steeds had hij zelf niet door wat hij was.

Milla had nog steeds niets door en bleef op het bed liggen. Ze keek kort naar de foto op haar kast en zuchtte even. Ze sloot kort haar ogen en stond dan weer op. Ze ging aan het raam staan en keek naar buiten..

Zero keek naar zijn kamer en sloot de kast goed af zodat niemand maar dan ook echt niemand erin kon. Hij hield de dolken van zijn benen er wel af,anders viel het veel te veel op. Een zwaard en een dolk moest genoeg zijn voor beiden nichtjes. Hij legde zich dan even neer op het bed en staarde wat naar het plafond.

Milla staarde naar buiten en keek naar wat mensen. Ze dacht even na over haar familie maar ze wist niet veel om over na te denken. Ze keek even naar de deur en dan weer naar buiten. Waar zouden die twee ook zitten?

Zero schoot omhoog toen hij wat hoorde waardoor hj uit het bed viel en met zijn gezicht op de grond donderde. Hij stond op en wreef even pijnlijk over zijn gezicht. "Nou,de kamer is gelijk in gewend"zei hij merendeels tegen zichzelf. Hij ging aan het raam staan en keek naar buiten,hij keek uit op een bos,niet zo groot maar al zeker niet klein.

Milla hoorde opeens wat en stond op. Ze klopte op de deur en wachtte af. "Zero?" vroeg ze terwijl ze wachtte. "Is er iets gebeurd? Ik hoorde wat" zei ze en wachtte af. Ze wilde ook niet onbeleeft zijn en gewoon binnenlopen dus wachtte ze op een antwoord.

Zero liep naar de deur en opende die dan ook. "Ik was uit het bed gedonderd,niets ergs hoor"zei hij droog tegen haar. Hij keek haar met een grijnsje aan en keek dan wat rond. Zijn kaak deed aardig wat pijn,aangezien hij recht daarop was gevallen. "Dus waar zijn die twee eigenlijk"vroeg hij aan haar en keek dan even naar de grond.

Milla keek hem aan en grinnikte even. "Heb je pijn? Ik heb geleerd mensen te verzorgen" zei ze en glimlachtte. Ze had Yafuri ook verzorgt en die was aardig opgeknapt. Ze hoorde de vraag en keek hem aan. "Geen idee, ik denk wat jagen ofzo" zei ze en glimlachtte even.

"Nee,ik heb geen pijn"zei hij tegen haar. "Maar toch bedankt." Hij rekte zich even uit en zette zich dan neer op het bed. Hij keek haar aan en knikte dan even. "Ach,die dagen wel weer op"zei hij tegen haar en streek even over zijn kaak.

Milla keek hem aan en grijnsde even. "Echt niet? Je kaak ziet er wat dikker uit" zei ze en keek even. Ze keek even naar buiten en dan naar hem. "Ik hoop het, ik verschiet er niets van als ze weer gewond raken of in de nesten raken" zei ze en zuchtte kort.

"Ik heb echt geen pijn"zei hij tegen haar. Hij stond weer op en rekte zich even uit en wandelde even door de kamer heen. "Maar vertel is,waarom ben je weg gelopen van huis"vroeg hij aan haar en knielde dan even neer en legde zijn hand op zijn schoen om er vuil vanaf te vegen. Zero was een jongen die zich bekommerde om veel. Hij was allesins heel adel.

Milla keek hem aan en haalde haar schouders op. "Vader heeft me eruit gegooit omdat ik wat moorde" zei ze en grijnsde even. "Hij heeft Ella er ook uit gegooit dus" zei ze en keek hem aan. "Ik dacht dat je dat wel wist" zei ze rustig.

"Ik wist veel waarom dat je er bent uit gegooit,maar de reden was me nooit gezegd Milla"zei hij tegen haar. Hij keek haar even aan en grijnsde kort. Het was donker buiten en in de kamer zelf ook nu. Het enige wat je echt kon zien was hij,met zijn witte kleren. En de zilveren ringetjes in zijn oorschelp glinsterde.

