Together with Damien

Hij keek haar weer een lange tijd in haar ogen aan tot hij haar tong over de beet voelde gaan,het was enigsins verkoelend. Toen ze de vraag stelde dacht hij even na over een antwoord. "Ik draag het gif maar ik zuig het er ook uit"zei hij uiteindelijk tegen haar. Een maal had hij een mens gebeten,maar die lag op sterven,en dat was een vriend van hem,die had hij veranderd. Maar dan had hij sindien nooit meer een mens gebeten.

Nuala keek naar hem, en luisterde dan rustig naar zijn woorden. "Oh dus je bent een halfbloed, hmm voor een halfbloed te zijn ben je wel een lieverdje." Zei Nuala dan zacht tegen hem, en ze keek dan kort in het rond. "Ik kom van een oude generatie volbloed vampieren, maar men dacht dat deze met uitsterven bedreigt was." Zei ze dan rustig tegen hem, en ze hield hem nog steeds zo vast.

"Ach mijn tegenhanger,mijn broer dus,die is niet echt zo lief. Maar dat komt dan weer door zijn verleden."zei hij tegen haar en haalde zijn schouders op. "Met uisterven bedreigt,zal wel,wat ben jij dan een zombie ofzo"zei hij droog tegen haar en grijnsde dan ook heel even. Hij keek rustig rond maar dan keek hij weer naar haar,in haar ogen welliswaar. Hij glimlachte eventjes en rekte zich dan kort uit.

Nuala keek naar hem, en ze luisterde gewoon aandachtig naar zijn woorden. "Een zombie ben ik niet want dan was je er ook in verandert." Zei ze dan even droog terug, en ze keek dan even kort naar de hemel. Ze hoopte dat haar verleden terug zou komen, maar dat kon op dit moment nog even wachten.

Damien grijnsde even en keek dan kort naar de bossen. "Daar heb je wel een punt in"zei hij tegen haar. Hij keek haar aan,ze had op het graf van zijn vader gelgen,dat had hij zelf gedelfd,hij keek haar even aan en grijnsde kort. Nog steeds vond hij het een slecht idee op. Echt duidelijk maakte hij dat niet,maar toch,eens hij aan iemand gehecht raakte op welke manier dan ook,ging hij raar doen. Daarom leefde hij tot op hedendag aleen,buiten dan dat hij in de groep zat,maar hij was een eenzaat.

Nuala keek naar hem ,en ze ging dan tegen een boom zitten. Ze sloot haar ogen heel even kort, en ze kreeg even een vage herinnering van haar tussen die lijken. Ze schudde haar hoofd heel even kort, maar deed dan de ogen weer open. Ze wist even niet wat ze zojuist gezien had, maar haar ogen waren in die herinnering gewoon felrood geweest. Ze huiverde even kort, maar herstelde zich al meteen.

Damien had al meer kracht en ging rechtstaan. Hij keek naar de maan en sloot zijn ogen. Een oude harinnering kwam weer in hem op. Zijn ouders zaten met hem en zijn broers in een kasteel,daar hadden ze mensen vermoord voor geld van een ander te krijgen. Ze waren een soort huurlingen,daar had hij zijn eerste mensenmoord op zijn geweten,een blik toen in zijn ogen was als een leven dat aan je voorbij schoot. Hij had een kind vermoord van zijn leeftijd toens. Het was een vampieren familie die ze hadden uitgemoord. Traag opende hij zijn ogen en keek weer naar Nuala.

Nuala keek naar de grond, en ze wist niet wat er gebeurde. Daarna keek ze hem weer aan, en ze zucht even diep. Het liefste wilde ze het weten, maar wat zou ze doen als ze de waarheid zou weten? Daar vreesde ze een beetje voor, maar ze zou er alles voor doen om toch enkele antwoorden te kunnen hebben. Kalm keek ze naar haar hand, en ze zucht dan ook even diep.

