Het huis van Zelman

Zelman liep rustig met de kleine Melody aan zijn hand naar zijn huis toe. Hij liep het pad op naar de voordeur. Voor hen was een gigantisch huis te zien waarvan je kon zien dat het een hoop kamers bezat. Zelman liep naar de voordeur toe en deed deze rustig open. Hij keek even om naar Melody en daarna naar de lucht. Het was al wat donkerder en hij zuchtte eens diep. Vervolgens liep hij het huis binnen en hij hing zijn vest aan de kapstok en hij legde zijn muts op het plankje dat er boven zat. Daarna liep hij de woonkamer in die drie banken had en ook een gigantische breedbeeld tv. Zelman zuchtte eens diep, nu pas besefte hij dat hij veel teveel verwend werd door zijn ouders. Hij richtte zijn blik dan op Melody en glimlachtte even lichtjes naar haar. ''Ga maar tv kijken ofzo, of wil je al slapen?'' vroeg hij met een licht grijnsje aan haar en ineens begon zijn mobiel te trillen. ''Momentje..'' zei hij tegen Melody en hij liep de keuken in terwijl hij zijn mobiel tegen zijn oor hield en 'met Zelman' had gezegt.

Melody liep naar binnen en keek rond. Ze kroop op de bank en ging op de leuning zitten. Ze giechelde even en keek rond. Ze hoorde het gesprek een beetje maarja. Ze zette de tv aan en zapte de hele tijd door op dat knopje te drukken. Ze keek er verveeld naar. De moeder van Zelman belde hem. "Zelman? Is Melody misschien bij jou want ze is weggelopen" zei ze en wachtte rustig af.

Zelman sloot de deur van de keuken achter zich zodat er niets van zijn gesprek te horen was en hij ging tegen het aanrecht staan. Hij hoorde dan de stem van zijn moeder en hij zuchtte eens diep. Ook dat nog.. ''Ja Melody is hier, ze is weg gelopen van thuis..'' antwoorde hij droog en hij keek dan ook voor kort de keuken rond terwijl hij op antwoord wachtte. ''Moet ik trouwens nu op m'n nichtje blijven passen ofzo?'' vroeg hij vervolgens.

Melody keek even en begon op de bank te springen. Ze keek terwijl naar de tv en bleef springen. Daarna begon ze van bank naar bank te springen. De moeder van Zelman zuchtte opgelucht. "Gelukkig is ze veilig en ze is je nichtje niet, haar ouders zijn vrienden van ons" zei ze. "Maar ik moet verder liefje" zei ze snel en legde af.

Zelman luisterde zwijgend naar haar maar zijn ogen werden groot toen hij pas echt besefte wat zijn moeder zonet had gezegt. ''Wat?!'' riep hij geirriteerd maar hij hoorde toen dat zijn moeder al had opgehangen. Zelman klapte zijn mobiel dicht en deed deze terug in zijn broekzak. ''Dat meent ze niet serieus..'' zei hij met grote ogen en hij beet even op zijn kiezen. Daarna draaide hij zich om en hij haalde diep adem. Nou moest hij dit zeker ook nog uitleggen aan Melody. Hij liep dan ook de keuken uit en hij keek naar Melody. Hij vond het niet zo erg dat ze op de bank had gesprongen, dan had ze teminste niet op hem gelet. ''Melody ga even rustig zitten ik moet je wat vertellen..'' zei Zelman moeizaam en hij glimlachtte even flauwtjes naar haar waarna hij naar een bank toeliep en erop ging zitten. Of nouja hij lag er eigenlijk half op.

Melody keek op en giechelde. "Zelman!" gilde ze en bleef springen. Ze sprong een keer hoog en plofte neer. Ze keek hem aan en kroop naar hem toe en ging op zijn schoot zitten. "Jaa? Wat ga je vertellen," zei ze met haar lieve stemmetje. Ze knipperde met haar oogjes en keek hem met schuin hoofdje aan.

Zelman keek naar haar en hij zag dat ze bij hem op schoot kwam zitten. Hij zuchtte eens diep, dit ging moeilijker worden dan hij eigenlijk had verwacht. ''Luister Melody, We zijn geen famillie. We zijn gewoon kennissen, m'n moeder vertelde me dat net aan de telefoon..'' zei Zelman rustig en hij keek haar dan ook serieus aan. Hij wist niet hoe ze er op ging reageren, maar als ze hier alsnog wou blijven dan vond hij dat opzich eigenlijk niet erg. Er waren genoeg kamers dus er was genoeg plek voor twee mensen. Al vroeg hij zich wel af of haar ouders haar niet zouden ophalen.

