Together with Damien

Damien keek naar het dier en glimlachte even. Toen kreeg hij een kus,waardoor hij begon te glunderen. "En wat ga je nu doen met Haruken,die wou jou toch niet meer zien ofzo"zei hij tegen haar en streek even door zijn haar en fronste kort. De hond blafte vrolijk en sprong even omhoog naar Damien. Hij vangde hem dan ook en keek in de bruine ogen van de jonge hond die vrolijk lag te kwispelen in zijn armen.

Nuala keek naar hem, en ze zucht even diep als hij dat vroeg. "Geen idee, hem niet meer aanspreken denk ik. Ik hoop dat hij toch nog naar me komt, maargoed als het van mijn zus zou afhangen en die twee elkaar ontmoeten. Dan zal hij geen keuze hebben, en ook is mijn zus erg bang van onbekende mensen. Nouja als ik erbij ben is ze zelfzekerder dan zonder me, maargoed ik hoop dat ze veilig is." Zei ze dan tegen hem, en ze keek even naar de hond. Ze grinnikte even kort, en ze sloot dan heel even de ogen. "Ben je zeker dat je nog altijd op dieren wilt jagen?" Vroeg ze dan rustig aan hem, en ze aaide de hond dan ook even over het hoofd.

Damien keek haar aan en haalde zijn schouders op. "Ze is veilig,en zeker bij Haruken"zei hij tegen haar. Toen ze de vraag stelde over dat hij nog altijd op dieren wou jagen keek hij haar even aan. "Ik zal altijd op dieren blijven jagen,anders voelt het alsof ik de familie veraad"zei hij tegen haar en keek even naar de grond. De hond blafte vrolijk,hij zette hem dan weer neer op de grond en keek haar even aan.

Nuala keek naar hem, en daarna naar de hond. Ze sloot even de ogen toen hij op haar vraag antwoorde, en ze liep dan naar hem toe. Ze omhelsde hem dan ook, en ze gaf hem een kus op de lippen. Daarna hurkte ze neer bij de hond, en ze gaf deze ook een kusje. Haar ogen hield ze op die van de hond gericht, en ze zou deze hond bij haar houden. Kalm rekte ze zich heel even uit, en ze tilde het dier dan ook op. "Kom we moeten hier niet blijven staan of ze verdenken ons nog." Zei ze zacht tegen hem, en ze liep met de hond in haar armen al vooruit. "Ik zou zeggen ga opzoek naar een ander dier, aangezien je wel honger zult hebben." Zei ze met een glimlach tegen hem, en ze hield de hond goed vast.

"Ik zal je straks wel weer zien"zei hij tegen haar. Dan keek hij nog even naar de grond en sloot zijn ogen kort. Dan draaide hij zich om en liep het bos dan weer in. Aleen de glinstering van zijn zwaard was nog even te zien,maar dan was de jongen helemaal verdwenen in het duister. Opzoek naar een ander wezen.

Nuala liep rustig verder met de hond, en ze keek hem dan na als hij verdween. De hond likte in haar gezicht, en dat deed haar glimlachen. Dan liet ze de hond weer zelf lopen, en zo wandelde ze samen gewoon door de stad. Even sloot ze de ogen, en in een mum van tijd was ze opeens omsingeld door vampieren. Ze keek hen droog aan, en ze liep gewoon verder met de hond. "Waag het niet heren of ik bijt jullie allemaal." Zei ze dan droog tegen hen, en ze liep gewoon verder met de hond.

Damien dwaalde door het bos en opeens stond hij stil. Een hert stond enkele meters van hem verwijdert. Hij liep er naar toe en het dier schoot dan ook weg,na een helse achtervolging sprong hij naar het dier en greep het vast. Dan zette hij zijn tanden in het dier zijn nek en zoog het leeg. Hij kwam recht en veegde het bloed vanuit zijn mondhoeken,dan verdween hij weer richting de stad.

Nuala liep rustig verder, en de hond keek haar vrolijk aan. Ze glimlachte naar het dier, en ze merkte dan ook dat die vampieren maar bleven volgen. Ze zucht dan ook even diep, waarna ze dan gewoon verder ging. Ze negeerde hen voor een lange tijd, waarna ze hoopte dat Damien hier was. Kalm stond ze stil met de hond, en ze sloot even de ogen. Ze ging op een bankje zitten, en de hond kwam gewoon bij haar liggen op de schoot.

Damien was nog steeds aan het rennen en dan zag hij in een oogwenk enkele vampiers en rook hij Nuala. Hij liep sneller door en sprong dan over een boom die op de grond lag. Hij bereikte hun bijna en toe kwamen ze in het zich hij trok zijn zwaard en sprong dan over de groep vampieren heen en lande voor Nuala. Hij blaasde als een kat naar hun en greep zijn wapen goed vast. Hij boog voorover zodat hij in een vecht positie stond.

Rustig aaide ze de hond over het hoofd, en ze keek nog steeds droog naar de vampieren. Opeens merkte ze Damien op, en ze glimlachte dan even kort. "Jullie kunnen me niet aan heren, en mijn lichaam is al verkocht aan deze vampier." Zei ze dan met een brede grijns, en ze merkte dan dat de vampieren naar achteren gingen. Dan keek ze naar de hond, en ze voelde opeens weer likjes in haar gezicht.

