Zero's huis

Zero keek hem aan en legde zijn hand tegen zijn hoofd. "Kenshin,ik moet dit doet,het moet gewoon,eens ik de brief in handen heb en ik zeg ja,ben ik gebonden aan een code"zei hij tegen hem. Hij draaide zich naar hem en legde zijn hand op zijn schouder. "Weet dat ik dit nooit uit eigen weil zou gedaan hebben. Maar vertrek en kom later terug,ik wil niet dat je deze kant van mij ziet Kenshin,dat zou me veel te veel pijn doen,als iemand waarvan ik hem in mijn hart gesloten hebt,de kant die ik niet wil dat ze die zien,te weteb jilen"zei hij tegen hem en keek naar de grond maar zat nog steeds naar gem gedraaid.

Kenshin voelde de hand van Zero tegen zijn hoofd en hij voelde zich weer rood worden. Hij slikte dan ook een keer en hij keek hem voor kort aan. Toch lukte het hem niet om hem op dit moment lang aan te kijken en hij keek dan ook maar weer naar de grond. Hij luisterde naar wat Zero allemaal zei en hij knikte dan even maar wel met tegenzin. ''Ik begrijp het.. Ik ga dan wel even..'' Mompelde Kenshin en hij stond op. Hij deed zijn handen in de zakken van zijn broek en hij liep de kamer uit. Hij liep de trap af en hij zag het meisje zitten. Hij had lichtjes medelijden met haar, waarschijnlijk had ze geen idee van dat haar leven hier zou eindigen. Toch zei Kenshin verder niets tegen haar en hij liep naar de voordeur toe en stapte naar buiten. Hij verdween daarna in de duisternis.

Zero sloot zijn ogen en hoorde wat hij zei. "Beloof me dat je terugkomt"zei hij nog zachtjes tegen hem. Hij stond dan op en vanuit de duisternis zag hij hem verdwijnen. Hij liep zelf ook de kamer uit en zette die vriendelijke glimlach weer op. Hij liep de trap af en liep dan naar Milla. "Hij moest even weg,iets met vrienden ofzo"zei hij en haalde zijn schouders even op. "Dus wat moet je drinken Milla"vroeg hij aan haar,maar zijn ogen ruste op haar buik. Als ze had gegeten dan was het nu al lang verdwenen,ze was toch niet zwanger? Nee dat kon niet,ze had geen een een vriend.

Milla keek de jongen even na en hoorde Zero. "Oh ik hoef niets hoor" zei zen en glimlachtte licht. Ze zag dat hij naar haar buik keek en slikte. Ze wendde kort haar blik af en keek snel rond. Ze keek kort naar haar buik die nog wat pijn deed en dan naar Zero. Ze zweeg en wist niets te zeggen.

"Dus vertel me is,ik weet dat je liegt over je buik,want als je al had gegeten dan was je nu al weer jezel,dan was het al verteert. Dus vertel me wat er gaande is Milla"zei hij tegen haar en hij kruiste zijn armen over elkaar. De blik in zijn ogen was neutraal. Toen stond hij even op en liep naar de deur,hij deed die opslot en wachte even,en haalde dan wat post uit de brievenbus. En dan liep hij ook terug. "Dus vertel maar"

Milla keek op en zweeg. "Nee" zei ze snel en keek hem aan. Ze zuchtte even e voelde een hevige pijn in haar buik. Ze kneep haar handen erop en slikte kort. "Ik zeg het niet, nu niet en nooit neit" zei ze en keek hem aan. Ze zou het niet vertellen aan hem, aan niemand zelfs.

"Komop Milla,enig mens met verstand zou zo zien dat je zwanger bent"zei hij kalm tegen hem. Maar als hij haar nu vermoorde had hij twee zielen op zijn naam staan,en dan was de opdracht uitegvoerd,hij had Milla vermoord en haar baby,maar voor zover hij wist kon haar vader denken dat hij Milla en Ella had vermoord. Hij grijnsde even. "Sinds waneer al"vroeg hij aan haar.