Melody keek hem aan. "Oh oke" zei ze maar. Wat maakte haar dat uit? Hij was zo leuk! Ze wilde voor altijd bij hem blijven. "Ik wil toch bij je blijven" giechelde ze en begon hem te knuffelen. Ze sloot kort haar ogen en rolde van hem af. Met een bonk kwam ze op de grond. "Auw" zei ze droog en sprong recht. Ze keek rond en dan naar Zelman.

Zelman hoorde haar antwoord, dat antwoord had hij eerlijk gezegt niet verwacht maar het was beter dan dat ze ging huilen ofzo. Hij hoorde toen haar volgende woorden en hij slikte even. ''Oke dan..'' zei hij en hij werd vervolgens weer geknuffelt door haar. Hij beet even op zijn kiezen en snoof. Ik ga nog eerder dood aan dat geknuffel van haar dan aan een zilveren kogel.. Dacht hij met een zucht en hij sloot dan ook voor kort zijn ogen. Ineens voelde hij hoe ze van hem afrolde en hij keek op. Ze stond al weer op dus hij zei er verder niets over. ''Ga maar een kamer zoeken, je moet namelijk straks wel iets hebben als je gaat slapen'' zei hij rustig en hij knikte richting de trap.

Melody keek hem aan en grinniket. "Keej" zei ze droog en kroop de trap op. Trapje voor trapje ging ze erop. Ze keek rond en rende de hele tijd de gang over en deed de deuren steeds open. Toen ze bij de kamer van Zelman kwam grinnikte ze. Ze rende naar binnen en sprong op het bed. Ze wilde niet alleen slapen, dat was toch veel te eng?

Zelman keek haar naar en zelf liep hij naar de keuken. Hij pakte een blikje fris uit de koelkast en hij opende deze. Hij dronk er wat van en hij liep terug naar de woonkamer en hij keek rustig wat tv. Na een tijdje was zijn blikje leeg en hij wist eigenlijk niks meer te doen. Op tv was er ook niks bizonders meer te doen en het was al helemaal donker buiten. Hij stond op en hij zette het lege blikje op de tafel die bij de banken stond. Hij liep vervolgens naar boven en hij zag de deur van zijn kamer open staan. ''nee he..'' zei hij vermoeid en hij liep naar zijn kamer toe. Hij liep naar binnen en ja hoor Melody was er ook. ''Melody heb je al een kamer gevonden?'' vroeg hij aan haar, maar hij had zo'n vermoeden dat ze haar keuze al duidelijk had gemaakt. Zijn bed was dan ook een twee persoons bed en dus lekker groot dus misschien wou ze daarom deze kamer wel. Maar Zelman had nog een kamer die over zo'n bed beschikte maar misschien had ze die nog niet gezien.

Melody keek op en giechelde. "Zelmaan!" riep ze vrolijk en plofte neer. "Ja ik wil heir bij jou slapen" giechelde ze en keek hem lief aan. Ze was bang alleen te slapen en ze sliep ook vaak bij haar ouders. Ze keek hem aan en hoopte zo dat het mocht. Ze bleef op het bed zitten en wachtte stil af.

Zelman keek haar droog aan toen hij haar woorden hoorde. In zijn gedachten zag hij zichzelf flauwvallen en op dit moment leek hem dat best een goed idee. Hij zuchtte dan ook eens diep en hij keek Melody weer aan. ''Luister Melody het lijkt me beter dat je op een andere kamer gaat slapen..'' zei hij en hij liep naar haar toe. Hij tilde haar op en liep met haar in zijn armen naar een andere kamer toe. Hij opende de deur er van en liep naar binnen. Het was een rustige kamer met mooi rode bekleding en er stond een mooi groot twee persoons bed in. Er lagen ook heel wat zachtte kussens op het bed en er waren twee ramen waar je vanaf het bed door kon kijken als je lag. ''Dit is ook een leuke kamer.. en prima voor jou..'' zei hij rustig tegen Melody.

Melody keek op toen hij haar optilde en keek naar de kamer. Hij was inderdaad mooi en leuk maar ze was bang alleen. Ze keek er stil naar en sprong vanuit zijn armen op het bed. "Maar ik wil bij jou slapen" zei ze en trok een pruillipje. Ze sprong wat op het bed en keek hem aan. Hopen dat het toch zou mogen.