Damien keek hun dreigend aan en wachte af. Hij hoorde de woorden van Nuala en hij grijnsde even waardoor zijn vlijmscherpe tanden zichtbaar werden. "Ga"zei hij fel tegen hun en zette een stap naar voren,waardoor de vampiers achteruit gingen. Hij keek hun met een plezierige blik aan,hij leek wel te spelen met de groep.'Slappelingen'siste hij tussen zijn tanden door.

Nuala bleef gewoon zitten, en ze grinnikte om de likjes die ze kreeg. Daarna keek ze naar haar geliefde, en ze bleef gewoon zo zitten. Ze aaide de hond nog steeds, en deze leek wel te grommen naar de vampieren. Natuurlijk rende de groep ineens weg, en ze richt haar blik dan op Damien. "Dat ging goed nietwaar?" Zei ze dan tegen hem, en ze keek naar de hond.

Damien keek de groep na en snoof kort. Toen hoorde hij de woorden van haar. "Heel goed zelfs"zei hij met die grijns op zijn gezicht. Hij liep naar hun toe en knielde dan ook neer bij haar en de hond. Hij legde zijn handen op haar benen en dus ook deels op de grond. Hij streek zachtjes over de hond zijn vacht en zette zich dan naast hun neer en gaf Nuala een kus op haar lippen.

Rustig keek ze hem aan, en haar hand lag nog steeds op de hond. Ze voelde voor even zijn lippen op de hare, en ze glimlachte dan naar hem. "Hoe gaan we de hond noemen?" Vroeg ze hem dan zachtjes, en ze sloot voor even de ogen. Daarna ging haar blik even naar de hemel, en ze keek naar de hond. Ze moesten zo snel mogelijk naar binnen gaan, maarja zij was een volbloed vampier van de oude generatie en die konden niet tegen de zon.

Toen ze de vraag stelde over hoe ze de hond zouden noemen keek hij even naar het dier. "Yagari"zei hij tegen haar en legde zijn arm om haar heen. Dan keek hij naar de hond en glimlachte eventjes,de hond keek hem met die vrolijke blik weer aan. Bijna zou de zon gaan opkomen,en hoe zeer hij die aprecieërde kon hij er niet tegen. "Kom we gaan naar ergens waar we veilig zijn voor de zon"zei hij tegen haar. Hij stond op en glimlachte even kort.

Nuala keek naar hem, en ze hoorde dan de naam voor de hond. "Mooie naam." Zei ze met een glimlach, en ze keek dan naar de hond. "Kom Yagari dan gaan we naar huis." Zei ze zacht tegen de hond, en ze gaf dan een kus aan Damien. "Ik hou van jullie beide." Zei ze met een glimlach, en ze stond dan op om te vertrekken. Haar ogen hield ze nog even op de omgeving gericht, en ze tilde dan de hond weer op. Zo waren ze sneller in veiligheid, en ze keek dan in het rond.

Damien keek haar even aan en grijnsde kort. "Kom we gaan"zei hij tegen haar. Dan keek hij even rond. Maar dan schoot hij opeens weg,richting de stad. Hij was sneller dan haar,maar hij was sneller dan de gemiddelde vampier dus daar had hij wel zijn voordelen uit. Maar nu liep hij nog wel traag zodat ze hem kon bijhouden.

Even keek ze hem verbaasd aan als hij zo snel ging, maar dan volgde ze hem gewoon met de hond in haar armen. Ze begon wat moe te worden, maar het lukte har best. Even sloot ze de ogen, en deed ze algauw weer open. Als ze merkte dat hij wat trager ging keek ze hem droog aan, en ze was nu wel erg moe aan het worden dankzij hem. "Volgende keer draag je mij en Yagari." Zei ze dan droog tegen hem, en ze moest even op adem komen.

"Ik draag jullie nu wel"zei hij tegen haar en hield halt. en zacht over haar wang.Hij keek naar de kleine Yagari en grijnsde even. "Klim maar op mijn rug,en geef die kleine rakker maar"zei hij tegen haar en streek even over haar wang en glimlachte kort. Damien was gelukkig en dat liet hij maar al te graag zien.

Nuala keek naar hem, en ze kwam dan even op adem. Hij was vele sneller dan ze verwacht had, maargoed dan gaf ze de hond aan hem. Ze klom dan op zijn rug, en ze sloot even de ogen. Haar ademhaling had ze wel onder controle, maar dat ze hem niet kon inhalen was al erg genoeg. Hij had haar zo moe gemaakt dat ze gewoon op zijn rug inslaap viel, en dat had ze niet verwacht.

Damien nam de hond aan en drukte die stevig tegen zich aan. Zijn andere hand lag op haar arm en dan rende hij ervandoor. Tuurlijk had hij er niets van in de gaten dat ze in slaap was gevallen. Maar zijn snelheid verzwakte niet,hij bleef sneller lopen en al snel waren ze in de stad.

Nuala lag rustig te slapen op zijn rug, en ze had niet eens door dat ze in de stad waren aangekomen. Haar ademhaling was héél erg rustig, en ze bleef gewoon lekker op zijn rug liggen. De hond keek gewoon in het rond, en hij bleef lekker in de armen van zijn nieuwe baasje liggen.