Together with Damien

Hij keek haar even met een grijns aan en keek dan even rond. Maar toen ze had gemerkt dat hij aan het blozen was,werd hij zelfs een tint roder. "Euhm..ja"zei hij tussen zijn tanden door en bewoog dan zijn hoofd zodat hij haar niet meer aan keek. Hij streek kort door zijn haar en beet kort op zijn onderlip. Hij was aan het bedenken hoe hij hier weg kon raken zonder dat ze hem kon tegen houden,maar kwam tot de conclusie dat dit niet ging.

Na een tijdje keek ze hem aan, en ze merkte dan dat hij nog roder werd. Ze hoorde dan ook zijn woorden, en ze grinnikte even kort. Algauw zwom ze naar de kant toe, en ze ging daar op zitten. Toch keek ze nog in zijn richting, maar dan liet ze zich gewoon op haar rug vallen. Het was hier wel rustig, nouja te rustig voor haar. Toch bleef ze gewoon zo half liggen, en ze sloot heel even haar ogen.

Hij merkte dat ze weg zwom en zwom zelf ook naar de kant en liep uit het water. Hij keek haar kort aan en zette zich neer met zijn benen nog in het water. Enkele momenten sloot hij zijn ogen en dan boog hij zich voorover en stak zijn hand in het water en keek hij droog naar de ringen die verschenen. Hij wou wat zeggen tegen haar maar sloot zijn mond weer,op dit moment zou er toch niets zinnigs uit gaan komen.

Nuala lag nog steeds rustig neer op haar rug, en ze keek dan ook naar de hemel. Even hoorde ze kort haar maag grommen, en ze zorgde dan ervoor dat haar haren in het gezicht waren. Ze bloosde lichtjes, en dat haatte ze dan ook als dat gebeurde. Toch keek ze weg van hem, en ze sloot haar ogen weer als haar normale kleur terug was gekomen. Even keek ze naar hem, en ze merkte dan dat hij iets wilde zeggen maar zijn mond weer sloot.

Hij keek niet meer op of om,aleen het water keek hij aan. Zijn spiegelbeeld,het spiegelbeeld van maar een halve vampier. Hij balde zijn vuist en bewoog zijn been even zodat er ringen verschenen en zijn spiegelbeeld troebel werd. Waarom moest hij nu zo zeer dierenbloed drinken? Was heel zijn familie dan maar half vampiers buiten Yafuri. Ach,dat had je van die vampiers die je begonnen uit te schelden om wat voor bloed je dronk. Even keek hij naar haar maar dan naar het gras. Hij had een moeilijke blik in zijn ogen.

Nuala keek nog steeds weg, en ze dacht dan na over hoe haar verleden eigenlijk was. Het enige wat ze wist was dat ze een volbloed was, maar voor de rest was alles erg wazig tot een zwarte plek. Daarna keek ze hem weer aan, maar ze zei voor een tijdje niets. Het was moeilijk voor haar om iets te herinneren, en dus liet ze het dan maar gewoon zo. Kalm ging ze weer recht zitten, en ze was al blij dat ze niet meer bloosde.

Toen ze recht kwam keek hij haar even aan en glimlachte heel kort naar haar en keek dan ook weer naar het water. "Vind je het niet erg dat je je niets herinnert van je verleden"vroeg hij kalm aan haar zonder haar aan te kijken. Hij trok even zijn zwaard en drenkte het in het water zodat het bloed eraf zou gaan. Dan stak hij dat weer in zijn schede en keek haar even aan.

Even keek ze naar hem, en ze glimlachte dan ook terug. Als hij wat vroeg over haar verleden keek ze naar het water, en om eerlijk te zijn wilde ze het graag weten. "Wel ik wil om eerlijk te zijn wel weten wat er gebeurd is, en hoe het kwam dat ik tussen lijken lag." Zei Nuala dan zacht tegen hem, maar dan keek ze weer naar de hemel.