Zelman zuchtte diep. ''probeer eerst maar hier te slapen oke?'' zei hij rustig tegen haar. ''Trouwens de badkamer is hier naast, mocht je naar de wc moeten of douchen ofzo'' zei hij rustig en hij liep vervolgens de kamer uit. Hij sloot de deur achter zich en hij liep zijn eigen kamer weer in. Hij besloot maar naar bed te gaan en hij deed zijn schoenen,shirt en broek uit. Hij had nu alleen nog een short aan en hij ging rustig in zijn bed liggen. Hij had de deken alleen over zijn onder lichaam heen waardoor zijn gespierde bovenlichaam nog zichtbaar was. Hij legde dan zijn handen onder zijn hoofd en hij sloot voor kort zuchtend zijn ogen. Hij ging het waarschijnlijk nog zwaar krijgen met Melody, maar een beetje gezelschap in huis was opzich niet verkeerd.

Melody keek hem na en zweeg. "Ik kan niet douchen" mompelde ze zachtjes en slikte. Ze bleef op het bed zitten en kroop er dan uit. Het was zo eng en ze trilde helemaal. Ze liep haar kamer uit en stopte bij de kamer van Zelman. Ze zag dat hij zijn ogen dichtdeed maar slapen deed hij vast nog niet dus wachtte ze maar.

Zelman opende zijn ogen voor kort en hij had niet door dat Melody voor zijn deur stond. Hij ging dan ook op zijn zij liggen met zijn rug naar de deur toe. Hij sloot zijn ogen daarna weer en hij viel half in slaap. Hij kon dingen nog wel horen of voelen maar hij was al wat slaperig dus leek het net of hij sliep.

Melody liep naar binnen en vond het wel eng maar ze wist dat Zelman er was. Ze kroop snel bij hem in bed en deed het deken zowat voer haar. Ze slikte en kroop opeens dicht tegen Zelman aan.

Zelman zijn ogen schoten ineens open toen hij voetstappen hoorde en kort daarna iets tegen zich aanvoelde. Hij draaide zich om en hij zag dat het Melody was. Hij keek naar haar en hij slikte even. Ze was eigenlijk best schattig maar moest ze nou echt bij hem in bed komen liggen? Hij zuchtte dan ook eens diep en hij hield zijn blik op haar gericht. ''Was je bang?'' vroeg hij rustig aan haar en hij keek dan ook even zijn kamer rond terwijl hij op een antwoord wachtte.

Melody keek op en knikte. "Ik slaap vaak bij mijn ouders, alleen is zo eng" zei ze zachtjes en keek hem aan. Ze keek even rond en dan snel naar hem. "Wie weet zitten er monsters in de kast" zei ze zachtjes en beetje mysterieus. Ze hield het deken dan ook vast voor als er wat eng zou komen ze er meteen onder kon kruipen.

Zelman ging even recht zitten en hij zuchtte weer eens diep. ''We zijn vampieren Melody.. Wij kunnen die enge monster makkelijk verslaan en dus zijn ze eigenlijk helemaal niet eng.'' zei hij rustig tegen haar en hij ging een keer met zijn hand door haar haar en hij legde de deken maar wat meer over haar heen en hij keek vervolgens even naar buiten via het raam. Hij vroeg zich eigenlijk af waarom zijn ouders hadden verzwegen dat Melody en hij gewoon kennissen van elkaar waren.

Melody keek hem aan en zweeg. "Maar ik ben 9" zei ze zachtjes. "Ik kan bijna niets" zei ze zachtjes en voelde hoe hij met zijn hand door haar haar ging. Ze zweeg en keek naar voren. Was het haar fout dan? Ze zuchtte nog eens en keek weer naar het deken. Ze was nog zo jong en ze voelde haar nu eerlijk gezegt zwak en dat wilde ze niet echt zijn.

''Elke vampier is sterk genoeg om een monster aan te kunnen, zelfs jij'' zei Zelman rustig tegen haar en hij grijnsde even lichtjes. Hij zei natuurlijk maar wat, maar als het Melody zou kalmeren dan zou hij gewoon zo door gaan. Hij hoopte dan ook eigenlijk dat ze weer terug ging naar haar eigen kamer maar dat zat er vast weer niet in. Hij zuchtte dan ook eens diep en hij ging weer op zijn rug liggen en hij sloot voor kort zijn ogen.

Melody keek hem aan en schudde haar hoofd. "Niet ik ben te bang" zei ze snel en kroop onder het deken. Ze keek naar het plafond en opeens vielen haar ogen toe. Ze was zo lang onderweg geweest dat ze nu echt moest slapen. Ze sliep even later op haar zij.

Zelman keek naar haar en hij grinnikte even. Die was dus echt niet te overtuigen, ach het zou wel bij het kind zijn horen. Hij merkte dan dat ze al lag te slapen en hij glimlachtte even lichtjes. Eindelijk wat rust en al snel viel hij ookal in slaap. Hij had een rustig slaap, hij droomde dan ook eigenlijk nooit en nachtmerries had hij dus ook niet.