Milla keek hem aan en zag dat het donkerder werd. Haar ogen lichtten op in het donker en ze keek hem aan. "Achja" zei ze en keek even rond. Ze snoof even en rook iets. Het leek net wel...Zilver!

Zijn grijze ogen glansden in het donker. Hij wist dat ze het kon ruiken en keek haar dan even met een grijns aan. Maar de grijns was nog vriendelijk naar haar haar toegericht,hij moest hier niets van laten merken aan haar. Hij snoof even en de geur van zilver drong tot diep in hem door.

Milla keek hem aan en snoof. De geur prikte in haar neus en ze zette een stap achteruit. "Waarom ruik ik zilver Zero?" vroeg ze en keek hem aan. Ze hield haar neus even dicht. Ze haatte de geur van zilver..

"Misschien ruik je de ringetjes in mijn oor die zijn van 100% zilver"zei hij tegen haar en keek dan even naar de grond waardoor zijn oor zichtbaar werd met de ringetjes erin. Hij geeuwde even en kon als het wou haar nu neerknallen. Maaar iets hield hem nog even op om haar kapot te maken. Tuurlijk als hij het nu deed,dan zou Ella denken dat haar zus gaan jagen is.

Milla keek hem aan en snoof. "Ik ruik een grotere bron" zei ze en keek hem aan. "Wat verberg je Zero?" vroeg ze en ging voor hem staan. Ze keek hem doordringend aan en wachtte. Ze rook wel meer dan alleen die ringetjes.

Zero keek haar aan en snoof even. Hij liep naar zijn kussen en taste in de kussensloop. Dan haalde hij daar een zilver wapen uit. "Ik neem mijn voorzorgen hier,met al die vampieren hier weetje maar nooit waneer je dit nodig kunt hebben"zei hij tegen haar. En nog steeds zonder idee dat hij net zo was als hun. Dan nog hij moorde vampiers uit,al heel lang,maakte niets uit of hij er ook één was of niet.

Milla keek hem aan en snoof. "Als je op me richt dan vermoord ik je wel" siste ze naar hem en bleef staan. Haar tanden werden zichtbaar en haar ogen flitsten kort op. "Het maakt me niets uit dat je mijn neef bent" siste ze en keek hem strak aan.

"Ik zou maar uitkijken Milla. Een kogel van dit in je lijf en je sterft gelijk. Dit is sterker dan het meeste zilver dat jij al gezien hebt. Maar ik zeg dit is uit voorzorgsmaatregelen dus ik richt het niet op jou"zei hij tegen haar en hij stopte het weer weg in de kussen sloop. "Denkje nu echt dat ik het zou richten op mijn bloed eigen nicht"zei hij tegen haar.

Milla keek hem aan en vertrouwde het toch niet zo. "Je waagt het niet" zei ze iets rustiger en snoof. "Dat kan je ja maar als je dat doet..." begon ze en zweeg. Ze schudde haar hoofd en liep de kamer uit. Ze liep naar beneden en plofte op de bank.

Zero keek haar na en schudde zijn hoofd even. Opeens kreeg hij een lichte hoofdpijn maar negeerder die. Hij liep dan zijn kamer uit en zocht naar een sleutel die hij ook vond. Hij deed de deur op slot en stak de sleutel in zijn zak. Dan liep hij de trap af en keek haar aan. "Je moet me nu wel kennen dat ik niet richt op familie,maar je weet wat er met mijn ouders is gebeurd,ze zijn vermoord door een volbloed vampier,daarom wantrouw ik ze"zei hij.

Milla keek op en zweeg even. "Nou en" zei ze alsof het haar niet interesseerde. Ze keek even naar buiten en dan naar hem. Ze stond op en liep naar hem toe. Ze liet een litteken op haar buik zien en je zag duidelijk dat die weer opengesprongen was. "Deze wond is door zo'n kogel, denk je dat ik het fijn vind als dat in mijn huis ligt?" vroeg ze en zuchtte even.