Milla keek hem aan en snoof. "Al erg lang en waag het me aan te raken" siste ze en stond op. Ze stapte achteruit en keek hem aan. Ze voelde dat hij wat van plan was maar wat dat wist ze niet. Ze voelde even een steek en kneep kort haar ogen dicht. Ze keek dan snel naar Zero en wachtte af.

Milla voelde dingen aan dat was hij vergeten. Hij grijnsde even en keek haar aan,dan trok hij zijn wapen en richte het op haar. "Oh Milla,je vertrouwt me veel te snel,ik had beter acteur kunnen worden"zei hij tegen haar en keek haar met een kille grijns aan. Als ze het nu waagde iets te doen haalde hij de trekker over. "Dacht je nu echt dat ik spijt had van wat ik deed,je lijkt echt dom nichtje"zei hij vals.

Milla schrok en stapte achteruit. Ze slikte even en keek hem aan. "Jij" siste ze kwaad en snoof. "Wat wil je van me?!" riep ze kwaad en keek hem strak aan. Haar handen had ze op haar buik liggen. Een deel door de pijn maar ook door bescherming. Ze keek haar neef kwaad aan en wachtte af.

"Wel simpel Milla,je leven. En weetje als ik je nu dood en de baby ook,heb ik twee zielen vermoord en dan blijft je lieftallige zusje leven"zei hij tegen haar en keek haar droog aan. Het wapen had hij op haar schouder gericht,maar hij kon ook direct op haar buik knallen dan zou ze zo inzakken en was hij van de baby vanaf en kon hij haar daarna mollen. Hij wreef even langs zijn kin met zijn andere hand en glimlachte eventjes.

Milla snoof. "Er gaat hier niemand dood en daar zorg ik wel voor" siste ze naar hem en sloeg snel het wapen weg. Ze stapte achteruit en keek hem strak aan. "Waarom zou je ons doden? We zijn je familie" zei ze tegen hem en keek hem aan. Zo herkende ze hem neit echt. Ze keek even naar haar buik die pijn begon te doen en gromde even.

"Ik had een opdracht en ik vervul ze,familie of niet,mijn jagerscode gaat me voor"zei hij tegen haar en hij keek haar even aan. Hij grijnsde en sprong naar haar toe waarbij hij haar bij haar keel vatte en die dicht kneep. "Dus je wilt ook vast wel weten wie me stuurde? Maar ergens heb ik het idee dat je dat al weet"zei hij tegen haar en zijn greep verzwakte maar hij stond zo dat ze hem niet kon trappen,slaan misschien wel,maar daar had hij geen last van. Hij greep haar stevig bij haar linkerhand en hield die stevig vast.

Milla schrok en viel bijna om. Ze hield haar tegen en voelde de handen rond haar keel. Ze voelde hoe hij deze dichtkneep en snakte naar adem. Ze wilde wat doen maar hij had haar linkerhand stevig vast. Haar buik begon pijn te doen en ze drukte de andere hand erop. Ze kneep haar ogen even dicht en keek dan naar Zero.

In zijn rechterhand verscheen er een dolk,die hij had los geschud uit zijn mouw. "Wel Milla,wat zijn je laatste woorden?"vroeg hij aan haar en hield de dolk tegen haar keel en sneed er een klein beetje in zodat ze begon te bloeden. "En trouwens waneer beval je,als je bevalt voor je sterft,zal ik voor het kind zorgen wees daar maar niet bang voor,dat komt nog wel goed"zei hij tegen haar en keek haar even aan.

Milla voelde de snee en snoof. Ze hoorde de woorden en gromde. "Hoe kan ik dat weten?!" riep ze kwaad en snakte nog meer naar adem. Ze had nog steeds pijn in haar buik en ze kneep pijnlijk haar ogen dicht. Niet nu! Dacht ze en keek dan naar Zero. Ze had tranen in haar ogen van de pijn die ze nu voelde. Ze kreeg steeds minder adem.