"Je lag tussen de lijken,als je bloed op je gezicht had,dan weet ik misschien wel wat er gebeurd is waardoor je daar lag"zei hij tegen haar en keek haar dan weer aan. Hij zette zich volledig uit het water en draaide zich naar haar toe,en keek haar een lange tijd aan. Hij had zijn normale gezichtkleur weer terug dus hij hoefde zich voor niets te schamen.

Nuala hoorde zijn woorden, maar zelfs als dat zo was kon ze zich er niets van herinneren. "Wel ik had een paar bloedvlekken op mijn kleren, maar voor de rest was er geen bloed bij me." Zei ze dan zacht tegen hem, en ze keek hem ook een lange tijd aan. Alleen wist ze niet echt waarom ze hem steeds in de ogen keek, maargoed ze bleef gewoon kalm naar hem kijken.

"Misschien,het is maar een theorie maar ja. Misschien was je in die tijd ondervoed,ik weet niet of het familie leden waren of wat dan ook. Maar misschien heb jij hun vermoord of probeerde iemand jou te beschermen voor hun"zei hij tegen haar en legde zijn handen op zijn schoot en keek haar even aan. "Het is allemaal maar een theorie,maar misschien zit er waarheid in"zei hij tegen haar.

Nuala luisterde aandachtig naar zijn woorden, en ze keek dan kort naar het water. "Het kan ja, maar toch vraag ik me af wat er toen dan gebeurd was. Nouja ik bedoel ik kom van een volbloed generatie, maar dan nog wil ik de geheimen weten." Zei ze dan zacht tegen hem, en ze keek dan naar hem. Hij kon inderdaad misschien gelijk hebben, maar het zou dan wel vreemd zijn als ze door haar eigen familie werd aangevallen.

"Je antwoorden komen wel,geloof me"zei hij kalm tegen haar en keek haar dan weer even aan. Eigenlijk hoorde hij hier niet te zijn,maar het stemmetje in zijn hoofd zei dat hij hier moest blijven,bij haar. Hij streek even over zijn kin en legde dan zijn handen weer terug in zijn schoot en keek haar even aan en wachte dan af,op iets een antwoord,een vraag of een actie van haar.

Nuala keek naar hem, en ze luisterde dan naar zijn woorden. Even wist ze niet meer wat zeggen, en ze keek dan kort naar de grond. Haar lange haren plakten zowat tegen haar aan, maar daar lette ze niet echt op. Dan richt ze haar blik weer op hem, en ze gaf hem een kus op de wang. "Dankje voor me toch een idee te geven van hoe mijn verleden eruit kan zien." Zei ze zacht fluisterend tegen hem, waarna ze dan weer naar de grond keek.

Hij keek even naar de hemel en voelde dan plots een kus op zijn wang. Toen keek hij haar recht in haar ogen aan. "Nuala,je moet er gewoon in geloven,ik heb zo'n idee dat ik je nog veel ga helpen met je verleden,en wie weet komt het dan ook helemaal terug na een tijd"zei hij tegen haar en glimlachte kort. Hij drukte haar een kus op haar voorhoofd en glimlachte even naar haar.

Kalm luisterde ze naar zijn woorden, en ze glimlachte dan even naar hem. "Ik ben blij dat er toch iemand is die me wilt helpen." Zei Nuala dan zacht tegen hem, en ze voelde dan de kus op haar voorhoofd. Even sloot ze haar ogen, en ze was blij dat ze erover kon praten met Damien. Hoewel ze toch even aan Hakuren moest denken, en ze glimlachte dan weer even kort.

"Er is altijd wel iemand die deels weet hoe je je voelt. En diegene wilt zijn hulp dan ook verlenen aan die persoon"zei hij kalm tegen haar en legde zich dan neer op de grond en keek haar een tijdje aan,bij haar kort glimlachje,glimlachte hij terug. Maar dan richte hij zijn blik weer op de hemel en ademde even diep in. Hoewel dit niet nodig was,ach macht der gewoonte.