"Nuala ik weet op wie zijn graf je lag,je lag op het graf van mijn vader,beter gezegd van mijn beide ouders"zei hij tegen haar. Hij liep naar haar toe en tranen scholen in zijn ooghoeken. Zijn ouders was iets waar hij nooit over had gesproken met niemand. Hij zette zich naast haar en sloeg zijn arm om haar heen.

(Eten)

Nuala keek naar hem, en ze wist even niet wat zeggen. Ze luisterde naar zijn woorden, en ze merkte dan tranen op in zijn ogen. Ze omhelsde hem dan ook, en ze drukte zijn hoofd tegen haar borst aan. "Dankje om het me te vertellen, maar ik wist niet dat het je ouders waren. Ik bedoel zelfs al zou ik dat geweten hebben dan had ik geprobeerd om niet op een graf te vallen." Zei ze dan zacht tegen hem, en ze wist even niit meer wat doen.

Op dit moment voelde hij zich net een klein kind. "Het maakt niet uit,wat gebeurd is is gebeurd"zei hij tegen haar. Hij streek zacht over haar rug en wou de tranen binnen houden wat ook nog wel werkte. "Weetje nu voel ik me net een klein kind dat bij zijn moeder uithuild"zei hij tegen haar en glimlachte eel eventjes kort.

Nuala hoorde zijn woorden, en ze hield hem nog steeds zo vast. "Toch wou ik dat het anders afgelopen was." Zei ze zacht tegen hem, en ze sloot even haar ogen. Ze hoorde dan zijn laatste woorden, en ze keek hem even verbaasd aan. "Van mij mag je gerust huilen, aangezien je het niet moet opkroppen." Zei Nuala dan zacht tegen hem, en ze keek hem even in de ogen aan. Ze drukte dan een kus op zijn voorhoofd, en ze plaatste zijn hoofd dan weer tegen zich aan.

"Nuala ik huil al jaren niet meer"zei hij tegen haar. Hij bewoog zijn hoofd onder haar armen door en legde het gewoon op haar schouder. Zijn hart maakte even kort een sprongetje,hij beet op zijn onderlip. Zijn zwarte haar bedekte nu zijn ogen zodat er geen emotie's leer te zien waren vanuit zijn ogen. Dan legde hij zich weer neer in het gras neer en keek naar de maan.

Nuala keek naar hem, en ze bleef hem vasthouden. Ze voelde dat hij zijn hoofd op haar schouder plaatste, en ze keek dan recht voor zich uit. Haar hart sloeg héél rustig, en ze keek kort naar hem. Een glimlach was te zien om haar lippen, en ze keek naar hem als hij weer in het gras ging liggen. Voor even wilde ze niet aan Hakuren denken, maargoed deze kon ze ook niet vergeten. Kalm plaatste ze haar hoofd tegen de boom aan, waarna ze even de ogen sloot.

Damien keek haar even kort aan en keek dan weer naar de lucht. Dan sloot hij voor enkele lange momenten zijn ogen en hoorde niets meer. Dan opende hij zijn ogen weer en keek naar de lucht,een diepe zucht verliet zijn mond. Hij stond op en wandelde naar een boom en zette zich daar tegen aan. Damien keek een lange tijd naar de grond zonder op te kijken. Voor het eerst in zijn leven voelde hij zich geborgen bij een vrouw,nooit had hij dit eerder meegemaakt.

Nuala hoorde zijn bewegingen, en ze dacht heel even na over vanalles. Alweer kreeg ze een vage herinnering, en ze vreesde voor het ergste. Toch was het dezelfde als daarnet, maar ze wilde het niet weten wat er verder ging gebeuren. Nouja ze hield zich gewoon stil, en ze deed dan haar ogen weer open. Gelukkig was de herinnering snel weggegaan, en ze keek kort naar haar handen. Het lastigste was dat ze hier in lingerie zat, en dat haar kleren nog ginder waren. Even grinnikte ze erom, maar dan bleef gewoon rustig naar hem kijken.