"Hoeveel maand ben je al? En zeg me niet dat je dat niet weet"vroeg hij dan droog aan haar en hij legde zijn vinger op de kleine snee en wreef het bloed daarvan weg. Ze deed nog niets wat hem kwaad maakte dus ze had nog gelukt dat ze nu nog leefde allesins. Hij wreef even door zijn haar en wachte af wat ze zou zeggen. "En reageer is wat kalmer"zei hij met een grijns.

Milla snoof en keek hem kwaad aan. "Ik weet het niet! Ik wist neit eens dat ik zwanger was!" riep ze en wilde trappen maar ze zag dat het niet lukte. Ze voelde een pijnlijke steek en kneep haar ogen dicht. Ze voelde hevige pijn door haar lichaam gaan en was bang dat het kind zou komen.

"Hoe bedoel je dat je het niet wist? Je gaat me niet zeggen dat je dacht dat je was bij gekomen"zei hij tegen haar en snoof even. Hij liet haar los want hij zag dat ze last had. Hij schudde zijn hoofd en zette een stap dichter naar haar en stak haar dan in haar zij,niet zo hard dat de baby zou sterven,maar eigenlijk gewoon voor de lol om haar bang te maken. Hij leunde dan tegen de muur en keek haar even aan.

Milla snoof en keek hem kwaad aan. "In het begin" siste ze naar hem en voelde hoe het mes in haar zij stak. Ze kneep haar ogen dicht en begon al snel te bloeden. Ze legde haar ene hand erop en haar andere op haar buik. Ze snoof even en zakte op haar knieeën. Ze keek dan nijdig naar Zero.

Zero keek haar aan en snoof. De blik in haar ogen was er te veel aan. Hij balde zijn vuist en gaf haar een harde boks op haar buik. "Waag het nog een keer zo naar me te kijken en ik vermoord je nu"zei hij tegen haar en snoof even. Zijn blik was strak op haar gericht maar hij zat nu laag met zijn hoofd bij het hare,waardoor ze hem makkelijk een klap in het gezicht kon geven.

Milla schrok en voelde de boks. Ze viel op de zetel en kneep haar ogen dicht. Opeens voelde ze een hevige pijn. "Jij! Door jou is het begonnen!" riep ze kwaad en half in paniek. Ze keek naar haar buik en kreeg de weeën. Ze ademde in en uit maar had teveel pijn. Ze was ook in paniek en kon haar niet concentreren.

"Ooh,moet ik me nu gekwetst voelen ofzo, snif snif"zei hij droog tegen haar en lachte haar gewoon uit. Hij keek haar aan en ging over de leuning van de zetel hangen. "Adem in,adem uit,puf er maar op los"zei hij droog tegen haar. De valse grijns was op zijn gezicht te zien. "Denk nou heus niet dat ik je ga helpen"zei hij tegen haar. Hij had is nagedacht en hij zou het kind bij zich houden,Milla zou haar kind nooit te zien krijgen. "Wel ik geef je een deal,jij blijft leven maar na de geboorte blijft het kind hier,zoniet sterf jij en je baby"zei hij.

Milla snoof en kneep beide handen op haar buik. Ze kneep haar ogen dicht en had duidelijk veel pijn. "Hoe weet ik wat ik moet doen sufferd?!" riep ze kwaad en hoorde de woorden. "Wat?!" riep ze geschrokken en keek hem aan. "Echt niet!" riep ze en keek hem aan. "Het is mijn kind hoor" riep ze en voelde de weeën.

Ineens vloog de achterdeur van het huis open. Kenshin stapte de kamer binnen en hij ging bij de zetel staan. Hij keek Zero dan ook strak aan en snoof een keer. ''Nu is het genoeg.'' Zei Kenshin scherp tegen hem en hij bleef hem met een strakke blik aan kijken. Kenshin had het niet meer aan gekunt om het meisje te laten sterven. Ze was een vampier, iemand van zijn soort. Hij wilde vampieren altijd graag beschermen en nu deed hij dat dus ook. Toch hoopte hij niet dat er geweld zou komen tussen hem en Zero. Hij hield van Zero en hij wilde hem dan ook geen pijn doen.