Dan keek ze hem weer aan toen ze zijn woorden hoorde, en ze voelde zich wat beter nu. Even keek ze kort naar de hemel, maar dan richt ze haar blik naar zijn lichaam. Ze sloot weer een tijdje de ogen, en ze wist even niet meer wat te zeggen. Haar blik ging even naar het water, en ze bewoog wat met haar voeten in het water. Het was altijd wel eens fijn om een gesprek te vormen, maar ook kon ze eindelijk met behulp van hem naar haar verleden gaan zoeken.

"Hoe oud was je eigenlijk toen je je tussen die lijken bevond"vroeg hij dan aan haar. Hij draaide zijn hoofd naar haar en even glansden zijn ogen door het licht van de maan dat er in viel. Hij draaide dan ook zjn gehele lichaam naar haar en lag nu op het zwarte kruis dat op zijn arm was gebrand. Het was geen tatoo zoals vele zeiden,nee het was een brandmerk,een brandwerk van een martelaar welliswaar. Maar hij droeg het met enige trots.

Even was ze wat in gedachten verzonken, maar dan hoorde ze zijn vraag opeens. "Uhm 320 jaar." Zei ze dan zacht tegen hem, en ze bleef hem dit keer weer aankijken in de ogen. Ze glimlachte naar hem, waarna ze zich dan op haar rug liet vallen. Haar ogen hield ze wel op hem gericht, en ze dacht dan na aan de plek waar het gebeurde. "Ik weet wel dat ik op een kerkhof zat." Zei ze dan rustig tegen hem, en ze sloot even de ogen totdat ze plots een geluid hoorde.

Welliswaar 10 jaar jonger als nu,dan was hij dus 490 jaar oud. Hij keek bedenkelijk naar haar en toen vertelde ze over een kerkhof. "Kerkhof,waar,welk kerkhof"zei hij overhaast. Toen hoorde hij ook een geluid waardoor hij gelijk opsprong en zijn zwaard trok. Hij keek zoekend rond naar van wie het geluid afkomstig was. Zijn hand omklemde het heft van het zwaard hevig,bijna zohard dat een normaal zwaard zou barsten,maar dit was van een of ander speciaal meteel gesmeden.

Nuala keek naar hem als hij opeens overhaast sprak, en ze sloot dan de ogen. "Niet zo heel ver van hier." Zei ze dan zacht tegen hem, en ze keek toe hoe hij recht stond. Zelf stond ze ook recht, en ze ging dan achter hem staan. Even keek ze kort naar de struiken waar haar kleren lagen, maargoed die zou ze nu niet kunnen halen. Even bleef ze om haar heen kijken, om te zien waar het geluid vandaan kwam.

Damien ging in aanvals houding staan en keek rond,niemand te zien,maar hij zou niet afgeven tot het ding zich toonde. "Stond je bij een graf van een man"vroeg hij dan aan haar zonder zijn blik op haar te richten. Hij vond niets,geen schaduw geen glans van iemand zijn ogen niets. Als er echt iets was dan kon het zich goed verborgen houden voor hem en Nuala.

Nuala hoorde dan zijn vraag, en ze dacht dan heel even kort na. "Nou ik lag eerder gezegd op een graf van een man, maar ik kon de naam niet goed lezen." Zei ze zacht tegen hem, en ze keek zelf ook nog in het rond. Ze hoopte zo erg dat het vals alarm was, aangezien ze geen mensengeur rook. Even keek ze naar een struik dat bewoog, en merkte dan dat er een zwarte kat tevoorschijn kwam.

"Maar je was bij een graf van een man die al aardig lang dood was"zei hij tegen haar. Toen hij de zwarte kat zag wou hij zijn zwaard gooien naar het dier maar hield zichzelf nog kalm. Hij ontspand iets,maar stond nog eer oplettend voor haar. Hij wreef even in zijn ogen en keek dan naar haar,aangezien hij zich omdraaide. Hij had enig idee op welk graf ze had .gelegen,maar hij kon fout zitten