Damien keek haar aan en zuchte even diep. Er woekerde iets op in zijn maag waardoor zijn hartslag versnelde. Maar hij wist niet wat het was. Hij keek haar enkele momenten aan en beet op zijn tanden. Hield hij van haar? Nee dat mocht niet gebeuren,hij ademde even diep in en sloot zijn ogen even.

Nuala sloot haar ogen voor kort weer, en ze wist even niet meer wat ze moest doen. Even dacht ze kort na, en ze keek dan weer eens naar de hemel. Haar hoofd begon wat zeer te doen, maar ze probeerde er niet op te letten. Toch werd de hoofdpijn gewoon lastig, en ze hoopte maar dat hij niets merkte. Haar hart sloeg twee kanten op, de ene kant naar een mens de andere kant naar een vampier.

Damien keek haar even aan en liep dan weer naar haar toe. Hij knielde weer neer bij haar. "Hoe voel jeje"vroeg hij aan haar. Hij legde zijn hand op haar wang en streek daar dan zachtjes over met zijn vinger. Hij keek haar een lange tijd diep in haar ogen aan,zijn blik week niet meer af van haar ogen. Er was aleen maar vriendelijkheid te bespeuren ,en dan een heel klein sbeetje liefde.

Nuala keek naar hem, en ze hoorde dan zijn vraag. "Het gaat al iets beter dan daarnet." Zei ze zachtjes tegen hem, en ze keek hem in de ogen aan. Ze merkte dat hij zijn blik niet kon afwenden van haar ogen, en ze bleef hem aankijken in de ogen. Plots merkte ze niet alleen de vriendelijkheid op, maar ook een verliefde blik in zijn ogen. Toch wendde ze haar blik ook niet af, en ze beet even op haar onderlip.

"Dan is het goed"zei hij tegen haar en merkte dan dat ze haar blik ook niet kon afwenden. Wat was er mis met hem? Hij was even verward,dit was nieuw voor hem. Hij keek haar nog steeds aan en streek zaht over haar wang. Even merkte hij op dat ze op haar onderlip beet. Toen sloot hij zijn ogen maar opende ze gelijk weer,zijn hart maakte een sprongetje. Hij moest weten wat er was en wel nu.

Nuala keek naar hem, en ze wist even niet meer wat doen. Waarom moest het nu zo moeilijk zijn voor haar, en waarom moet ze altijd kiezen? Nouja ze wist het even niet meer, maar dat liet ze niet merken. Ze hoopte enkel dat ze niemand moest kwetsen hierom, want dat zou ze niet aankunnen. Desnoods zou ze gewoon alleen verder gaan, en dan zouden er tenminste geen problemen zijn. Even glimlachte ze naar hem, en ze hield nog steeds haar blik op hem gericht.

"Is er soms wat"vroeg hij aan haar en keek haar even aan. Hij liet zijn hand weer naast zich vallen en keek dan weer even naar de hemel. Hij had nog de kracht om zijn blik af te wenden,niet voor lang bleek wel want na enkele seconden keek hij haar alweer in haar ogen aan. Maar nog steeds durfde hij niet uitkomen voor zijn gevoelens voor haar,het was gewoon iets onvoorstelbaars,hatelijk maar toch ook leuk op hetzelfde moment.

Nuala glimlachte naar hem, en ze legde haar hand op zijn wang. "Er is niets waar jij je zorgen om moet maken." Zei ze met een glimlach, en ze drukte een kus op zijn wang. Daarna richt ze haar blik ook even kort op de hemel, maar algauw keek ze hem ook weer gewoon aan. Ze voelde opeens weer die helse hoofdpijn, en ze sloot even de ogen voor een paar seconden.

"Maar er is dus wel iets"zei hij tegen haar en keek haar even aan. De hand op zijn wang voelde raar maar waar vertrouwt aan. Door de kus kon hij weer bijna gaan blozen. Hij merkte dat ze haar ogen sloot,als je goed naar haar oogleden keek merkte je dat er een pijnlijke trek in zat. Hij legde zijn ijskoude hand op haar voorhoofd en keek haar even aan. "Je hebt pijn hé"zei hij.